ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ - ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ Χ ΣΤΟ "UNDERWORLD"

To 2003 o αδιάφορος (σε μένα τουλάχιστον) Len Wiseman γυρίζει την πρώτη του ταινία (και μάλλον την καλύτερή του), το "Underworld", η οποία, δυστυχώς, έμελλε να έχει και πολλές συνέχειες. Αν μη τι άλλο, η πρώτη αυτή ταινία ήταν σχετικά πρωτότυπη, τουλάχιστον σαν σεναριακή ιδέα.
Κάπου κάτω από την πόλη μαίνεται εδώ και αιώνες ένας αμείλικτος πόλεμος ανάμεσα σε βρυκόλακες και λυκάνθρωπους. Εδώ και πολλά πολλά χρόνια οι βρυκόλακες μοιάζουν να έχουν επικρατήσει πλήρως. Η ηρωίδα είναι μια όμορφη βρυκόλακας, αμείλικτη κυνηγός των υπολοιμάτων της αντίπαλης φυλής. Να όμως που όλο και περισσότερα σημάδια δείχνουν ότι οι λυκάνθρωποι δεν είναι τόσο ηττημένοι όσο οι αντίπαλοί τους νομίζουν. Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή. Όσο το φιλμ προχωρά τόσο περισσότερες ανατροπές συμβαίνουν, τόσο περισσότερες πολύπλοκες ίντριγγες αποκαλύπτονται, τόσο τα πράγματα δεν είναι καθόλου όπως φαίνονται σε πρώτη ματιά - και όπως τα θεωρεί μέχρι τώρα η ηρωίδα...
Σίγουρα το φιλμ εντυπωσιάζει με συνεχείς σκηνές δράσης, αλλά και με την ατμόσφαιρά του. Σχεδόν ολόκληρο αποτελούμενο από νυχτερινά πλάνα γεμάτα υγρασία, με κυρίαρχα χρώματα το μπλέ και το μαύρο, με εντυπωσιακούς υπόγειους χώρους και σκηνικά και με την σεξι Κέιτ Μπέκινσέιλ με μαύρα δερμάτινα στο κέντρο όλων αυτών, κρατά τον θεατή - τουλάχιστον αυτόν της εποχής του ή αυτόν που δεν έχει δει - και βαρεθεί - ούτε τα πάμπολλα franchise της αρχικής ταινίας (και έρχονται κι άλλα) ούτε και άλλες που επηρεάστηκαν απ' αυτήν. Γενικά το όλο κλίμα μου θυμίζει κάπως το προγενέστερο "Κοράκι" του Πρόγιας. Προσωπικά η βιντεοκλιπίστικη σκηνοθετική οπτική και η βαβούρα στον ήχο και το σάουντρακ με κουράζουν, αναγνωρίζω όμως τα εντυπωσιακά στοιχεία που διαθέτει το φιλμ. Άλλωστε, το είπαμε, δημιούργησε "σχολή" (αδιάφορη σχολή ξεπατικώματος για μένα, αλλά τι να κάνουμε;)
Αν δεν το έχετε δει, δείτε το ως μια εμβληματική ταινία δράσης (και φανταστικού βεβαίως) της δεκαετίας του 2000. Αν δεν είστε αυτού του κλίματος, απλώς προσπεράστε το. 

TOTAL-ACTION MOVIE-RECALL

Νομίζω ότι βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω για την κυριαρχία ανεγκέφαλων ταινιών σε μεγάλο μέρος της χολιγουντιανής παραγωγής σήμερα. Χαρακτηριστικό της η πληθώρα action movies και - πολύ χειρότερο αυτό - η μετατροπή παλιών λιγότερο ή περισσότερο καλών ταινιών σε action movies. Αφορμή το ριμέικ του "Total Recall" (2012). Φυσικά δεν περίμενα κάτι καλύτερο από τον Len Wiseman των "Underworld". Εδώ όμως μιλάω συνολικά για το φαινόμενο.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Δεν είμαι ντε και καλά εναντίον των action movies. Μια χαρά είναι να κάθεσαι πού και πού αραχτός με τα ποπ κορν σου αγκαλιά και να χαζεύεις κυνηγητά και εξωπραγματικές αποδράσεις και ξύλο και πιστολίδι όλων των πιθανών μορφών. Φτάνει να το ξέρεις και, για τη συγκεκριμένη φάση, να έχεις συνειδητά επιλέξει κάτι τέτοιο (βλέπε π.χ. "Speed", τα διάφορα "Die Hard", το τελευταίο μάλιστα από τα οποία έκανε και πάλι ο Wiseman, κλπ.) Το πρόβλημά μου είναι ότι σήμερα φαίνεται ότι όλο το Χόλιγουντ (σχεδόν τέλος πάντων) θέλει να γυρίζει τέτοια φιλμ που απευθύνονται σε 15χρονους, και μάλιστα απ' αυτούς που δεν σκέπτονται και πολύ. Δεν είναι μόνο η τεράστια ποσότητα τέτοιων ταινιών (τα περισσότερα υπερηρωικά, οι Τζέιμς Μποντ και πολλά άλλα τουλάχιστον ανήκουν εξ ορισμού σ' αυτή την κατηγορία). Είναι, όπως είπα, και η μάστιγα των ριμέικ. Θέλεις να (ξανα)κάνεις Σέρλοκ Χολμς; Καν'τον action movie. Αστυνομικό; Action movie και πάλι. Επιστημονική φαντασία; Μα action movie φυσικά. Και δεν συμμαζεύεται...
Έτσι κι εδώ. Στο καινούριο "Total Recall" το σενάριο υποχωρεί άτακτα (σιγά μη σκεπτόμαστε και πολύ...), τα κλισέ πληθαίνουν, από τον αρχικό Φίλιπ Ντικ ελάχιστα μένουν και, βέβαια, τον πρώτο λόγο έχει η συνεχής δράση. Απ' αυτή που δεν μπορεί να υπάρχει στον αληθινό κόσμο - φυσικά και πάλι. Με διαρκείς αποδράσεις, με ξεκάθαρα διαχωρισμένους καλούς - κακούς, με κυνηγητά κάθε είδους, με μάχες στην κορυφή ενός "ασανσέρ" που διασχίζει σε ελάχιστο χρόνο ολόκληρο το εσωτερικό της γης, άρα τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αλλά φυσικά αυτοί δεν κολώνουν, με τελική μονομαχία καλού - κακού... Τι άλλο θέλετε;
Τι να κάνω τα εντυπωσιακά σκηνικά, τα οποία παραπέμπουν κατ' ευθείαν στο κλασικό "Blade Runner" και είναι, κατά τη γνώμη μου, από τα λίγα καλά στοιχεία του φιλμ; Και τι να κάνω τη μικρή δόση αμφιβολίας που αφήνεται στο τέλος (αν και, αν το καλοσκεφτείς, ούτε αυτή υπάρχει, αλλά δεν μπορώ να πω άλλα γιατί θα είναι spoiler); Το θέμα είναι ότι η μετατροπή καλών παλιότερων φιλμ σε απλά action movies με ενοχλεί πλέον όλο και περισσότερο.

