"ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ" ΑΓΓΛΟΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Το "An Englishman in New York" (2009) του τηλεοπτικού κυρίως Richard Laxton είναι μια ταινία που αναφέρεται στα τελευταία χρόνια της ζωής του βρετανού Quentin Crisp στη Νέα Υόρκη. Ποιος ήταν ο Q.C.; Ένας ομοφυλόφιλος, ο οποίος πίσω στη δεκαετία του 30 τόλμησε να δηλώσει ανοιχτά τη σεξουαλική του ταυτότητα, καλλιέργησε μια εντελώς θηλυπρεπή εμφάνιση και έτσι κυκλοφορούσε στους δρόμους του Λονδίνου. Είχε φάει πολλές φορές ξύλο από ομοφοβικούς ρατσιστές, είχε γινει συχνός στόχος ύβρεων στο δρόμο, αλλά αυτός συνέχισε απτόητος. Έτσι έγινε ένα σύμβολο για τους γκέι της εποχής και πρωτοπόρος στο κίνημα για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων.
Στα τέλη των 70ς (ή ίσως αρχές 80ς) ο άνθρωπος αυτός, ηλικιωμένος πια και ήδη μύθος για την γκέι κοινότητα, μετακόμισε στη Ν. Υόρκη, όπου έζησε ως τον θάνατό του στα 90ς. Τα τελευταία 15 περίπου χρόνια της ζωής του παρακολουθεί το φιλμ. Όντας εξαιρετικά πνευματώδης, καλλιεργημένος και έξυπνος, ο Κουεντίν έζησε μέχρι το τέλος του σαν ένα είδος τηλεοπτικής περσόνας, ενώ συχνότατα τον καλούσαν για διαλέξεις σε πλήθος διαφορετικών events. Έφτασε μάλιστα να εμφανίζεται με επιτυχία και σε ένα θέατρο, όπου ουσιαστικά αυτοσχεδίαζε με μια άλλη ηθοποιό και απαντούσε σε ερωτήσεις του κοινού. Το ίδιο άλλωστε έκανε και σε όλες του τις εμφανίσεις. Τα λόγια του, ένα κράμα ευαισθησίας, ανατρεπτικότητας, τόλμης και κυνισμού, ενθουσίαζαν το κοινό και ενθάρρυναν τους γκέι να αποδεχτούν τη διαφορετικότητά τους και να απαιτήσουν τα δικαίωμά τους για ίση μεταχείρηση. Κάποια στιγμή, εξ αιτίας μιας ανόητης ατάκας που ξεστόμισε για το πρωτοεμφανιζόμενο τότε AIDS, συγκέντρωσε στο πρόσωπό του το μίσος της ίδιας της γκέι κοινότητας, με τα χρόνια όμως, όταν αυτό ξεχάστηκε, ξαναζωντάνεψε την ιδιόρυθμη "καριέρα" του.
Το φιλμ στηρίζεται αποκλειστικά στην εξαιρετική ερμηνεία ενός από τους μεγαλύτερους εν ζωή ηθοποιούς, του Τζον Χαρτ. Είναι πραγματικά απολαυστικό να τον παρακολουθείς σ' αυτόν το ρόλο. Επιπλέον όμως απόλαυσα μερικές πανέξυπνες ή/και ανατρεπτικές ή/και σοφές ατάκες που ξεστόμιζε, αυτοσχεδιάζοντας πάντοτε και ανάλογα με τις ερωτήσεις που του έθεταν. Ο άνθρωπος αυτός, τελικά, έμοιαζε με ένα είδος σύγχρονου Όσκαρ Ουάιλντ, με το βρετανικό φλέγμα και κυνικότητα να εναλλάσσονται με τη λαμπρότητα του πνεύματος. Συγχρόνως όμως η ταινία διαθέτει και έντονη τραγικότητα, καθώς παρακολουθούμε τη βαθμιαία σωματική παρακμή του - απόλυτη ενσάρκωση του "το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ ασθενής". Έτσι, χάρη σ' αυτό το στοιχείο που διαποτίζει το φιλμ, η καταγραφή αυτή γίνεται απόλυτα συγκινητική, έως και, ενίοτε, σπαραχτική. Όσο για τη μοναξιά του, αυτή ήταν μάλλον ηθελημένη, μέρος της φιλοσοφίας του θα έλεγα, και δεν έμοιαζε να τον πειράζει και πολύ.
Ωραία ταινία, που, ωστόσο, βασίζεται κυρίως στο λόγο, θαυμάσια ερμηνεία (το είπαμε) και γενικά, δίχως να το θεωρώ αριστούργημα, νομίζω ότι παρακολουθείται με μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά και συγκινεί.