ΟΙ ΑΡΓΟΙ ΡΥΘΜΟΙ ΤΗΣ ΑΦΥΠΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗς ΛΑΙΔΗΣ ΤΣΑΤΕΡΛΙ

Είναι δυνατό να θεωρείς καλή μια ταινία κι όμως να βαριέσαι καθώς τη βλέπεις; Να που είναι. Μιλώ για τη γαλλική μεταφορά της "Λαίδης Τσάτερλι" από την Pascale Ferran - και δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που το τολμηρό στην εποχή του μυθιστόρημα του D.H.Lawrence μεταφέρεται στην οθόνη. H βερσιόν αυτή λοιπόν έχει σίγουρα αρετές, αλλά...
Το ενδιαφέρον στην ταινία (και στο βιβλίο ασφαλώς) είναι ότι πραγματεύεται τις έννοιες του αντισυμβατικού, της απελευθέρωσης, της εύρεσης νοήματος στη ζωή όχι ακριβώς μέσω του έρωτα, όπως πολλάκις έχει γίνει, αλλά μέσω του σεξ. Οι δύο εντελώς αταίριαστοι χαρακτήρες, η παντρεμένη αριστοκράτισα, πλούσια (και στερημένη) λαίδη και ο άξεστος, αμόρφωτος, φτωχός επιστάτης, πριν από οτιδήποτε άλλο έλκονται σεξουαλικά. Το πάθος τους φουντώνει όλο και περισσότερο σε κάθε συνάντησή τους, που, προσέξτε, σκοπό έχει μόνο το σεξ, καθώς οι τεράστιες διαφορές δεν επιτρέπουν και πολλούς άλλους τρόπους επικοινωνίας. Αυτό που στην αρχή είναι ένα απλό γρήγορο και γεμάτο άγχος και ενοχές "πήδημα" (και μάλιστα με τα ρούχα), γίνεται βαθμιαία όλο και τολμηρότερο, πιο απελευθερωμένο, ώσπου ο ένας φτάνει να εξερευνά κάθε σπιθαμή του σώματος του άλλου δίχως καμιά ντροπή, ενοχή ή όποια άλλη αναστολή. Κάθε κοινωνικό ή μη ταμπού έχει τσακιστεί. Από εκεί και πέρα, υπάρχει πλέον και χώρος για συζήτηση, τρυφερότητα, ρομάντσα, ανταλλαγή απόψεων. Ταυτόχρονα, ο άξεστος εραστής εξημερώνεται σιγά - σιγά, ανακαλύπτει μέσα του πτυχές τρυφερότητας που μάλλον και ο ίδιος αγνοούσε.
Παράλληλα οι βαθύτατες ταξικές διαφορές που κάνουν αδύνατη κάθε επαφή αποκαλύπτονται ανάγλυφα, οι ασφυκτικές συμβάσεις και τα ταμπού μιας φρικτά αυστηρής εποχής καταγγέλονται, η βαρεμάρα της καθημερινότητας της άρχουσας τάξης (της αριστοκρατίας εν προκειμένω) δείχνονται με ζοφερά χρώματα.
Η ευαισθησία της σκηνοθέτιδας, που περιγράφει πολύ πειστικά όλες αυτές τις αργές ψυχικές αλλαγές είναι δεδομένη. Ωστόσο πολλά από αυτά (προσοχή όμως, όχι όλα) δεν ισχύουν πια σήμερα. Αυτό ίσως κάνει την ταινία κάπως ξεπερασμένη, παλιομοδίτικη. Μεγαλύτερο πρόβλημα όμως βρήκα στους εξαιρετικά αργούς ρυθμούς, στο ότι δραματουργικά ουσιαστικά "δεν συμβαίνει τίποτα" πέρα των απελευθερωτικών ψυχολογικών αλλαγών που είπαμε. Η συνεχής κινηματογράφηση της αγνής φύσης, των πανέμορφων λιβαδιών και των λουλουδιών (για να δειχτεί η αντίθεση με το μουντό, αυστηρό και σκοτεινό περιβάλλον του πύργου βεβαίως), καθώς και η αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια με έκαναν να βαρεθώ αρκετά (έως και πολύ).
Να λοιπόν που μια αντικείμενικά (αν μπορούμε να πούμε ότι έχει κάποια σημασία αυτή η λέξη) καλή ταινία μπορεί να είναι και πολύ βαρετή...