Ο ΑΛΜΟΔΟΒΑΡ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΥΡΩΤΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ

Οι «Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης» (Mujeres al borde de un ataque de nervios) του 1988 είναι η πρώτη ουσιαστικά ταινία που κάνει γνωστό τον Pedro Almodóvar στην Ελλάδα. Είχε προηγηθεί η προβολή του Μatador, αλλά αυτό ούτως ή άλλως, με τη μεταφυσική ματιά του, αποτελεί ένα είδος εξαίρεσης στο έργο του, οπότε δεν είχε γίνει ακόμα οικείο στο κοινό το πασίγνωστο πλέον σήμερα στιλ του. Η ταινία, αν και είναι καθαρή κωμωδία, ισορροπεί θα έλεγα ανάμεσα στην πρώτη, αμιγώς κωμική του περίοδο, αυτή των 80'ς, και τη δεύτερη, αυτή της τωρινής του ωριμότητας. Και είναι όντως αστεία. Μέσα από ένα πραγματικά απίθανο σενάριο, ο δαιμόνιος ισπανός κάνει άγρια πλάκα με τις συμβάσεις των δραματικών / αισθηματικών ταινιών, χρησιμοποιεί κατά κόρον το προσφιλές του κιτς (ένα χαρακτηριστικό 80ς κιτς, φτάνει να προσέξετε τα έπιπλα, τα ρούχα των ηρωίδων, το γενικό ντεκόρ με τα έντονα χρώματα κλπ.) και μπλέκει ερωτικές ιστορίες, εφήμερες ή πολύ πιο σοβαρές, άγριους χωρισμούς, γυναικείες νευρώσεις, υστερίες ή / και εμμονές, μπάτσους, ισλαμιστές τρομοκράτες, κυνηγητά με αυτοκίνητα ή μηχανές, υπνωτικά χάπια και κάμποσα άλλα στοιχεία, για να δημιουργήσει μια απολαυστικότατη (κατά τη γνώμη μου πάντοτε) και ξεκαρδιστική ενίοτε σαλάτα - με καλή έννοια το λέω, οι σαλάτες είναι νόστιμες άλλωστε. Η οποία, σημειωτέον, διαδραματίζεται κυρίως μέσα σε ένα διαμέρισμα, αλλά πιστέψτε με, αυτό ουδόλως κουράζει. Οι γυναίκες βρίσκονται, όπως συνήθως, στο επίκεντρο. Με διαφορετικές ψυχολογίες η κάθε μια, καρτερικές, επιπόλαιες, εκδικητικές, νευρωτικές, «εύκολες», σοφές, τρελές, δυνατές, έξυπνες ή αφελείς, δεμένες η μια με την άλλη άλλοτε με βαθιές φιλίες και άλλοτε με λυκοφιλίες, πάντοτε όμως αποτελούν το κέντρο της προσοχής, το σημείο όπου εστιάζει ο σκηνοθέτης. Οι άντρες, αντίθετα, μοιάζουν να περιστρέφονται γύρω τους. Αδύναμοι συνήθως ή αναξιόπιστοι, μόνο συμπληρωματικούς ρόλους καταφέρνουν να παίζουν στην όλη ιστορία. Κοινώς οι γυναίκες, "καλές" ή "κακές", είναι πάντα ενδιαφέρουσες. Οι άντρες... άστα να πάνε. Και πώς βγαίνει το γέλιο σε ένα τόσο δακρύβρεκτο σε πρώτη ματιά δράμα; Μα, διάβολε, είναι τόσο, μα τόσο απίθανο το όλο στόρι, είναι τόσο αλλοπρόσαλλες οι συμπεριφορές και, κυρίως, είναι τόσο εξωπραγματικές οι φοβερές και συνεχείς συμπτώσεις πάνω στις οποίες δομείται σεναριακά η ταινία, που μόνο ως ξέφρενη πλάκα μπορούν να εκληφθούν. Νομίζω ότι από εδώ και πέρα – και μάλιστα μάλλον διαρκώς βελτιούμενος – ο Αlmodovar έχει ουσιαστικά βρει το προσωπικό του, ανεπανάληπτο ύφος. Αυτό που παντρεύει με τόσο μοναδικό τρόπο το εξωφρενικό δράμα με το μαύρο χιούμορ. Γενικά πρόκειται για μια ταινία που με διασκεδάζει αφάνταστα κάθε φορά που τυχαίνει να τη δω. Ελπίζω να σας συμβεί το ίδιο. ΥΓ: Όλα τα λεφτά ο απίστευτος ταξιτζής, που νομίζω ότι κλέβει την παράσταση με τις δυο-τρεις (άλλη απίθανη σύμπτωση κι αυτή) σύντομες εμφανίσεις του.