"REVOLVER" Ή ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΗΣ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

"Αν δεις μια ταινία του Guy Ritchie είναι σα να τις έχεις δει όλες" μου έχουν πει αρκετοί σε συζητήσεις - και μάλλον συμφωνώ. Ναι, αλλά τουλάχιστον αυτή η επανάληψη είναι, αν μη τι άλλο, διασκεδαστική. Εκτός, κατά τη γνώμη μου, από το "Revolver" του 2005. Αυτό είναι μόνο κουραστικό.
Ένας σούπερ τύπος βγαίνει μετά από 7 χρόνια από τη φυλακή (από την απομόνωση μάλιστα). Στο μυαλό του κυριαρχεί η σκέψη να εκδικηθεί αυτόν που τον έστειλε εκεί, έναν βίαιο και στα όρια της παράνοιας ιδιοκτήτη καζίνου. Ο ήρωάς μας, που ξέρει πολύ καλά να περιμένει, κερδίζει πολλά λεφτά από τον τζόγο και μετά δύο χρόνια ξαναπιάνει το σχέδιο εκδίκησης. Τότε συμβαίνουν διάφορα: Από γιατρούς μαθαίνει ότι του έχουν απομείνει τρεις μόλις μέρες ζωής, ο εχθρός του δίνει εντολή στους ανθρώπους του να τον σκοτώσουν, ενώ δύο άγνωστοι, μυστηριώδεις τύποι, μοιάζουν να τον προστατεύουν διαρκώς - με το αζημείωτο όμως. Από εκεί και πέρα... μπάχαλο.
Ο Ritchie χρησιμοποιεί κι εδώ βέβαια το εντυπωσιακό στιλ σκηνοθεσίας που ξέρουμε πολύ καλά (επαναλαμβανόμενο πάντως, όπως λέγαμε στην αρχή), φτιάχνει μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, βάζει τους ηθοποιούς να μιλούν ψιθυριστά και υποβλητικά (υποτίθεται), χρησιμοποιεί μέχρι τελικής πτώσης διάφορες διαρκώς επαναλαμβανόμενες βαρύγδουπες και με βαθύ (υποτίθεται πάλι) νόημα ατάκες, μας πρήζει με το σκάκι και τη φιλοσοφία του... και μετά τα μισά κάνει και μια κωλοτούμπα και η "γκαγκστερική" αρχικά ταινία παίρνει μια σχεδον μεταφυσική τροπή. Μάλιστα. Ταυτόχρονα όμως πλήθος από προβλήματα συσσωρεύονται: Το σενάριο γίνεται όλο και πιο μπερδεμένο και με κενά, ίσως και ακατανόητο και οι "φιλοσοφικές" ατάκες  πολλαπλασιάζονται σε βαθμό κακουργήματος, για να καταλήξουμε σε φιλοσοφικό - αυτοψυχαναλυτικό ή δεν ξέρω τι άλλο τέλος, που το βρήκα πραγματικά για κλάματα.
Ξέρετε το συνηθέστατο στο σινεμά "κόλπο" όπου στο μυαλό του ήρωα κάποια στιγμή επαναλαμβάνεται (που σημαίνει ότι εκείνος θυμάται) μια πολύ σύντομη σκηνή ή/και ατάκα που έχουμε ξαναδεί/ ξαναακούσει σε προηγούμενο μέρος του φιλμ, η οποία θα παίξει καθοριστικο ρόλο στο παρόν. Ε, λοιπόν, δεν έχω ξαναδεί ποτέ τόσο συχνή χρήση αυτής της αφηγηματικής τεχνικής. Κάθε τρεις και λίγο σκηνές ή ατάκες από την αρχή του φιλμ επεναλαμβάνονται κατά τη διάρκειά του. Γενικά δεν έχω ξαξαδεί τόσες αμπελοφιλοσοφίες και "πλήρη νοήματος" υποτίθεται τσιτάτα μαζεμένα σε μια ταινία, να πέφτουν βροχή. Τι να πω...
Ας μη σας κουράζω άλλο. Κατά την προσωπική μου γνώμη πρόκειται για τη χειρότερη ταινία του συνήθως διασκεδαστικού Ritchie.