Κυριακή, Αυγούστου 31, 2008

Ο ΧΟΡΤΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΟΡΑΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ


Βρίσκω το "Horton" (Horton hears a Who) (2008) των Jimmy Hayward και Steve Martino ένα από τα συμπαθητικά κινούμενα σχέδια των τελευταίων χρόνων. Ψηφιακό animation φυσικά, όπως η μεγόλη πλειοψηφία των ταινιών του είδους, με εντυπωσιακές ενίοτε εικόνες (κυρίως από την πόλη των Χου), νομίζω ότι βλέπεται με ενδιαφέρον και από μεγάλους.
Ατού βεβαίως το πρωτότυπο, στα όρια του σουρεαλισμού, σενάριο: Το καλοκάγαθο και ονειροπόλο ελεφαντάκι Χόρτον ανακαλύπτει ότι σε ένα μικροσκοπικό σφαιρίδιο που το παρασύρει ο άνεμος ζει ένας ολόκληρος κόσμος και πολιτισμός, αυτός των Χου. Έλα ντε, όμως, που είναι αδύνατο να πείσει τα άλλα ζώα του δάσους γι' αυτό... Και κυρίως τις "αρχές", με αντιπαθέστερη την αυστηρή καγκουρίνα. Από την άλλη, στον κόσμο των Χου που κινδυνεύει, υπάρχουν παρόμοια προβλήματα, με τους "προύχοντες" να αγνοούν με τη σειρά τους την ύπαρξη του μεγάλου έξω κόσμου και να ταπεινώνουν διαρκώς τον δήμαρχο, τον μόνο που επικοινωνεί με τον Χόρτον.
Τα "μηνύματα" είναι αρκετά: Η καταδίκη της αρνητικής αντιμετώπισης της διαφορετικότητας, η μέχρι βλακείας αρτηριοσκλήρωση της εξουσίας, η καταφυγή σε κάθε μέσο μπρστά στη διαφύλαξη των προνομίων που δίνει σε ορισμένους (λίγους) το ισχύον και "αναλλοίωτο" status quo, η ανάγκη στις κοινωνίες για φρέσκια και πρωτότυπη ματιά κλπ. Αντίρρησεις έχω πάντως στην SPOILER τελική σκηνή, όπου όλα γινονται μέλι - γάλα με την πλήρη στροφή προς το καλό όλων ανεξαιρέτως των μέχρι πρότινων αρνητικών χαρακτήρων, ακόμα και των πιο κακών. Λίγη περισότερη "κακία" και κάθαρση δεν θα έβλαπτε..ΤΕΛΟΣ SPOILER. Τι ψάχνω τώρα... θα μου πείτε. Παιδικό φιλμάκι είναι και, όπως είπα, από τα συμπαθητικά, και κρατά και αμείωτο το ενδιαφέρον με τη δράση, το σασπένς και το χιούμορ. Οπότε, γενικά, όλα καλά.

Ετικέτες , ,

Σάββατο, Αυγούστου 30, 2008

ΕΞΟΥΣΙΑ, ΣΕΞ ΚΑΙ ΟΙ ΑΤΥΧΕΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΜΠΟΛΕΫΝ


