ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΟ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΟ ΦΙΛΙ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

Το "Αναζητώντας ένα φιλί τα μεσάνυχτα" (2007) του Alex Holdridge αποτέλεσε για μένα μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της συνήθως άγονης κινηματογραφικά θερινής σεζόν (εκτός βεβαίως των θαυμάσιων επαναλήψεων και λίγων εξαιρέσεων πρώτης προβολής). Αν και εκτός εποχής, αφού διαδραματίζεται την παραμονή της πρωτοχρονιάς, η ταινία είναι ρομαντική, έξυπνη, τρυφερή, αστεία και μελαγχολική ταυτόχρονα. Σαν γενική ατμόσφαιρα κινείται στα χνάρια του "Πριν το ηλιοβασίλεμα" του Λινκλέιτερ - αν και σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται για αντιγραφή.
Ένα ραντεβού στα τυφλά, ένα ζευγάρι που περιπλανιέται στους δρόμους του Λος Άντζελες, παλλινδρομήσεις ανάμεσα σε έρωτα και μη, σπαρταριστοί τύποι που μπαινοβγαίνουν στο όλο στόρι... Αλλά μην πάει ο νους σας σε ξενέρωτα αισθηματικά φιλμ, καταναγκαστικά χάπι εντ, κεραυνοβόλους έρωτες και τέτοια. Καμία σχέση. Σαν χιούμορ και αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων μάλλον πιο κοντά στους "Υπάλληλους" του Κέβιν Σμιθ βρισκόμαστε παρά στις γλυκανάλατες κομεντί με τον Χιου Γκραντ. Προσωπικά αδιέξοδα, ανάγκη για έρωτα ή/και σεξ, μοναξιά, μικρές καθημερινές χαρές που μπορεί να συνθέτουν μια συνολική ευτυχία, προβλήματα σχέσεων και πολλά άλλα θίγονται με έναν τρόπο που, παρά τη μελαγχολία που κρύβει κατά βάθος, με έκανε να γελώ ή να χαμογελώ σχεδόν ασταμάτητα, καθώς το χιούμορ του κινείται αδίστακτα από την κομψότητα στη χοντράδα, δίχως αυτό να με ενοχλήσει καθόλου. Ταυτόχρονα ένα ιδιόρυθμο σασπένς τονώνει το ενδιαφέρον της ταινίας, καθώς όλα έχουν ένα dead line πριν από το οποίο ό,τι είναι να γίνει πρέπει να γίνει...
Ουσιαστικός πρωταγωνιστής πάντως μου φαίνεται ότι είναι το ίδιο το Λος Άντζελες, φωτογραφημένο ασπρόμαυρα με πραγματικά εντυπωσιακό τρόπο, έτσι που να μένει αξέχαστο. Πραγματικά μοντέρνα ταινία, ίσως να με εντυπωσίασε περισότερο επειδή αγνοούσα τα πάντα γι' αυτήν και ήρθε κυριολεκτικά από το πουθενά. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα σε κάποιο θερινό σινεμά, κι ας μιλά για τη μοναξιά της παραμονής της πρωτοχρονιάς.