"NEON DEMON": ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΚΕΛΥΦΟΣ, ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ

 

Είναι γεγονός ότι δεν πολυσυμπαθώ τον δανό Nicolas Winding Refn, ο οποίος βεβαίως δουλεύει στις ΗΠΑ. Το "Neon Demon" του 2016 επιβεβαιώνει τη κακή μου γνώμη.

Μια νεαρή, πολύ όμορφη κοπέλα, άβγαλτη από την επαρχία (Elle Fanning) πάει στο Λος Άντζελες για να κάνει την τύχη της ως μοντέλο. Η ομορφιά και η φρεσκάδα της θα ξεχωρίσουν, θα φουντώσουν όμως και τη ζήλια πολλών από τους παρεπιδημούντες στον σκληρό κόσμο της μόδας...

Εντυπωσιακή εικόνα και φωτογραφία, απόλυτα γκλαμουράτη ατμόσφαιρα, όμορφες γυναίκες, απαστράπτον περιβάλλον, διάχυτος ερωτισμός και όλα αυτά, από ένα σημείο και πέρα τουλάχιστον, δοσμένα ως θρίλερ - συχνά ως θρίλερ τρόμου μάλιστα. Και όλα αυτά γιατί; Για να μας πει ότι ο κόσμος της μόδας είναι πολύ, μα πολύ κακός και ο ένας τρώει τις σάρκες του άλλου; Προσωπικά ήμουν ήδη σίγουρος γι' αυτό και δε με πολυνοιάζει κιόλας, δικό τους πρόβλημα. 

Γενικά βρήκα το φιλμ ανούσιο και το (φριχτό) τέλος, συνειδητά overdose βεβαίως, κάπως ατσούμπαλο, ξαφνικό και αψυχολόγητο. Τι να πω; Ότι ο Refn όλο και περισσότερο μου φαίνεται σκέτη φούσκα; Θα δω και τις παλιότερες ταινίες του για να σιγουρευτώ. Του αφήνω ακόμα μια μικρή περίοδο χάρης... 

"BRONSON" : ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ, ΑΛΛΑ ΑΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ

 

Δεν συγκαταλέγομαι στους θαυμαστές του δανού, συνήθως όμως αγγλόφωνου σκηνοθέτη Nicolas Winding Refn.Νομίζω πως ό,τι κάνει γίνεται προς εντυπωσιασμό του θεατή και μόνο. Την ίδια αίσθηση είχα ωλέποντας το "Bronson" του 2008 με τον Τομ Χάρντι, ο οποίος για μένα είναι το μόνο που αξίζει στο φιλμ.

Περιστρέφεται γύρω από έναν απίστευτα βίαιο χαρακτήρα, ήδη από τα χρόνια του σχολείου και παρά το ότι έχει νορμάλ παιδική ηλικία με γονείς που τον αγαπούν. Νεαρός θα επιχειρήσει ληστεία, θα συλληφθεί και θα φυλακιστεί για 7 χρόνια. Λόγω βίαιης συμπεριφοράς στη φυλακή θα μείνει συνολικά 34 χρόνια (!) από τα οποία τα 30 στην απομόνωση. Στο μεταξύ το αληθινό του όνομα αντικαθίσταται από το όνομα του (επίσης βίαιου στις ταινίες του) ινδάλματός του, του Τσαρλς Μπρόνσον.

Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία και το πρόσωπο αυτό είναι υπαρκτό. Από εκεί και πέρα δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί μισεί τόσο την κοινωνία, κάθε θεσμό της (δίχως φυσικά να έχει κάποια αναρχική ιδεολογία, κάθε άλλο). Γιατί είναι τόσο, μα τόσο βίαιος με τους πάντες γύρω του. Το μόνο που τον τρέφει είναι το διαρκές όνειρο για διασημότητα. Οτιδήποτε ακραίο γράφεται γι᾽αυτόν στις εφημερίδες, από τα βίαια ῾κατορθώματά῾ του έως το ρεκόρ εγκλεισμού στην απομόνωση που κατέχει,  τον ικανοποιέι απόλυτα. Υπάρχει μόνο αυτός και όλοι γύρω του είναι μαλάκες. Το ξύλο που τρώει τον αφήνει αδιάφορα, σα να μην αισθάνεται πόνο. Προφανώς βρισκόμαστε μπροστά σε ένα είδος πιθανόν εκ γενετής σπάνιας ψυχοπάθειας. Αυτά.

