ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΕ ΕΝΑ... "ΣΟΥΤΙΕΝ"

Ο γερμανός Veit Helmer είναι ένας ιδιόρρυθμος δημιουργός με προσωπικό στιλ: Πάντοτε γλυκός (ή γλυκόπικρος) και ποιητικός, με χιούμορ, επιλέγει "εξωτικές" χώρες στις παρυφές της Ευρώπης για να γυρίσει τα σουρεαλιστικά, σαν παραμύθια, φιλμ του, τα οποία διαθέτουν κάτι απ' την ατμόσφαιρα του Κουστουρίτσα, δίχως τον παροξυσμό όμως του τελευταίου. Είναι πιο χαμηλότονα, πιο ήρεμα και "αφελή" και συχνά θυμίζουν τις γλυκές κωμωδίες του φοβερού τρίο Abel, Gordon και Romy.
Στο ίδιο ακριβώς κλίμα - σήμα κατατεθέν κινείται και το "Σουτιέν" (The Bra) του 2018, γυρισμένο στο Αζερμπαϊτζάν, με τον τακτικό πρωταγωνιστή του Κουστουρίτσα Μίκι Μανόλοβιτς. Ένας μεσήλικας, μοναχικός μηχανοδηγός φορτηγού τρένου κάνει τακτικά και ολομόναχος την ίδια πάντα διαδρομή, περνώντας από τα ξεχασμένα χωριά και τις μικρές πόλεις της χώρας αυτής. Κάποια μέρα θα βρει παρμπριζ ένα γαλάζιο σουτιέν, που προφανώς μπλέχτηκε εκεί αφού το τρένο περνά και μέσα από... μπουγάδες. Μόλις συνταξιοδοτείται (σε λίγες μέρες δηλαδή) αποφασίζει να βρει την ιδιοκτήτρια, χτυπώντας όλες τις πόρτες μπροστά από τις οποίες περνούσε το τρένο στη διαδρομή του.
Έχουμε λοιπόν, όπως αντιλαμβάνεστε, μια σύγχρονη ιστορία Σταχτοπούτας, αλλά με... σουτιέν. Και στην ουσία ένα παραμύθι και ένα σχόλιο για τη μοναξιά και την αναζήτηση έρωτα / συντροφιάς. Όπως πάντα στον Helmer υπάρχουν σουρεαλιστικές στιγμές, χιούμορ, αλλά και αρκετή συγκίνηση. Και, για να γίνει ακόμα πιο παράξενο, το φιλμ στερείται κάθε διαλόγου, είναι βουβό (εκτός βεβαίως από μουσικές και ήχους). Και αρκετά καλογυρισμένο. Αν λοιπόν ψάχνετε για κάτι πρωτότυπο και "γλυκό" ψάξτε το (καθώς και όλες τις υπόλοιπες ταινίες του Helmer).

ΥΨΗΛΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΦΟΛΚΛΟΡ ΣΤΟ "BAIKONUR"

Το Μπαϊκονούρ ανήκε παλιά στη Σοβιετική Ένωση, ενώ τώρα είναι πόλη του Καζαχστάν. Είναι διάσημο επειδή κοντά του βρίσκεται η βάση απ' όπου εκτοξεύονται οι ρωσικοί πύραυλοι για το διάστημα. Απο εκεί πέταξε το πρώτο σκάφος στο διάστημα με τη σκυλίτσα Λάικα και από εκεί άρχισε το ταξίδι του ο πρώτος κοσμοναύτης, ο Γκαγκάριν. Ο Veit Helmer είναι γερμανός, είναι κυρίως μικρομηκάς, αλλά έχει γυρίσει και 4 μεγάλου μήκους. Οι τρεις τουλάχιστον απ' αυτές δεν έχουν τίποτα γερμανικό. Το σινεμά του μοιάζει να ανήκει κυρίως στο χώρο του μαγικού ρεαλισμού και ο ίδιος να έλκεται από το εξωτικό στοιχείο, από τις εικόνες μακρινών λαών και πολιτισμών ή - αν προτιμάτε αυτή τη διατύπωση - από το φολκλορικό στοιχείο.

