"Η ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ" Ή Η ΦΡΙΧΤΗ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ

 Ο δανός Nikolaj Arcel είναι πολύ καλός σκηνοθέτης και το έχει αποδείξει στο παρελθόν. Το αποδεικνύει και πάλι με τη "Γη της Επαγγελίας" (Bastarden) του 2023 με τον πανταχού παρόντα Mads Mikkelsen στον βασικό ρόλο.

Στα μέσα του 18ου αιώνα ένας αυστηρός και πεισματάρης πρώην στρατιώτης φτάνει σε μια έρημη και δύσκολη περιοχή της Γιουτλάνδης με σκοπό να την καλλιεργήσει και να γίνει πλούσιος και τιμημένος. Έχει μάλιστα την αόριστη υποστήριξη του βασιλιά, που επιθυμεί να καλλιεργηθούν οι άγονες εκτάσεις της χώρας. Αλλά ο γειτονικός φεουδάρχης, ένας κακομαθημένος, υπερήφανος και σαδιστής νεαρός αρνείται να δεχτεί το γεγονός ότι θα έχει πληβείους γείτονες, θεωρώντας ότι η γη είναι δική του...

Στιβαρό αγροτικό δράμα, πολύ καλογυρισμένο και κάπως "παλιομοδίτικο" ως δομή και ύφος (καλοί και πολύ κακοί, έντονες συγκρούσεις, έρωτες κλπ.), ωραίες μουντές και λιτές εικόνες, τραχιά ατμόσφαιρα...

 Ωστόσο όχι μόνο βλέπεται "μονορούφι", αλλά και μας μιλά για αρκετά - ιστορικά κυρίως - θέματα : Ενώ σε κάποια μέρη της Ευρώπης οι ευγενείς και η φεουδαρχία καταρρέουν, σε κάποια άλλα, πιο απομονωμένα, οι φεουδάρχες διατηρούν όλη τους την εξουσία πάνω στη γη και τους ανθρώπους. Και, όπως συνέβαινε στο μεσαίωνα, ο βασιλιάς είναι κάπως μακριά και δίχως άμεση ισχύ. Ακόμα και η έννοια του εθνικού κράτους δεν είναι και πολύ χωνεμένη (δείτε πόσο εύκολα καλούνται γερμανοί αγρότες να δουλέψουν τη γη). Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο, στη αυγή του κόσμου όπως τον ξέρουμε σήμερα. Και ίσως να μην είμαστε καθόλου ευχαριστημένοι με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα παγκοσμίως, όμως ας μη ξεχνάμε ότι η φεουδαρχία υπήρξε ένα εφιαλτικό καθεστώς, με ελάχιστους ζάπλουτους αριστοκράτες / φεουδάρχες και τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου να λιμοκτονεί κυριολεκτικά. Αφήστε που οι πρώτοι είχαν πολλές φορές δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους δουλοπάροικους... και πολλά άλλα δικαιώματα...

Συνολικά νομίζω ότι πρόκειται για πολύ καλή ταινία.

 

Ο "ΜΑΥΡΟΣ ΠΥΡΓΟΣ" ΚΑΙ Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ

Προσθήκη λεζάντας

Ο πολυγραφότατος Στίβεν Κινγκ έγραψε μεταξύ 1982 και 2004 ένα επτάτομο (!) "τούβλο" με γενικό τίτλο "The Dark Tower" (Ο Μαύρος Πύργος), που κινείται περισότερο στο χώρο της φαντασίας παρά του καθαρού τρόμου. Η απαραίτητη ταινία γυρίστηκε το 2017 με σκηνοθέτη τον δανό (ελληνικής καταγωγής από τη μητέρα του) Nikolaj Arcel. Συνηθισμένη ιστορία βεβαίως, διότι ο  Arcel αφού ξεχώρισε με το καλό δανέζικο "A Royal Affair" επιστρατεύτηκε στο Χόλιγουντ. Μόνο που φοβάμαι ότι εκεί δεν ξεκίνησε και πολύ καλά.
Ένα "διαφορετικό" αγόρι της εποχής μας αποδεικνύεται (εκείνο δεν ξέρει τίποτα) οτι είναι ο τελευταίος εν ζωή Gunslinger του κόσμου μας, μέλος μιας φυλής (;) που πλέον έχει εξολοθρευτεί. Γι' αυτό θα κυνηγηθεί άγρια από τον φοβερό "'Ανθρωπο με τα Μαύρα", έναν πανίσχυρο μάγο, θα ταξιδέψει σε έναν παράλληλο κόσμο, όπου θα εκπαιδευτεί από κάποιον σαν αυτόν Gunslinger και, τελικά, θα αποδειχτεί ότι το σύμπαν αποτελείται από παράλληλος κόσμους, η ύπαρξη των οποίων "συγκρατείται" από ένα Πύργο. Αν αυτός καταρρεύσει, πράγμα που επιδιώκει ο μάγος που λέγαμε, σε όλους τους κόσμους θα εισβάλλει ο απόλυτος"εξωσυμπαντικός" τρόμος. Οπότε η σύγκρουση έχει σαν διακύβευμα την ίδια τη μοίρα του σύμπαντος...
Όπως καταλαβαίνετε, έχουμε και πάλι μια κλασική πάλη Καλού - Κακού, από την οποία, το είπαμε, εξαρτάται η ίδια η φύση του κόσμου. Συνηθισμένη κεντρική ιδέα βεβαίως στη λογοτεχνία του είδους. Από εκεί και πέρα η δομή του κόσμου που παρουσιάζεται εδώ έχει κάποια πρωτοτυπία, αλλά μέχρις εκεί. Φοβάμαι ότι το έργο το έχουμε ξαναδεί. Η ταινία στο μεταξύ νομίζω ότι αποτυγχάνει να δώσει κάτι καινούριο στο πολυχρησιμοποιημένο αυτό είδος. Φτιάχνει έναν σχετικά πρωτότυπο συνδυασμό fantasy και γουέστερν, αλλά ούτε τα εφέ είναι τίποτα ιδιαίτερο (φοβάμαι ότι αυτό είναι ζητούμενο στο είδος) ούτε  η πλοκή δεν αποφεύγει την απλοϊκότητα, ενώ τα κλισέ πάνε σύννεφο. Η αγάπη, η εκδίκηση, η δύναμη του νου ή του πνεύματος ή κάτι τέτοιο, το μεταφυσικό στοιχείο βεβαίως, τα "σοφά" τσιτάτα, όλα υπάρχουν εδώ και όλα είναι πράγματα που έχουμε ξαναδεί πολλές φορές. Οπότε, αυτό που μένει είναι μια μάλλον συνηθισμένη ταινία φαντασίας, την οποία ο Arcel δεν καταφέρνει να απογειώσει.
Αν είστε φαν αυτού του συνηθέστατου πλέον είδους στο αμερικάνικο σινεμά δείτε την. Εντάξει, μπορεί να περάσετε δύο σχετικά ευχάριστες ώρες. Αν πάλι δεν τη δείτε δεν νομίζω ότι χάνετε συγκλονιστικά πράγματα...