ΒΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ "ΔΗΘΕΝ" "ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ"

Ο Yann Gonzalez είναι ένας νέος γάλος σκηνοθέτης με μερικές μικρού μήκους στο ενεργητικό του. "Les Rencontres d'apres Minuit" (Συναντήσεις μετά τα Μεσάνυχτα) του 2013 είναι η πρώτη του μεγαλου μήκους ταινία. Και δυστυχώς δεν με έπεισε καθόλου.
Η ιδέα του φλύαρου αυτού φιλμ είναι ενδιαφέρουσα: Μια ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων, αντρών και γυναικών, προσκαλούνται στο σπίτι ενός ζευγαριού (και της τραβεστί υπηρέτριάς τους) για ένα μεταμεσονύχτιο όργιο. Ένας - ένας καταφτάνουν εκεί, ο καθένας αφηγείται την ιστορία του και το ζεύγος τη δική του. Όλα αυτά γίνονται σε μια μινιμαλιστική μεν, σαφώς φουτουριστική όμως ατμόσφαιρα, ενώ πολλές από τις ιστορίες (κυρίως η "κεντρική" του ζεύγους των οικοδεσποτών) είναι μεταφυσικές και κινούνται στο χώρο του φανταστικού. Έτσι η ταινία κυλά αργά, με διαρκείς ποιητικούς - φιλοσοφικούς διαλόγους μέχρι σχεδόν το πρωί. Και, αν έχετε αυτή την περιέργεια, όχι, το όργιο δεν δείχνεται (ή δεν γίνεται) ποτέ.
Η ταινία είναι επηρεασμένη από το έργο του Μαρκήσιου Ντε Σαντ, αλλά και από άλλους φιλόσοφους, ταυτόχρονα όμως διαπνέεται από έντονο ρομαντικό στοιχείο σχετικά με τον έρωτα - τον αιώνιο έρωτα σημειωτέον - και χρησιμοποιεί ένα είδος έντονου στυλιζαρίσματος στην εικόνα. Τα σκηνικά, οι πόζες και το παίξιμο των ηθοποιών, οι εικόνες με τους έντονα τεχνητούς φωτισμούς και τα εξ ίσου φανερά τεχνητά σκηνικά, εικόνες που παραπέμπουν σε λαϊκή μυθολογία ή στο θέατρο, συμβάλουν στο στυλιζάρισμα. Το όλο πράγμα θα μπορούσε να είναι μια θεατρική παράσταση. Στο μεταξύ όμως οι επίσης ψεύτικοι (επίτηδες φυσικά),  φιλοσοφικοί και ποιητικοί όπως είπαμε διάλογοι, μου φάνηκαν ιδιαίτερα κουραστικοί. Γενικά η όλη απόπειρα και αφόρητα βαρετή μου φάνηκε και κουραστική στην παρακολούθηση. Το μεταφυσικό στοιχείο δεν με έπεισε και η πεισιθανάτια ατμόσφαιρα μου φαινόταν ότι υπήρχε για να δώσει έμφαση σε όλο αυτό το "δήθεν".
Ίσως η ιδέα να είναι ενδιαφέρουσα και ίσως και πάλι ο νεαρός δημιουργός να κάνει καλύτερα πράγματα στο μέλλον. Έτσι κι αλλιώς δείχνει ότι φαντασία και κάποια ιδιαιτερότητα διαθέτει, καθώς και ικανότητα στο να στήνει μερικές όμορφες εικόνες. Μακάρι να τα αξιοοπιήσει. Προς το παρόν μόνο να με κάνει να βαρεθώ κατάφερε.
ΥΓ1: Στο καστ περιλαμβάνεται ο παλιός ποδοσφαιριστής Ερίκ Καντονά (με υπερμεγέθες πέος, προφανώς ψεύτικο) και ο φτυστός κυριολεκτικά με τον πατέρα νεαρότατος γιος του Αλέν Ντελόν.
ΥΓ2: Για να σας δείξω πόσο υποκειμενικά είναι τα πράγματα και ότι, παρά τα όσο γράφω, καλό είναι να έχετε και προσωπική άποψη για οτιδήποτε, η ταινία κέρδισε το πρώτο βραβείο (δεν θυμάμαι αν ήταν σκηνοθεσίας ή καλύτερης ταινίας) στις Νύχτες Πρεμιέρας του 2013, και μάλιστα από επιτροπή πολύ νέων ανθρώπων, φοιτητών κυρίως. Το σέβομαι απόλυτα, αλλά για μένα παραμένει μάλλον η χειρότερη ταινία απ' όσες είδα στις Νύχτες αυτές.