Το "Baikonur", που γυρίστηκε το 2011, περιγράφει μια απίστευτη συνύπαρξη: Σε μια σχεδόν έρημο, βρίσκεται η διαστημική βάση, που αποτελεί την καρδιά της προηγμένης τεχνολογίας. Γύρω της ζουν σχεδόν νομαδικές φυλές. Τα φτωχά χωριά τους αποτελούνται από καλύβες και οι ίδιοι κινούνται με καμήλες. Και πώς ζουν σ' αυτή την πάμφτωχη περιοχή; Νομίζω ότι αυτό είναι όλα τα λεφτά: Συλλέγοντας τα τεράστια μεταλικά κομάτια που πέφτουν από τους πυραύλους που εκτοξεύονται, όταν αυτοί στέλνουν στο διάστημα το σκάφος και διαλύονται, και πουλώντας τα σαν μέταλλα στις πιο κοντινές πόλεις!  Θα επανέλθουμε όμως σ' αυτό. Ο ήρωας είναι ένας νεαρός της φυλής, ο οποίος κατέχει στοιχειωδώς από τεχνολογία, ονειρεύεται να δουλέψει στη βάση, ακόμα και να γίνει κοσμοναύτης, και χειρίζεται έναν πολύτιμο ασύρματο που στεγάζεται σε μια σκηνή. Σκοπός του είναι να υποκλέπτει τις πληροφορίες για να υπολογίσει το πού θα πέσουν τα κομμάτια των πυραύλων, για να τα μαζέψει πρώτη η φυλή του. Κάποια στιγμή ερωτεύεται γαλλίδα ζάπλουτη κοσμοναύτη, η οποία, ως "πρώτη διαστημική τουρίστρια", ταξιδεύει με έναν πύραυλο. Όταν σ' αυτόν συμβαίνει ένα ατύχημα, η κοπέλα σώζεται από τον νεαρό, σε κώμα αρχικά, και η μεταξύ τους σχέση εξελίσσεται... χμμ... κάπως ρομαντικά, αλλά όχι μόνο... Ο Helmer δεν ξεχνά ποτέ το αδύνατο μιας τέτοιας σχέσης...

Λίγο σαν παραμύθι, λίγο σαν Κουστουρίτσα (στο γενικό κλίμα), βρήκα την ταινία αυτό που θα λέγαμε δροσερή, γλυκιά. Ρομαντική, δίχως κατά τη γνώμη μου να γίνεται ξενέρωτη (μια παράδοξη ερωτική ιστορία κατά βάθος), ευχάριστη, με χιούμορ. Τελικά αφήνει στο θεατή (σε μένα τουλάχιστον) μια καλή διάθεση, είναι απόλυτα feelgood. Ταυτόχρονα έχει και πολύ ενδιαφέρον, ακόμα και σαν εικόνα, η απίστευτη συνύπαρξη υψηλής τεχνολογίας (η βάση) και απόλυτα πρωτόγονων συνθηκών διαβίωσης (η φυλή). Αξίζει πραγματικά να δείτε το χωριό, τα σπίτια του οποίοιυ είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, χτισμένα από πανιά ή ό,τι άλλο ευτελές υλικό και από σούπερ τεχνολογικά μεταλικά κομάτια πυραύλων, σε ένα φουτουριστικό φίρδην - μίγδην συνονθύλευμα, που έχει κάτι σχεδόν μετακαταστροφικό, σα να βγαίνει από το Mad Max. Ένα ασιατικό Mad Max... Αλλά τελικά, σκέφτομαι, αυτό ακριβώς δεν είναι ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της κοινωνίας και του κόσμου που έχουμε φτιάξει; Η συνύπαρξη τόσων αντίθετων, ακραία αντίθετων καταστάσεων και συνθηκών διαβίωσης; Δείτε την έννοια της αντίθεσης με όποιον τρόπο θέλετε, θετικό ή αρνητικό. Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη "εικονογράφηση" γι' αυτό!

Η ταινία μου άρεσε αρκετά, παρά κάποια, ηθελημένη νομίζω, αφέλεια, που θα μπορούσε όμως να χαρακτηριστεί και σαν "αθωότητα". Θα τη συνιστούσα. Πάντοτε με χαλαρή διάθεση από μέρους σας.