Ο Ρεφν, δεξιοτέχνης γαρ, διαθέτει εντυπωσιακή σκηνοθεσία, χρησιμοποιεί διάφορα κόλπα και εμπνεύσεις, αλλάζει στιλ κλπ. κλπ. Καταφέρνει έτσι, κατά τη γνώμη μου, να φτιάξει μια εντυπωσιακή φούσκα, δίχως νόημα, δείχνοντάς μας μια μεμονωμένη περίπτωση χωρίς ίχνος εμβάθυνσης. Ευτυχώς που ο Χάρντι είναι εντυπωσιακός στο βασικό ρόλο. Επαναλαμβάνω όμως: Βρίσκω τον δημιουργό αυτόν κενό και άνευ λόγου.

"Ο ΘΕΟΣ ΣΥΓΧΩΡΕΙ". ΕΓΩ ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΔΥΣΚΟΛΕΥΤΩ...

Θαύμασα τον δανό Nicolas Winding Refn στο "Driver", όπου κατάφερε να κάνει ένα ατμοσφαιρικό νεο -νουάρ (δυστυχώς δεν έχω δει τις παλιότερες ταινίες του, για τις οποίες ακούω καλά λόγια). Είδα λοιπόν με προσδοκίες στο "Μόνο ο Θεός Συγχωρεί" του 2013. Δυστυχώς απογοητεύτηκα.
Η ταινία είναι γυρισμένη στη Μπανγκόγκ. Εκεί δύο αδέλφια αμερικανοί στήνουν μια επιχείρηση διακίνησης ναρκωτικών με προκάλυμα μια λέσχη πυγμαχίας. Ο ένας τους δολοφονεί μια πόρνη πάνω στον παροξυσμό του και τιμωρείται με το ίδιο νόμισμα από έναν παράξενο ταϊλανδό μπάτσο. Η αδίστακτη μητέρα τους καταφθάνει στην πόλη από την Αμερική και πιέζει τον εναπομείναντα να εκδικηθεί τον θάνατο του αδελφού του. Ο κύκλος του αίματος έχει ανοίξει για τα καλά...
Ο Refn, προσπαθώντας προφανώς να εντυπωσιάσει, στήνει μια ταινία όπου το βαρύτατο στυλιζάρισμα είναι το Α και το Ω της (και, φοβάμαι, και ο μοναδικός λόγος ύπαρξής της). Υποβλητικοί, παράξενοι φωτισμοί, μυστηριώδης ατμόσφαιρα σχεδόν σε κάθε πλάνο, υπερβολικά αργοί ρυθμοί, για να τονίσουν ακριβώς αυτήν την πρωτοκαθεδρία της εικόνας, περίεργοι χαρακτήρες, με επί κεφαλής τον μπάτσο - εκδικητή... Ναι, η ατμόσφαιρα επιτυγχάνεται, νομίζω όμως ότι είναι παντελώς κενή περιεχομένου. Τα πάντα οδεύουν ολοταχώς προς την υπερβολή, προς το γκροτέσκο, και τελικά το φιλμ έφτασε να με κουράσει πολύ πριν το τέλος του.
Σίγουρα ο Refn προσπαθούσε να φτιάξει ένα απόλυτα cult φιλμ. Όπως είπα όμως, έφτιαξε κατά τη γνώμη μου μονάχα ένα φιλμ κουραστικό και άνευ λόγου ύπαρξης. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μέσα σ' αυτή τη "βαριά" ιστορία υπήρξαν στιγμές που μου προκάλεσαν ακόμα και γέλιο. Με πρώτες και καλύτερες τις σκηνές που ο μπάτσος, στα διαλείμματα της αιματηρής δουλειάς του, τραγουδά γλυκερά ταϊλανδέζικα τραγούδια σε καραόκε, ενώ οι υπόλοιποι υφιστάμενοί του μπάτσοι τον ακούνε ευλαβικά! Όσο για τα υπόλοιπα... θα επαναλάβω αυτό που είπα: Συμβαίνουν άνευ λόγου.
Ίσως η ταινία αρέσει σε κάποιους που λατρεύουν την εντυπωσιακή εικόνα (τους εντυπωσιακούς φωτισμούς για την ακρίβεια) και το αργό, τελετουργικό στοιχείο στην πλοκή, δίχως να ενδιαφέρονται καθόλου για το όποιο περιεχόμενο. Οι υπόλοιποι μάλλον θα πλήξουν. Πάντως, πέραν της απροσδόκητης παρουσίας της Κριστίν Σκοτ Τόμας στον ασυνήθιστο γι' αυτήν ρόλο της απόλυτης "σκύλας", θα επισημάνω ότι πρόκειται για ένα φιλμ στο οποίο δεν υπάρχει ούτε ένας θετικός χαρακτήρας. Ούτε ένας! Ναι, αυτό είναι αρκετά σπάνιο.

ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΝΟΥΑΡ

Ο Nicolas Winding Refn είναι δανός, προέρχεται δηλαδή από χώρα με πλούσια κινηματογραφική παράδοση. Το "Drive" (2011) είναι η πρώτη του ταινία στο Χόλιγουντ και, αν και πιο κοντά στα b-movies βρίσκεται παρά στις υπερπαραγωγές, βάζει τα γιαλιά σε πολλές περιπέτειες του είδους.
Ο ήρωας, άσσος οδηγός, είναι κασκαντέρ σε ταινίες - τι άλλο; - με κυνηγητά αυτοκινήτων. Τη νύχτα όμως μετατρέπεται σε οδηγό σε ληστείες τραπεζών. Ώσπου ερωτεύεται, και τότε τα πάντα αλλάζουν - προσθέτοντας έτσι και τη ιάσταση του ρομαντισμού και της τρυφερότητας στο φιλμ.
Απλό σενάριο, έντονη δράση, εξ ίσου έντονα βίαια ξεσπάσματα, αλλά και μια μελαγχολική διάθεση που διατρέχει όλη την ταινία, συγκαταλέγουν κατά τη γνώμη μου το "Drive" σε ένα από τα καλύτερα σύγχρονα φιλμ του είδους. Εντύπωση προκαλεί τόσο η στιλάτη, νυχτερινών πλάνων κυρίως, σκηνοθεσία, όσο και η έλλειψη κάθε υποχώρησης σε κάθε λογής χάπι-εντ και άλλες τέτοιες ευκολίες. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ, σίγουρα από τους σημαντικότερους νέους ηθοποιούς, κάνει μια ακόμα εξαιρετική επιλογή ρόλου, ενώ μια ακόμα θετική για μένα παράμετρος του φιλμ είναι η έντονη κινηματογραφοφιλία της. Όχι μόνο επειδή, όπως είπαμε, ο ήρωας είναι κασκαντέρ, άρα δουλεύει στο χώρο του σινεμά, αλλά και επειδή οι αναφορές σε ταινίες καταδίωξης και άλλα περιπετειώδη ή νουαρώδη είδη (b-movies ή μη) είναι πολλές. Παράλληλα υπάρχει και η ρομαντική - ηρωική ιδιοσυγκρασία του σιωπηλού και αποφασισμένου ήρωα, που τον κάνει μια δυνατή κινηματογραφική προσωπικότητα, υπάρχουν και οι όμορφοι νυχτερινοί φωτισμοί, η δράση που κρατά τον θεατή μέχρι τέλους... τι άλλο θέλετε;
Μακάρι όλες οι εκ Χόλιγουντ περιπέτειες να ήταν τόσο στιλάτες και, τελικά, τόσο καλές. Αφείστε που για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται ότι μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα χολιγουντιανά προϊόντα γυρίζονται, από καταβολής αμερικάνικου σινεμά, από ευρωπαίους δημιουργούς, οι οποίοι (για οικονομικούς πιθανόν λόγους, καμία αντίρηση) μετακομίζουν εκεί μεταγγίζοντας νέο αίμα στο ανέμπνευστο σε γενικές γραμμές τα αρκετά τελευταία χρόνια Χόλιγουντ (και για να σας προλάβω, προφανώς οι χολιγουντιανές εξαιρέσεις σίγουρα υπάρχουν).