«Η άλλη ερωμένη του βασιλιά» (The other Boleyn girl, 2008) του μέχρι τώρα τηλεοπτικού Justin Chadwick είναι η τραγική ιστορία των αδελφών Μπόλεϊν. Η μία υπήρξε μία από τις έξι συζύγους του διαβόητου Ερρίκου του Η’, του βασιλιά της Αγγλίας που το αγαπημένο του σπορ ήταν να σκοτώνει την εκάστοτε σύζυγό του για να παντρευτεί στη συνέχεια κάποια άλλη.
Δεν είμαι ιστορικός και θα πω από την αρχή ότι δεν ξέρω κατά πόσο είναι πιστά στην ιστορική αλήθεια όσα βλέπουμε. Δεν ξέρω καν αν υπήρξε και δεύτερη Μπόλεϊν πέραν της συζύγου, η οποία να υπήρξε ερωμένη του φοβερού μονάρχη. Ωστόσο αυτό δεν με ενδιαφέρει εδώ. Γράφω μόνο για την ταινία ως τέτοια, ανεξαρτήτως των τυχόν ιστορικών ανακριβειών. Την βρήκα λοιπόν αρκετά ενδιαφέρουσα.
Ξεκινά σαν μια ερωτική ιστορία γεμάτη ίντριγκες, περιπλοκές και σκοτεινή πολιτική και στη συνέχεια κλιμακώνεται για να καταλήξει σε ένα πραγματικά ζοφερό δράμα με δυνατή κατάληξη – ίσως κάποιοι να τη βρουν και συγκλονιστική. Στο επίκεντρο οι δύο πανέμορφες αδελφές (Σκάρλετ Γιόχανσον και Νάταλι Πόρτμαν για να μην έχετε καμιά αμφιβολία επ’ αυτού) με εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα, που γοητεύουν αμφότερες τον Ερρίκο. Καλή, ήπια και καρτερική η μία, πανέξυπνη, φιλόδοξη, στα όρια του αδίστακτου, η άλλη. Ανάμεσά τους ο βασιλιάς, άβουλος, που άγεται και φέρεται από τις σεξουαλικές του ορέξεις και μόνο. Αληθινός πρωταγωνιστής όμως της ταινίας είναι, νομίζω, η πολιτική και τα συμφέροντά της, που επιτυγχάνονται – ή προσπαθούν να επιτευχθούν – πατώντας κυριολεκτικά επί πτωμάτων. Απίστευτες μηχανορραφίες, συνωμοσίες, σκοτεινά και αθέατα κέντρα εξουσίας, ζωές που θυσιάζονται ή καταρρακώνονται αδίστακτα στο βωμό πολύπλοκων συμφερόντων,άνθρωποι που χρησιμοποιούνται σαν πιόνια, όλα οδηγούν στο αναπόφευκτο συμπέρασμα: τα πάντα ποδοπατούνται προκειμένου να επιτευχθούν στόχοι, να ικανοποιηθούν συμφέροντα και επιθυμίες, να αποκτηθεί εξουσία. Όσο για την κάθε μορφής ηθική είναι, πολύ απλά, ανύπαρκτη μπροστά τους. Αυτό θεωρώ το βασικό νόημα του φιλμ.
Ίσως υπάρξουν πολλές αντιρρήσεις για το «πορτρέτο» του βασιλιά. Ενώ τον ξέρουμε θηριώδη, με ισχυρή θέληση, εδώ παρουσιάζεται άβουλος, να αδιαφορεί πλήρως για τις κρατικές υποθέσεις και να μη διστάζει να τα τινάξει όλα στον αέρα για ένα πήδημα… Είπα όμως και στην αρχή: Αυτό είναι αντίρρηση που αφορά ιστορικούς. Κινηματογραφικά βρήκα την ταινία αρκετά δυνατή.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Αυγούστου 24, 2008

ΤΟ (ΔΥΣΤΥΧΩΣ) ΑΚΟΥΣΙΟ ΚΙΤΣ ΤΟΥ "MAMMA MIA"


Ήταν αναμενόμενο το Μamma Mia (2008) της πανάγνωστης Phyllida Lloyd να είναι το μεγάλο σουξέ του καλοκαιριού. Κάτι σαν «πρέπει όλοι να το δούμε», ακόμα κι αν για πολλούς κάθε άλλο παρά καλό ήταν. Καλοκαίρι σε ελληνικό νησί, και μάλιστα στο νησί Kalokairi (αλήθεια, έτσι λέγεται!!!), πασίγνωστα σουξέ των Abba, κωμωδιούλα, τι άλλο θέλετε; Όλες οι προδιαγραφές για το απόλυτο fun movie.
Δεν έχω καμιά αντίρρηση για όλα αυτά. Το πρόβλημά μου είναι ότι, κατά τη γνώμη μου τα παραπάνω δεν έγιναν με καλό τρόπο ή, για να το πω αλλιώς, χάθηκαν πάμπολλες ευκαιρίες για μια ευπρόσδεκτη καλοκαιρινή απόλαυση: Η ταινία ήταν εμφανώς κακογυρισμένη. Τα χορευτικά μέρη κυρίως μου φάνηκαν εντελώς ανέμπνευστα (ο Δαλιανίδης στην εποχή του είχε κάνει μάλλον καλύτερα). Οι ηθοποιίες επιεικώς μέτριες, με χειρότερες αυτές των νεαρών μελλόνυμφων, με τον φλούφλη γαμπρό στην πρώτη θέση, ενώ πολλοί από τους χαρακτήρες έμεναν ανεκμετάλλευτοι. Οι τρεις «υποψήφιοι» μπαμπάδες, ας πούμε, με τους εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες, θα μπορούσαν να βγάλουν φοβερό γέλιο, πράγμα που δεν έγινε. Και βέβαια (εντάξει, αυτό πια το είπε κι η κουτσή Μαρία) η κορύφωση της γελοιότητας ήταν ο παντελώς άφωνος Πιρς Μπρόσναν να τραγουδά. Αν και πρέπει να ομολογήσω ότι οι σκηνές αυτές έβγαλαν το γέλιο της αρκούδας και ήταν ίσως οι διασκεδαστικότερες του φιλμ, μόνο που αυτό έγινε ερήμην των δημιουργών… Περιττό να πούμε βέβαια ότι αν δεν υπήρχε η βασική ιδέα να χρησιμοποιηθούν τα συμπαθή και για πολλούς αγαπημένα τραγούδια των Abba και είχε γραφτεί πρωτότυπη, άγνωστη μουσική (ανεξαρτήτως του αν αυτή θα ήταν καλή ή κακή), η ταινία κυριολεκτικά δεν θα βλεπόταν. Καθώς επίσης και το ότι θα προτιμούσα να ακολουθούσε το όλο πράγμα μια συνειδητά ακραία κιτς κατεύθυνση, σαν μια παρωδία των πάντων, όπως στην τελική σκηνή των credits, όπου οι 3 άντρες τραγουδούν το Waterloo ως Abba με μια απίστευτα trash εμφάνιση. Αν ήταν έτσι, θα το διασκέδαζα πραγματικά.
Στα ελάχιστα συν η Μέριλ Στριπ, που αποδείχτηκε καλή και στο τραγούδι, και η έξυπνη (σαν ιδέα τουλάχιστον) κατάδειξη της βαθύτατης διαφοράς δυο γενεών: Αυτής των 60ς – 70ς, με τα οράματα, την επαναστατικότητα ή «επαναστατικότητα», την προσπάθεια για την κατάκτηση του ελεύθερου έρωτα κλπ. και της νεότερης, συντηρητικής αλλά και περισσότερο προσγειωμένης, που καθόλου δεν την χαλάει ένας γάμος στα εικοσικάτι.
ΥΓ: Σημειωτέον ότι είδα το φιλμ σε πραγματικά ιδανικές συνθήκες: Θερινό σινεμά νησιού, με κοινό κυρίως ξένους, που πίνανε κρασί και τραγουδούσαν όλοι μαζί, ως ομαδικό καραόκε όλα, μα όλα τα τραγούδια, ενώ ακουγόντουσαν ατάκες του στιλ «Oh, this is the perfect place to see this film!” Έτσι, αν μη τι άλλο, βγήκα με ένα χαμόγελο μέχρι τα’ αυτιά. Αν το έβλεπα οπουδήποτε στην Αθήνα, φοβάμαι ότι θα ξενέρωνα φριχτά.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Αυγούστου 14, 2008