Ο ΜΠΡΟΥΣ ΓΙΑ 4η ΦΟΡΑ ΑΠΕΘΑΝΤΟΣ

Ίσως κάποια στιγμή θα έπρεπε να γίνει μια μεγάλη συζήτηση για τα μπλοκμπάστερ και την ιδιαίτερη, επαμφοτερίζουσα σχέση που μπορεί να έχει ένας σινεφίλ μ' αυτά. Αν μάλιστα έχουν φτάσει αισίως στο νο 3 ή 4, ακόμα χειρότερα - ή μάλλον ακόμα πιο αξιοπερίεργο αν ο σινεφίλ που λέγαμε εξακολουθεί να διασκεδάζει. Αλλά (σας το λέω χωρίς να κοκκινίζω) με το Die Hard 4.0  (2007) του Len Wiseman διασκέδασα.
Ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα: Φυσικά δεν είναι (δεν θα μπορούσε να είναι άλλωστε εξ ορισμού) αριστούργημα. Φυσικά απέχει απο οποιαδήποτε μορφή ρεαλισμού όσο ένας φανατικός Ταλιμπάν από τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ. Φυσικά αν μου πείτε να σας πω το στόρι μάλλον δεν θα μπορέσω (δεν μ' ενδιαφέρει άλλωστε) και απλώς θα περιοριστώ να δηλώσω ότι επί δύο ώρες οι καλοί και οι κακοί κυνηγιούνται ασταμάτητα συσσωρεύοντας απιθανότητες. Όμως όλα αυτά είναι εξαιρετικά διασκεδαστικά, με το περιτύλιγμα βεβαίως του θερινού σινεμά και των κιλών ποπ κορν (αν δεν σας αρέσουν πάρτε γρανίτα). Εννοείται ότι ο Γουίλις δεν πεθαίνει με τίποτα κι ότι ό,τι και να του κάνουν αυτός σηκώνεται γεμάτος πληγές και συνεχίζει σα να μη συμβαίνει τίποτα (και είναι και "γέρος" όπως επανειλημμένα δηλώνεται).
Γιατί λοιπόν διασκεδάζει κανείς; Διότι όλα αυτά είναι καλογυρισμένα και με σωστό timing, διότι έχουν χιούμορ και διότι οι απίστευτες καταστάσεις (αρκεί να δείτε με τι τρόπο ρίχνει ο Μπρους ένα ελικόπτερο για να καταλάβετε) είναι τόσο, μα τόσο απίστευτες από μόνες τους, που μόνο στην πλάκα μπορείς να τις πάρεις. Αν μπείτε στο λούκι να σκεφτείτε έστω και για μια στιγμή "Μα αυτό δεν μπορεί να γίνει στην πραγματικότητα", ε, τότε χάσατε το παιχνίδι. Τελικά πρόκειται για μια πλάκα, η ταινία μοιάζει να το δηλώνει αυτό με κάθε τρόπο, και γι' αυτό απλώς διασκεδάζεις.
ΥΓ: Φεύγοντας, συζητούσα με έναν φίλο και αναρωτιόμουν γιατί απολαμβάνω το 4ο Die Hard, ενώ δεν χωνεύω, ας πούμε, τις "Επικίνδυνες Αποστολές". Μου έδωσε μια απάντηση που νομίζω ότι με καλύπτει απόλυτα: "Διότι οι "Ε.Α." παίρνουν (προσπαθούν να πάρουν τέλος πάντων) τον εαυτό τους στα σοβαρά, ενώ τα Die Hard καθόλου". Εκεί νομίζω βρίσκεται το μυστικό.