ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο ἩΡΑΚΛΗΣ¨...

Κι ενώ κοιμόμαστε ήσυχοι, να´σου ξαφνικά, εν έτει 2014, ο αστείος Ἡρακλης῾ του μέτριου κατά τη γνώμη μου Brett Ratner (όπου, εκτός από τον Ντουέιν Τζόνσον, τον κακό παίζει ο Τζον Χαρτ). Εντάξει, πρόκειται για φιλμ δίχως πολλές αξιώσεις (προφανώς), έχει όμως και κάποια απομυθοποιητικά στοιχεία που πρέπει να επισημάνουμε.
Η ιστορία διαδραματίζεται μετά τους 12 άθλους, όταν ο πανίσχυρος και θεωρούμενος ημίθεος  Ηρακλής, καλείται, με τη μόνιμη παρέα του (συμμορία του αν προτιμάτε) να βοηθήσει ένα βασιλιά να σώσει το δοκιμαζόμενο βασίλειό του από έναν αιμοσταγή αποστάτη. Εκεί όμως, εκτός από τις περιπέτειες και τους κινδύνους, τον ήρωα περιμένουν και πολλές ανατροπές.
Όχι, εκτός του χαβαλέ, με τον Ηρακλή να γκρεμίζει γιγάντιες κολώνες, να σπάει βαριές αλυσίδες, να καθαρίζει 5 με μία ροπαλιά και άλλα τέτοια, δεν θα πούμε πολλά πολλά. Κάποιο χιούμορ υπαρχει βεβαίως. Ωστόσο θα σταθώ στα απομυθοποιητικά στοιχεία που λέγαμε: Ο Ηρακλής και οι σύντροφοί του δεν είναι οι ήρωες που ξέρουμ από τη μυθολογία. Αντίθετα, πρόκειται για κοινούς μισθοφόρους που πηγαίνουν να πολεμήσουν όπου τους τάζουν γερή αμοιβή. Και, σα να μην έφτανε αυτό, δεν είναι γιος του Δία και μπούρδες. Αλλά σας αφήνω να απολαύσετε την αποκαθήλωση του ημίθεου αν κάποια στιγμή, με πίτσες, ποτά και ό,τι άλλο, αποφασίσετε, για τον χαβαλέ και μόνο, ξαναλέω, να δείτε το φιλμ.
Πάντως όλη αυτή η πλακατζίδικη απομυθοποίηση έχει το ενδιαφέρον της. Και είναι και το μόνο αξιόλογο στοιχείο.

AFTER THE SUNSET: ΚΛΕΦΤΕΣ ΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΟΙ ΕΙΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ (ΚΑΙ ΠΑΛΙ;)

Δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τον Brett Ratner. Ούτε, βέβαια, και την ταινία του του 2004 "After the Sunset" (Το Τελευταίο Κόλπο). Γράφω όμως γι' αυτή - με μια δόση χιούμορ - επειδή, με αντεστραμμένο τρόπο, το βασικό μοτίβο είανι το ίδιο με την προηγούμενη ανάρτηση, την" Ένταση". Σε κωμωδία όμως και μάλιστα - το αντιλαμβάνεστε - όχι πολύ καλή.
Ο Πιρς Μπρόσναν (κλασικός ρόλος γι' αυτόν) είναι ο γοητευτικός και ιδιοφής κλέφτης διαμαντιών, που δεν έχει αφήσει διάσημο διαμάντι να μην κλέψει και τα έχει με τη Σάλμα Χαγεκ, η οποία τον βοηθά στις μπίζνες του. Ο Γούνι Χάρελσον είναι ο ντετέκτιβ που μονίμως τον κυνηγά και μονίμως την πατά, διότι ο κλέφτης όχι μόνο διαφεύγει, αλλά γελοιοποιεί με διάφορους τρόπους τον διώκτη του. Μετά την τελευταία πετυχημένη ληστεία, η οποία υποτίθεται ότι είναι η τελευταία, το ζεύγος κλεφτών αποσύρεται σε τροπικό, παραδεισένιο νησί της Καραϊβκής, όπου ζει πολυτελέστατα απολαμβάνοντας τον έρωτά του. Τότε όμως καταφτάνει εκει και ο ντετέκτιβ, αποφασισμένος να συλλάβει επιτέλους τον κλέφτη βάζοντάς του σαν δόλωμα έναν πειρασμό που ξέρει ότι δεν θα μπορέσει να αντισταθεί.
Η ομοιότητα με την "Ένταση", που λέγαμε και πριν, είναι όι κατά βάθος ο ντετέκτιβ θαυμάζει τον κλέφτη, και μάλλον τον ζηλεύει κιόλας για τη σούπερ ζωή του. Και ο άλλος μάλλον τρέφει φιλικά αισθήματα προς αυτόν, όντας όμως σίγουρος για την ανώτερη ευφυία του. Με λίγα λόγια θα μπορούσαν να είναι οι καλύτεροι φίλοι. Και όντως γίνονται σε κάποιες σκηνές του φιλμ.
Κατά τα άλλα όμως η αινία κυλά σαν μια σχετικά ευχάριστη κοσμοπολίτικη, εξωτική και εύπεπτη κωμωδιούλα που διαδραματίζεται σε τροπικές παραλίες και πολυτελή resort,, με ιδιοφυείς υποτίθεται ληστείες που δεν πείθουν κανέναν για το αν μπορούν ποτέ να συμβούν στην πραγματικότηυτα και με αστεία του τύπου ότι μερικές φορές ο περίγυρος νομίζει ότι οι δύο πρωταγωνιστές είναι ζευγάρι γκέι. Το σενάριο είναι βεβαίως πρόχειρο, οι καταστάσεις απίθανες (ιδιαίτερα η τελευταία ληστεία διαμαντιού με κάλυψη μια υποβρύχια βόλτα αναψυχής) και γενικά πρόκειται για φιλμ που στην καλύτερη περίπτωση σε κάνει να περνάς δύο ευχάριστες υποτίθεται ώρες και αμέσως μετά το ξεχνάς.
Αν πλήτετε υπερβολικά και είναι και καλοκα΄ρι και δεν έχετε τι άλλο να κάνετε... Μάλλον αποφύγετέ το όμως. Κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον.   

ΛΗΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΡΕΤΙΡΕ ΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΗ

Οι ταινίες με απίθανες ληστείες, που συχνά διαθέτουν μικρή ή μεγάλη δόση χιούμορ, είναι κοινός τόπος στο σινεμά και συχνά είναι, αν μη τι άλλο, διασκεδαστικές. Υπακούουν μάλιστα σε στάνταρ κανόνες, όπως δράση μάλλον εξωπραγματική (είναι απίθανο να συμβούν όλα αυτά και μάλιστα με τέτοια ακρίβεια), όπως η ύπαρξη ενός όσο πιο απίθανου στόχου ληστείας μπορούν να επινοήσουν οι σεναριογράφοι και βέβαια, σπάνια αποβλέπουν και κάπου αλλού πέραν της καθαρής διασκέδασης που λέγαμε. Από τις συμπαθητικες τέτοιες περιπτώσεις - δίχως πάντως να ξεφεύγει από τους κανόνες - βρήκα το "Tower Heist" (Πώς να κλέψετε έναν Ουρανοξύστη, 2011) του Brett Ratner. Η ιδέα μάλιστα είναι αρκετά πρωτότυπη, στα πλαίσια πάντα του είδους. Το προσωπικό ενός πολυτελέστατου ουρανοξύστη (του ακριβότερου ίσως στη Νέα Υόρκη) φτιάχνει μια στα όρια του γελοίου συμμορία για να ληστέψει τον ζάμπλουτο και "σεβάσμιο" χρηματιστή κάτοικο του ρετιρέ, ο οποίος έχει αποδειχτεί όχι μόνο απατεώνας ολκής, έχοντας καταχραστεί ακόμα και τις δικές τους πενιχρές οικονομίες, αλλά κινδυνεύει να μείνει και ατιμώρητος από πάνω εξ αιτίας ενός διεφθαρμένου συστήματος. Από εκεί και πέρα, ξέρετε. Το σχέδιο είναι ιδιοφυές, αλλά και οι απιθανότητες πολλαπλασιάζονται. Πάντοτε όμως η ταινία παραμένει διασκεδαστική και με την πρέπουσα, νομίζω, δόση σασπένς. Βλέπετε πάντως ότι η εποχή, με τα κυρίαρχα αρπακτικά του χρηματομεσιτικού τομέα να απειλούν ουσιαστικά με παγκόσμια δυστυχία, με την ανθρώπινη απληστία να έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, με τις στρατιές νεόπτωχων παγκοσμίως, δεν αφήνει ασυγκίνητο ακόμα και τον mainstream, χολιγουντιανό κινηματογράφο, που πρωτίστως βέβαια αποβλέπει στα ταμεία. Γι' αυτό υπάρχει το έντονο κοινωνικό στοιχείο στο φιλμ, γι' αυτό ο "κακός" της ταινίας είναι ένα τέτοιο αδίσταχτο αρπακτικό, γι΄αυτό συμπαθείς ως θεατής τους αστείους και ποικίλων χαρακτήρων ήρωες και αυτόματα ταυτίζεσαι μαζί τους, ευχόμενος ολόψυχα να πετύχει το σχέδιό τους. Επειδή έχουν δίκιο κι όχι επειδή είναι "ωραίοι τύποι", όπως σε πολλές άλλες ταινίες του είδους (βλέπε "Ocean δεκατόσο"). Αν συνυπολογίσουμε και το απολαυστικό καστ (Μπεν Στίλερ, Κέισι Άφλεκ, Έντι Μέρφι, Άλαν Άλντα, Μάθιου Μπρόντερικ) βρήκα την ταινία (παρά, ξαναλέω, τα σημεία που θα αναφωνήσει κανείς "ε, όχι, αυτό δεν γίνεται") διασκεδαστική. Ό,τι πρέπει για ένα ευχάριστο δίωρο. Τίποτα παραπάνω.

