SUPER 8: ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΕΣ

Ο J.J. Abrams αγαπά φαίνεται τόσο την παλιά τηλεόραση όσο και το παλιό σινεμά (των 70ς-80ς εννοώ). Και πρώτο και καλύτερο τον Σπίλμπεργκ, ο οποίος εδώ είναι παραγωγός. Το "εδώ" είναι το "Super 8" του 2011, μια καλογυρισμένη, αν μη τι άλλο, ταινία.
Τοποθετείται χρονικά στα τέλη των 70ς και παρακολουθεί μια ομάδα παιδιών που γυρίζουν κρυφά απ' τους γονείς τους μια ταινία τρόμου με super 8 (πρωτοποριακή κάμερα στο χέρι της εποχής, που επέτρεπε σε "κοινούς θνητούς" να γυρίσουν ταινίες δίχως τη συμβολή στούντιο και σούπερ μηχανημάτων). Τυχαία λοιπόν κινηματογραφούν ένα φοβερό σιδηροδρομικό δυστήχημα που συμβαίνει μπρος στα έντρομα μάτια τους. Αυτό όμως, όπως και το τι κρύβεται πίσω του, είναι μόνο η αρχή.
Η αγάπη και οι αναφορές στον παλιό, καλό παραμυθά Σπίλμπεργκ είναι εμφανείς. Ακόμα και η εποχή δράσης δίνει μια νοσταλγική διάσταση και συμπίπτει - καθόλου τυχαία - με την εποχή που αυτός έκανε τις πρώτες τεράστιες επιτυχίες του. Άλλωστε τότε ήταν η χρυσή εποχή των b-movies (συνήθως) τρόμου, στα οποία γίνονται αναφορές. Υπάρχει ακόμα το αρκετά πρωτότυπο σενάριο, που κρατά σε αγωνία τον θεατή και δεν αποκαλύπτει καν τι ακριβώς τρέχει μέχρι τα μισά περίπου της ταινίας. Γι' αυτό κι εγώ δεν λέω τίποτα άλλο για το στόρι και το κινηματογραφικό είδος - αν και σίγουρα κάτι θα έχετε διαβάσει, αλλά τουλάχιστον ας μην το μάθετε από μένα.
Όλα αυτά είναι διασκεδαστικά και σίγουρα πέρασα δύο ευχάριστες ώρες. Μακάρι βέβαια να έλειπε ένα πλήθος από αμερικανιές, από τα δακρύβρεκτα κλισέ με την έλλειψη μητέρας και τις τεταμένες σχέσεις με τον πατέρα του μικρού πρωταγωνιστή ως τον τελικό θρίαμβο της οικογένειας κι από τις απιθανότητες στη συμπεριφορά των δεκαπεντάχρονων το πολύ ηρώων, που τα κάνουν όλα άφοβα και δεν κολώνουν μπρος σε τίποτα, έως το σε στιλ Ρωμαίος και Ιουλιέτα (σε μίνι εκδοχή) λαβ στόρι. Όμως, για να μείνουμε απόλυτα στο σπιλμπεργκικό πνεύμα, δίπλα στο γλυκερό, "συγκινητικό" και κλισέ που αναφέραμε, συνυπάρχει η ίδια αγάπη και κατανόηση για το κάθε είδους διαφορετικό που συναντάμε, ας πούμε, στον "Ε.Τ." ή στις "Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου", στοιχείο που αποτελεί άλλωστε σήμα κατατεθέν του κλίματός του. Αυτά για να σας κάνουν να σκεφτείτε για μια ακόμη φορά ότι τα πράγματα σπανίως είναι μονοδιάστατα κι ότι το θετικό με το τετριμένο ή/και βαρετό συχνά συνυπάρχουν.
Προσωπικά πέρασα δύο ευχάριστες ώρες, παρά τις προαναφερθείσες αμερικανιές, και βρήκα καλοδεχούμενο το μυστήριο σχετικά με το τι ακριβώς συμβαίνει μέχρι τα μισά περίπου, καθώς και το σταδιακά κλιμακούμενο κλίμα απειλής που ενυπάρχει. Νομίζω ότι αν καταφέρετε να αφήσετε τον εαυτό σας να ξεχάσει τις απιθανότητες στις ηρωικές συνήθως συμπεριφορές και το μελό που λέγαμε, μάλλον θα το διασκεδάσετε. Πρόκειται, νομίζω, για μια από τις σχετικά συμπαθητικές περιπτώσεις μπλογκμπάστερ.