ICE AGE ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΙΚΗΣ ΠΤΩΣΗΣ (ΤΩΝ ΗΠΕΙΡΩΝ)

Φαίνεται ότι η αναμφιβόλως ευχάριστη παρέα του "Ice Age" θα εξακολουθήσει να μας διασκεδάζει (;) για χρόνια. Τό Νο 4 "Ice Age : Ο Χορός των Ηπείρων" (Continental Drift) του 2012, με σκηνοθέτες τους Steve Martino και Mike Thurmeier, ανακυκλώνει την εξαιρετικά πετυχημένη συνταγή, προσφέρει ευχάριστες ώρες και στους ενήλικες, διαθέτει νέες ιδέες, δεν παύει όμως να είναι μια ακόμα παραλλαγή της αρχικής ιδέας.
Εδώ έχουμε να κάνουμε κυρίως με μια θαλασινή περιπέτεια, και μάλιστα με αδίστακτους πειρατές. Το τρίο των ζώων αποκόπτεται λόγω σεισμών από την οικογένειά του και την αγέλη και μπλέκει με τον πειρατή Κάπτεν Κοιλιά. Από τη μία λοιπόν παρακολουθούμε την προσπάθειά τους να βρουν τους δικούς τους και να γλιτώσουν από τους πειρατές (παίζουν μάλιστα ακόμα και σειρήνες, σε μια αναφορά στην Οδύσσεια!) και από την άλλη την ιστορία της ανήσυχης έφηβης κόρης του Μάνι, του μαμούθ, πίσω στην αγέλη. Την παράσταση κλέβει φυσικά ο απίστευτος Σκρατ, του οποίου η λαιμαργία οδηγεί όχι μόνο στον σχηματισμό των ηπείρων όπως τις ξέρουμε σήμερα, αλλά και στην βύθιση της μυθικής... Σκρατλαντίδας. Ίσως αυτό να είναι και ένα ενδιαφέρον και επίκαιρο δυστυχώς σχόλιο πάνω στο θέμα της απληστίας, βασικής αιτίας των δεινών του πλανήτη. Α, και να μην ξεχάσω: Στο φιλμ εισάγεται και η φοβερή γιαγιά του Σιντ... που θα δείτε μόνη σας τι μπορεί να κάνει...
 Ο ρυθμός του φιλμ είναι άψογος, το γέλιο συχνά πηγαίο, το ψηφιακό animation όπως πάντα πετυχημένο. Είπαμε: Η συνταγή έχει βρεθεί και η ομάδα των δημιουργών βρίσκεται σε φόρμα. Γενικά είναι από τις πραγματικά πετυχημένες σειρές. Ωστόσο, όσο ευχάριστα και να βλέπεται, δεν σας κρύβω ότι έχω αρχίσει να βαριέμαι. Και πώς όχι δηλαδή; Μιλάμε για νούμερο 4! Θα μου πείτε, αφού βγάζει και με το παραπάνω τα λεφτά του, γιατί να μην φτάσει και μέχρι το 14; Τέλος πάντων, γκρινιάζω επειδή γενικώς βαριέμαι τα σίκουελ, σας ξαναλέω πάντως ότι έχουμε να κάνουμε, κατά τη γνώμη μου, με πετυχημένο τέτοιο. Που, επαναλαμβάνω, όπως όλη η σειρά, βλέπεται άνετα και από ενήλικες. Τα παιδιά όμως κυρίως, που δεν νοιάζονται για σίκουελ και τέτοια, θα ενθουσιαστούν σίγουρα.

Ο ΧΟΡΤΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΟΡΑΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ

Βρίσκω το "Horton" (Horton hears a Who) (2008) των Jimmy Hayward και Steve Martino ένα από τα συμπαθητικά κινούμενα σχέδια των τελευταίων χρόνων. Ψηφιακό animation φυσικά, όπως η μεγόλη πλειοψηφία των ταινιών του είδους, με εντυπωσιακές ενίοτε εικόνες (κυρίως από την πόλη των Χου), νομίζω ότι βλέπεται με ενδιαφέρον και από μεγάλους.
Ατού βεβαίως το πρωτότυπο, στα όρια του σουρεαλισμού, σενάριο: Το καλοκάγαθο και ονειροπόλο ελεφαντάκι Χόρτον ανακαλύπτει ότι σε ένα μικροσκοπικό σφαιρίδιο που το παρασύρει ο άνεμος ζει ένας ολόκληρος κόσμος και πολιτισμός, αυτός των Χου. Έλα ντε, όμως, που είναι αδύνατο να πείσει τα άλλα ζώα του δάσους γι' αυτό... Και κυρίως τις "αρχές", με αντιπαθέστερη την αυστηρή καγκουρίνα. Από την άλλη, στον κόσμο των Χου που κινδυνεύει, υπάρχουν παρόμοια προβλήματα, με τους "προύχοντες" να αγνοούν με τη σειρά τους την ύπαρξη του μεγάλου έξω κόσμου και να ταπεινώνουν διαρκώς τον δήμαρχο, τον μόνο που επικοινωνεί με τον Χόρτον.
Τα "μηνύματα" είναι αρκετά: Η καταδίκη της αρνητικής αντιμετώπισης της διαφορετικότητας, η μέχρι βλακείας αρτηριοσκλήρωση της εξουσίας, η καταφυγή σε κάθε μέσο μπρστά στη διαφύλαξη των προνομίων που δίνει σε ορισμένους (λίγους) το ισχύον και "αναλλοίωτο" status quo, η ανάγκη στις κοινωνίες για φρέσκια και πρωτότυπη ματιά κλπ. Αντίρρησεις έχω πάντως στην SPOILER τελική σκηνή, όπου όλα γινονται μέλι - γάλα με την πλήρη στροφή προς το καλό όλων ανεξαιρέτως των μέχρι πρότινων αρνητικών χαρακτήρων, ακόμα και των πιο κακών. Λίγη περισότερη "κακία" και κάθαρση δεν θα έβλαπτε..ΤΕΛΟΣ SPOILER. Τι ψάχνω τώρα... θα μου πείτε. Παιδικό φιλμάκι είναι και, όπως είπα, από τα συμπαθητικά, και κρατά και αμείωτο το ενδιαφέρον με τη δράση, το σασπένς και το χιούμορ. Οπότε, γενικά, όλα καλά.