EIGHT DAYS A WEEK : ΟΤΑΝ ΟΙ BEATLES ΕΠΑΙΖΑΝ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΑ

Οι Beatles είναι το θρυλικότερο ροκ συγκρότημα και μία από τις γνωστότερες "εικόνες" της ποπ κουλτούρας παγκοσμίως. Κυκλοφόρησαν δίσκους από το 1962 έως το 1970, κατέριψαν μουσικά ρεκόρ και στη συνέχεια τα μέλη ακολούθησαν σόλο καριέρες. Άρχισαν να παίζουν σε μικρά κλαμπάκια και έφτασαν να εμφανιστούν σε πελώριο στάδιο της Νέας Υόρκης μπροστά σε 56.000 θεατές. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν κάποιοι είναι ότι οι ζωντανές εμφανίσεις τους κράτησαν μόνο από το 1962 ώς το 1966. Από τότε και μέχρι τη διάλυσή τους το 1970 δεν έκαναν ποτέ live. Το ενδιαφερον είναι  ότι αυτά ακριβώς τα τελευταία χρόνια (66-70) έβγαλαν τα σημαντικότερα (και πιο "σοβαρά", ώριμα και με πρωτόγνωρους πειραματισμούς) αριστουργήματά τους (Stg. Pepper's..., White Album, Abbey Road κλπ.). Το 2016 ο Ron Howard γυρίζει το "The Beatles : Eight Days a Week - The Touring Years", ένα ντοκιμαντέρ για τις περιοδείες και τα live του συγκροτήματος.
Έχοντας μαζέψει πολύ υλικό (συχνά άγνωστο στο ευρύ κοινό) από ζωντανές εμφανίσεις, σκηνές από τα πλήθη που παραληρούν (η περίφημη beatlemania), δηλώσεις της εποχής (αλλά και μεταγενέστερες) των μελών του γκρουπ, συνεντεύξεις από επώνυμους φαν (Γούπι Γκόλντμπεργκ, Έλβις Κοστέλο, Σιγκούρνι Γουίβερ) και άλλα, ακολουθεί τα Σκαθάρια από τα πρώτα τους βήματα στο Λίβερπουλ, την πόλη τους, και το Αμβούργο, όπου εμφανίζονταν τακτικά σε κλαμπ, στην μεγάλη έκρηξη της επιτυχίας, τη γέννηση της beatlemania και, κυρίως, τις εξοντωτικές τεράστιες περιοδείες τους τόσο στην πατρίδα τους και στην Αμερική όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο (μεταξύ άλλων είχαν παίξει στην Ιαπωνία και τις Φιλιππίνες), την κατάληξη από μικρά κλαμπ σε αχανή στάδια (ήταν το πρώτο γκρουπ που έπαιξε σε στάδιο), αλλά και την τόλμη τους να δηλώνουν ξεκάθαρα ότι είναι ενάντια στο ρατσισμό στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, ενώ βρίσκονταν εκεί, προκαλώντας έτσι την οργή των πάμπολλων εκεί ρατσιστών.
Η ταινία διαθέτει γρήγορο μοντάζ και νομίζω ότι αυτό βοηθά στο να μην κουραστει ο θεατής, όπως συμβαίνει συχνά σε ντοκιμαντέρ. Αναδεικνύει ανάγλυφα το χιούμορ, την τρέλα, την τόλμη (θράσος το χαρακτηρίζουν μερικοί), αλλά και τη βαθιά συντροφικότητα και αλληλοεκτίμηση των μελών στα  πρώτα χρόνια του γκρουπ και καταδεικνύει την βαθμιαία αλλαγή τους καθώς οι 4 ωριμάζουν και αρχίζουν σιγά - σιγά να έχουν προσωπικές ζωές και έξω από το συγκρότημα. Αναπόφευκτα το μεταξύ τους δέσιμο και η παροιμοιώδης συντροφικότητα εξασθενούν. Το φιλμ περιγράφει επίσης σαφώς το πώς οι συναυλίες, από απολαυστικές γι' αυτούς κατέληξαν να γίνουν επικίνδυνες, σχεδόν εφιαλτικές, ενώ οι ατελείωτες περιοδείες από την αρχική διασκέδαση και μέθη για την απίστευτη επιτυχία μετατρέπονται σε αβάσταχτη κούραση. Με λίγα λόγια διαγράφεται καθαρά το βάρος, το τίμημα αν θέλετε, της τεράστιας επιτυχίας. Άλλωστε από πάντα οι ίδιοι δήλωναν ότι προτιμούν τις στούντιο ηχογραφήσεις, όπου μπορούν να πειραματιστούν και να τελειοποιήσουν τη μουσική τους, από τη σκηνή. Γι' αυτό άλλωστε, όταν σταμάτησαν τα live, έγραψαν, όπως είπαμε, τα καλύτερα τραγούδια τους.
Η ταινία είναι ευφορική, πλημμυρισμένη από μουσική, αλλά και αφήνει μια γεύση μελαγχολίας στο τέλος. Φυσικά συνίσταται ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους του μάλλον σημαντικότερου συγκροτήματος όλων των εποχών.