ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΑ ΕΦΗΒΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΟ "LADY BIRD"

Εκτός από σταρ του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά (πρωταγωνίστρια π.χ. του "Francis Ha"), η Greta Gerwig γίνεται το 2017 και σκηνοθέτης με το "Lady Bird", μια γλυκόπικρη, ημιαυτοβιογραφική κομεντί, απόλυτα στο κλίμα της, όπως θα περίμενε κανείς.
Η έφηβη ηρωίδα ζει στο Σακραμέντο, το οποίο απεχθάνεται, έχει καλλιτεχνικές τάσεις, απαιτεί να τη φωνάζουν όχι με το όνομά της, αλλά Lady Bird, ονειρεύεται να φύγει από την πόλη και να σπουδάσει στη Νέα Υόρκη, αλλά οι γονείς της δεν μπορούν να τη στηρίξουν οικονομικά για να πάει σε καλό και ακριβό κολέγιο, μαλώνει συνεχώς με την καταπιεστική μητέρα της και, όπως όλες οι έφηβες, ερωτεύεται, γλεντά, αγωνιά, χαίρεται, πονά και απογοητεύεται. Είναι αρκετά ατίθαση και διαφορετική από τον μέσο όρο, προσπαθεί να κρύψει τη μικροαστική καταγωγή της και να μπει σε κάποια εύπορα σπίτια (πόσο ταξική φαντάζει ακόμα και η "χώρα των ευκαιριών" Αμερική!) και, πάνω απ' όλα, όπως είπαμε, θέλει να φύγει μακριά και να σπουδάσει σε καλό κολέγιο.
Όλα αυτά δίνονται με πολύ έξυπνο κατά τη γνώμη μου τρόπο. Τρυφερό, αστείο και πικρό ταυτόχρονα. Το φιλμ, ανάλαφρο αλλά και συγκινητικό συγχρόνως, καταφέρνει να μιλήσει για όλα σχεδόν τα προβλήματα ενός "ψαγμένου" νέου: Την αγωνία για το μέλλον, τους αδιέξοδους έρωτες (κι ας νόμισε για μια στιγμή ότι είναι  παντοτινοί), τη σύγκρουση γονέων - παιδιών, τα οικονομικά προβλήματα που προκύπτουν από μία βαθιά ταξική δομή (είπαμε, οι φτωχοί ουσιαστικά αποκλείονται από ένα καλό μέλλον), την αντίθεση στο συγκεκρμένο εκπαιδευτικό σύστημα. Το χιούμορ είναι πανταχού παρόν, οι διάλογοι πολλοί και έξυπνοι, η κριτική του συστήματος υπάρχει, έστω κι αν δεν πάει πολύ βαθιά (θυμηθείτε την δήλωση της κοπέλας στην τάξη ότι είναι άθεη και τις αντιδράσεις, αλλά και εν γένει το συντηρητικό καθολικό σχολείο με τους παπάδες και τις καλόγριες και τις υποχρεωτικές προσευχές, την δυσκολία της να πραγματοποιήσει το όνειρό της λόγω μέτριας οικονομικής κατάστασης κλπ.), η Saoirse Ronan πολύ καλή στον πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως και η Laurie Metcalf στο ρόλο της μητέρας... Πάνω απ' όλα όμως αυτό που έχει σημασία είναι ότι μια μικρή παραγωγή, που ασχολείται με την καθημερινότητα μιας έφηβης, με κράτησε από την αρχή ως το τέλος. Στο τέλος βέβαια η ενηλικίωση, η ωριμότητα, η αποδοχή της ζωής όπως είναι στην πραγματικότητα, η συμφιλίωση με κάποια πράγματα, έρχονται αναπόφευκτα. Ελπίζουμε μ' αυτά να μην έρθει και το τέλος των ονείρων...
Να λοιπόν που μερικές φορές (όχι πάντοτε βέβαια) το ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά καταφέρνει να παραμένει έξυπνο, ευχάριστο και δροσερό, έστω και αν θίγει και κάποια σοβαρά προβλήματα. Από την άλλη είμαι περίεργος για το αν μπορεί να κάνει κάτι άλλο τόσο καλό η Gerwig όταν, αναπόφευκτα, "τελειώσει" το αυτοβιογραφικό στοιχείο.