ΕΝΑ "SWAMP THING" ΠΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΕΜΕΝΕ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ...

Το "Swamp Thing" έγινε πετυχημένο κόμικς εμπνευσμένο αρχικά από το εξαιρετικό διήγημα τρόμου "It!" του πολύ καλού Theodore Sturgeon (ψάξτε τον) του 1940. Στο κόμικς βασίστηκε ο γνωστός Wes Craven (1939-2015) για να γυρίσει την ομώνυμη ταινία το 1982. Νομίζω ότι είναι η χειρότερή του, απ΄ όσες έχω δει τουλάχιστον (που είναι αρκετές).
Ο Χόλαντ, ένας ιδιοφυής επιστήμονας, με την αδελφή του, κάνουν μυστικά πειράματα σε απομονωμένο εργαστήριο κάπου στους αχανείς βάλτους των νότιων ΗΠΑ. Προσπαθούν να φτιάξουν ένα νέο έμβιο είδος, συνδυασμό φυτού και ζώου. Ο κακός Αρκέιν ομως, με ένα στρατό κτηνωδών μισθοφόρων, επιβουλεύεται για δικούς του λόγους τα αποτελέσματα των ερευνών. Στον ασυνάρτητο χαμό που ακολουθεί ο δρ. Χόλαντ πέφτει θύμα της ίδιας του της φόρμουλας και μετατρέπεται στο φριχτό, αλλά πανίσχυρο Swamp Thing, το οποίο εμφανίζεται πάντοτε την κατάλληλη στιγμή για να προστατέψει μια επιστήμονα με την οποία ήταν ερωτευμένος και να παλέψει με τους κακούς που τον κυνηγούν.
Σπάνια έχω δει τέτοιον αχταρμά σε όλα τα επίπεδα. Το σενάριο μπάζει από παντού. Από τη σχέση του Αρκέιν με όλα αυτά έως τις εμφανίσεις του τέρατος (αλλά και άλλες συνεχείς συμπτώσεις εμφανίσεων) πάντοτε την κατάλληλη στιγμή και από τους ανύπαρκτους χαρακτήρες έως την... ποικίλη επίδραση του περίφημου ελιξήριου, το οποίο, αιφνιδίως μας βγαίνει και ψυχο-τέτοιο.. Ας μη συζητήσω τις ηθοποιίες (πολύ κακός "κακός" ο Λουί Ζουρντάν και όλοι οι υπόλοιποι κακοί, ενώ η cult ηθοποιός τρόμου της εποχής Αντριέν Μπαρμπό βρίσκει την ευκαιρία άνευ ουδενός σεναριακού λόγου να δείξει τα βυζιά της έτσι, για να τα δείξει). Όσο για τα εφέ, είναι από τα χειρότερα που έχω δει, αγγίζοντας το όριο του γελοίου (γελοία με τα μέτρα της εποχής, για να μη νομίζετε ότι τα συγκρίνω με σημερινά). Εννοείται βεβαίως ότι δεν υπάρχει ίχνος τρόμου, ούτε κατά διάνοια. Μόνο απίστευτη αφέλεια.
Δεν ξέρω αν ο Κρέιβεν ήθελε συνειδητά να κάνει ένα απλοϊκό φιλμ που να σε κάνει να νοσταλγείς τα εξ ίσου απλοϊκά και αφελή κόμικς παλιότερων εποχών και που να απευθύνεται σε ηλικίες κάτω των 15. Προσωπικά πάντως έπληξα αφάνταστα (εντάξει, γέλασα και σε κάποια σημεία δίχως αυτό να είναι επιδίωξη του σκηνοθέτη) και κανενός είδους νοσταλγία δεν προέκυψε. Για να το ξαναπώ, τον θεωρώ τον χειρότερο Κρέιβεν, απ' όσους έχω δει τουλάχιστον. Εκτός αν επιθυμείτε σφόδρα να το δείτε λόγω της εμφάνισης τηςΜπαρμπό που λέγαμε. Μην παίρενετε πολύ θάρρος όμως. Κι αυτό ακόμα συμβαίνει σε μία μόνο σκηνή.

ΑΥΤΟΑΝΑΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΤΡΟΜOΣ ΣΤΟ "NEW NIGHMARE"

Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή: Το 1984 ο Wes Craven (1939-2015) γυρίζει τον "Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες", που έμελλε να γίνει μια από τις εμβληματικότερες ταινίες τρόμου, καθιερώνοντας ταυτόχρονα τη φιγούρα του φριχτού Φρέντι Κρούγκερ, που ερμήνευε ο Robert Englund. Η επιτυχία του φιλμ έφερε 4 συνέχειες, φτιαγμένες από άλλους σκηνοθέτες. Δέκα χρόνια μετά το πρώτο φιλμ, το 1994 δηλαδή, ο Craven ξαναπαίρνει τα ηνία γυρίζοντας ο ίδιος το "New Nightmare", μπερδεύοντας αληθινό και φανταστικό, κινηματογράφο και πραγματικότητα.
Η ηθοποιός - πρωταγωνίστρια του πρώτου και του τρίτου "Εφιάλτη" Heather Longenkamp, ερμηνεύοντας τον βασικό ρόλο της Νάνσι, παίζει τον εαυτό της: Είναι δηλ. η...  Heather Longenkamp, που πρωταγωνίστησε στις ταινίες. Διάσημη πλέον, ζει τώρα με τον σύζυγο και τον μικρό της γιο. Όταν τρομακτικά γεγονότα αρχίζουν να συμβαίνουν γύρω της, ο σύζυγος σκοτώνεται και ο γιος δείχνει σημάδια σχιζοφρένειας, πείθεται ότι ο Φρέντι Κρούγκερ των ταινιών υπάρχει όντως και προσπαθεί να εισέλθει στον αληθινό κόσμο. Στο μεταξύ ο Γουές Κρέιβεν (παίζει κι αυτός τον εαυτό του) γράφει μια νέα συνέχεια της σειράς και, όπως φαίνεται, τα αληθινά γεγονότα που συμβαίνουν είναι όμοια με όσα γράφει. Η κοπέλα ζητά βοήθεια από τον... Robert Englund, τον ηθοποιό δηλαδή που ενσάρκωνε τον Φρεντι στα φιλμ. Σύντομα καταλαβαίνει ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει το τέρας είναι να ξαναπαίξει το ρόλο της Νάνσι στο φιλμ που ετοιμάζει ο Κρέιβεν!
Όπως καταλαβαίνετε, το ενδιαφέρον στην ταινία αυτή, που την κάνει να διαφέρει από τους υπόλοιπους... ξαναζεσταμένους "Εφιάλτες", είναι αυτό το πολύπλοκο αυτοαναφορικό παιχνίδι, οι αναφορές δηλαδή στις ίδιες τις ταινίες της σειράς και στους συντελεστές τους. Έτσι τόσο οι ηθοποιοί Longenkamp και Englund όσο και ο ίδιος ο Κρέιβεν (και κάποιοι άλλοι) παίζουν τους εαυτούς τους, ως συντελεστές του πρώτου φιλμ, το οποίο γίνεται φριχτή πραγματικότητα. Οπότε το όλο concept μπορεί να μας δημιουργήσει σκέψεις για την αλληλεπίδραση πραγματικότητας - φαντασίας ή μάλλον πραγματικού - επινοημένου. Μπορεί η τέχνη να "μπει" στην ίδια τη ζωή και να την αλλάξει; Όχι πλέον με την επαναστατική έννοια, όπως πιστευόταν παλιότερα, ως εκπαιδευτικό - διαφωτιστικό ή/και προπαγανδιστικό εργαλείο, αλλά ως κάτι που διαμορφώνει τη μαζική κουλτούρα, άρα και τον τρόπο που σκεπτόμαστε ή δρούμε.
Πέραν αυτής της έξυπνης επινόησης, στην οποία βασίζεται βεβαίως το φιλμ, παρακολουθούμε μια ακόμα ταινία τρόμου της σειράς των "Εφιαλτών" (την τελευταία), με καλά και αδιάφορα σημεία. Αν είστε φίλοι του είδους μάλλον θα περάσετε καλά. Ωστόσο προσωπικά τη συνιστώ κυρίως για το παιχνίδι που λέγαμε και την εμφάνιση του Γουες, που κρατά βεβαίως βασικό ρόλο.