X-MEN 3: ΜΕΧΡΙΣ ΕΔΩ, ΚΑΛΑ ΠΑΜΕ

Παρά την ενασχόλησή μου με τα κόμικς, δεν υπήρξα ποτέ φανατικός αναγνώστης των X-Men, ούτε των υπερηρωικών κόμικς γενικότερα. Εξετάζοντας λοιπόν μόνο κινηματογραφικά τη σειρά, οφείλω να πω ότι τα πάει μια χαρά. Βέβαια, η προηγούμενη δουλειά του Brett Ratner, το Red Dragon, με είχε αφήσει αδιάφορο και γενικά προτιμώ σαν σκηνοθέτη τον Bryan Singer των 2 προηγούμενων 2 X-Men, ωστόσο και το τρίτο βλέπεται ευχάριστα, είναι συνεπές και, τέλος πάντων, εκπληρώνει απόλυτα τον βασικό προορισμό του: Να περάσεις καλά 2 ώρες. Οπότε δεν έχω παράπονο. Μην περιμένετε φυσικά τεράστιο βάθος και προβληματισμούς. Οι περισσότερες χολιγουντιανές ταινίες άλλωστε (και ιδιαίτερα οι υπερπαραγωγές), έχουν αυτόν ακριβώς τον στόχο: Να περάσει καλά ο θεατής. Άλλες όμως αποτυγχάνουν (βλ. Κώδικας Da Vinci) και άλλες το πετυχαίνουν, όπως αυτή εδώ.
Η κόμικς ατμόσφαιρα διατηρείται, τα εφφέ είναι καλά, η δράση κρατά τον θεατή, ο κακός δεν είναι απλώς καρικατούρα κακού, που ντε και καλά θέλει το κακό όλων, αλλά έχει κατανοητές, συμπαθητικές πλευρές... και πέφτουν στοιχήματα για το ποιοι μεταλλαγμένοι - καλοί ή κακοί - θα επιζήσουν τελικά. Διότι, σας προειδοποιώ, πολλοί από τους βασικούς ήρωες της σειράς πεθαίνουν (δεν θα σας αποκαλύψω φυσικά ποιοι). Το πόρισμα λοιπόν για ολόκληρη την (μέχρι στιγμής) τριλογία, είναι ότι πρόκειται για σπάνια περίπτωση σειράς που διατηρείται σε αρκετά καλό επίπεδο.
Και μια αντίρρηση: Ο Ian McKellen, άριστος κατά τα άλλα ηθοποιός, έχω την αίσθηση ότι παίζει με υπερβάλλοντα στόμφο και υπερβολικές κινήσεις, κινδυνεύοντας να γίνει ελαφρά γελοίος.