῾῾IL GRANDE SILENZIO": ΠΙΟ ΜΑΥΡΟ, ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ...

 

Όταν ακούτε για ῾῾κατάμαυρη῾῾ ταινία, σκληρή, μηδενιστική, απαισιόδοξη, πού πάει ο νους σας; Ίσως σε κανένα σκοτεινό, βαρύ και καταθλιπτικό ρεαλιστικο κοινωνικό δράμα, που δείχνει τα πράγματα ωμά ή κάτι τέτοιο. Κι όμως: Μια από τις σκοτεινότερες ταινίες που έχω δει είναι γουέστερν. Και μάλιστα σπαγγέτι. "Il Grande Silenzio" του Sergio Corbucci (῾῾ Ο Εκδικητής του Διαβόλου ῾῾ ο ηλίθιος ελληνικός τίτλος) του 1968. Με τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και τον Κλάους Κίνσκι στους βασικούς ρόλους.

Απλή ιστορία: Σε μια χαμένη στο πουθενά πόλη αδίσταχτοι κυνηγοί επικηρυγμένων σκοτώνουν κακόμοιρους, πεινασμένους και εξαθλιωμένους ῾῾παράνομους῾῾ που έχουν καταφύγει στα γύρω βουνά, και τους οποίους οι σκληρές συνθήκες ανάγκασαν να γίνουν παράνομοι. Ώσπου στην πόλη φτάνει ένας μουγγός εκδικητής, άσσος στο τράβηγμα του πιστολιού, και οι κυνηγοί αρχίζουν να τα βρίσκουν σκούρα...

Και λοιπόν; Συνηθισμένο γουέστερν μου ακούγεται, θα μου πείτε. Για δείτε το! Σπάνια έχει αποδοθεί τόσο πολύ η μαυρίλα της ανθρώπινης ψυχής, ο κυνισμός, η σκληρότητα... Φυσικά η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά αξία. Οι σφαγές δίνουν και παίρνουν. Ο απόλυτος μηδενισμός κυριαρχεί και θριαμβεύει. Όσο για το τέλος... θα σας αφήσει άναυδους. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο Κορμπούτσι δείχνει όσο περισσότερο μπορεί την αθλιότητα και την ασχήμια όχι μόνο των ανθρώπων, αλλά και της πόλης της ίδιας.

Είχαμε γράψει πρόσφατα για ένα σπαγγέτι όπου κυριαρχεί το τοπίο της ερήμου και για ένα άλλο, όπου κυριαρχεί η βροχή και η λάσπη. Εδώ, αντίθετα, κυριαρχεί το χιόνι. Από την πρώτη ως την τελευταία σκηνή τα πάντα είναι κάτασπρα και το κρύο περονἀζει τα πάντα. Και συχνά το λευκό τοπίο γίνεται υποβλητικο και κυρίαρχο. Βρισκόμαστε μίλια μακριά όχι μόνο από την καυτή έρημο, αλλά και από την κάθε είδους κάθαρση...

Φυσικά πρόκειται για έλλο ένα κλασικό σπαγγέτι.