HARD CANDY: ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΔΥΟ

Πρόκειται για ένα από εκείνα τα φιλμ που ξεχειλίζουν από ψυχολογικό τρόμο δίχως να δεἴχνουν πολλά. Επίσης γι᾽αυτά που βασίζονται σε δύο μόλις ηθοποιούς, διαδραματίζονται ως επί το πλείστον σε ένα κλειστό χώρο, όμως... κρατάνε τον θεατή. Θρίλερ δωματίου δηλαδή. Μιλώ για το "Hard Candy" (Στημένο Παιχνίδι στην Ελλάδα) του 2005, του βρετανού David Slade (που κάνει κυρίως τηλεόραση και πού και πού και καμιά ταινία), με τους Ellen Page και Ptrick Wilson.
Ένας τριαντάρης γνωρίζει μέσω ίντερνετ 14χρονη πανέξυπνη, ταλαντούχα κοπελίτσα, συναντώνται για πρώτη φορά σε καφέ κι εκείνος την καλεί σπίτι του. Από εκεί και πέρα θα αρχίσει ένα αγχωτικό και νοσηρό παιχνίδι ανάμεσα στα δύο αυτά πρόσωπα, για το οποίο δεν μπορώ να αποκαλύψω πολλά διότι, βεβαίως, θα καταστρέψω κάθε έννοια σασπένς. Και βέβαια, το ενοχλητικό θέμα της παιδεραστίας πλανάται από τις πρώτες κιόλας σκηνές στην ατμόσφαιρα, απλώς και μόνο από τις ηλικίες των δύο ηρώων... (όχι, μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να δείτε κάτι ενοχλητικό σ᾽αυτό το θέμα)
Από τα ενδιαφέροντα φιλμ αυτού του είδους, το οποίο καταφέρνει να είναι όντως αγχωτικό (ψυχοβγαλτικό θα έλεγα), με διαρκείς ανατροπές και ένα συνεχές παιχνίδι γάτας - ποντικού (ποιος είναι ποιος άραγε;) Ίσως πολλοί να πουν ῾῾ἁποκλείεται να στηθούν όλ᾽ αυτά῾῾, πλην όμως πολλά τέτοια πετυχημένα θρίλερ βασίζονται σε μια παρόμοια αρχική σύμβαση που πρέπει να δεχτούμε εξ αρχής για να τα απολαύσουμε.
Αν αρέσκεστε σε τέτοιου είδου φιλμ, νομίζω είναι επιτυχημένο. Για το ψυχοβγαλτικό όμως σας προειδοποίησα, έτσι;

30 ΜΕΡΕΣ ΝΥΧΤΑ; Ο,ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΓΙΑ ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ

Νομίζω ότι το έχω κάπου ξαναπεί: Πιστεύω ότι το σινεμά τρόμου περνά μια μεγάλη κρίση ήδη από τη δεκετία του 90. Καμιά σχέση με τις παλιότερες, μέχρι και αυτή του 80. Σήμερα η πλειοψηφία του είδους ανήκει σε ταινίες του στυλ Saw και Hostel και "Σε βλέπω", που το μόνο που κάνουν είναι να επινοούν όλο και πιο σαδιστικά βασανιστήρια για να καταφέρει να γυριστεί και το νο 18 της σειράς. Δεν ξέρω πόσοι το έχουν καταλάβει, αλλά αυτό δεν είναι τρόμος...
Μ' αυτά τα δεδομένα, μια ταινία όπως το "30 μέρες Νύχτα" (2007) του David Slade είναι κάτι παραπDavidάνω από ευπρόσδεκτη. Εδώ οι βρικόλακες είναι πραγματικά τρομακτικοί, τόσο σαν εμφάνιση όσο και σαν "συμπεριφορά", η ατμόσφαιρα είναι γνήσια κλειστοφοβική και αδιέξοδη, το τέλος καθόλου καθησυχαστικό και ο τρόμος δεν χρειάζεται τα δεκανίκια των σούπερ ντούπερ εφφέ για να απλωθεί. Πιθανόν μάλιστα να είναι η καλύτερη του είδους των 1 - 2 τελευταίων χρόνων, μαζί με την "Κάθοδο" και μια - δυο άλλες που ίσως μου διαφεύγουν.
Ίσως πάλι να έχω εκθειάσει υπερβολικά το φιλμ. Στην πραγματικότητα και τα κλισέ του τα έχει, και το σενάριο δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο και μπορεί ξενερώσει λιγάκι τον θεατή με τις "οικογενειακκές αξίες" (λίγο όμως. Καμιά σχέση με άλλες τέτοιες δοξολογίες που κατά καιρούς έχουμε υποστεί). Δεν είναι λοιπόν μια "μεγάλη" ταινία. Είναι όμως τίμια, που πετυχαίνει απόλυτα τον στόχο της, καθώς δεν ανήκει ούτε στα παραπάνω σπλατεροειδή, αλλά ούτε και στα κενά ουσίας και πλήρη βιντεοκλιπάδικης επίδειξης της κατηγορίας των Van Helsing ή Underworld, που στην καλύτερη περίπτωση καταφέρνουν απλώς να είναι διασκεδαστικά και να μας εντυπωσιάσουν με κάποια ψηφιακά εφφέ. Εδώ πιστεύω ότι οι φανς θα εκτιμήσουν τη βαθειά σκοτεινιά και τη ζοφερότητά της. Η παγωνιά που επικρατεί στην Αλάσκα, όπου διαδραματίζεται, ταιριάζει με την εσωτερική παγωνιά που θέλει να μας μεταδωσει. Και, στο κάτω - κάτω, το είπαμε: Το είδος περνά εποχές ξηρασίας, οπότε...