"Ο ΛΑΚΚΟΣ" : ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ


Η δεύτερη ταινία του Hiroshi Τeshigahara (1927-2001) που είδα, «Ο Λάκος» (Otoshiana) του 1962, πριν δηλαδή από τη «Γυναίκα της Άμμου», επιβεβαίωσε τη γνώμη μου γι’ αυτόν: Ότι δηλαδή πρόκειται για έναν πολύ σημαντικό και με ιδιαίτερο στιλ σκηνοθέτη.
Τα χαρακτηριστικά της ¨Γυναίκας της Άμμου» υπάρχουν κι εδώ: Υποβλητική ασπρόμαυρη φωτογραφία, ατμόσφαιρα και μια γενική αίσθηση του αλλόκοτου. Ίσως στον «Λάκκο» να μην υπάρχει ακριβώς μια τόσο κλειστοφοβική κατάσταση όπως σ’ αυτή, αλλά κι εδώ νοιώθεις κάτι πνιγηρό, μια αίσθηση απομόνωσης, ερήμωσης, εγκλωβισμού και αδιέξοδου. Γυμνά τοπία, εγκαταλειμμένα, έρημα χωριά, μια αίσθηση ότι και τα πιο ευτελή αντικείμενα έχουν αξία…
Ο λάκκος του τίτλου αναφέρεται σε ένα ορυχείο. Η ανεξήγητη αρχικά δολοφονία ενός κακόμοιρου, πάμπτωχου περιπλανώμενου που ψάχνει για δουλειά από τόπο σε τόπο, η ύπαρξη μιας μάρτυρος, ένας μυστηριώδης τύπος ντυμένος στα λευκά… συνθέτουν μια σχεδόν αστυνομική ιστορία, η οποία σύντομα βουτά στο χώρο του μεταφυσικού καθώς εμφανίζονται φαντάσματα και απροσδόκητα καταλήγει σε μια καθαρά πολιτική ταινία, που καταγγέλλει αδίσταχτους ισχυρούς που χρησιμοποιούν κάθε μέσο και ίντριγκα προκειμένου να μην απειληθεί η εξουσία τους.
Δείτε το και ανακαλύψτε έναν πολύ προσωπικό δημιουργό που καταπιάνεται με παράδοξες ιστορίες και καταστάσεις, δίχως αυτό να τον κάνει να υστερεί καθόλου στη μελέτη κοινωνικών και ψυχολογικών πτυχών, σύνθετων και πολύπλοκων, της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker