"FARGO": Η. ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ Η ΒΛΑΚΕΙΑ

 

Πάντοτε μου άρεσαν οι αδελφοί  Coen. Από το μακρινό 1984 και το ῾῾Μόνο Αίμα῾῾ μέχρι τώρα (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Το 1996 πάντως, σε μια από τις καλύτερες περιόδους τους, γυρίζουν το περίφημο "Fargo", ένα από τα καλύτερα φιλμ τους, με απολαυστικούς τους Φράνσις ΜακΝτέρμοντ, Ουίλαμ Μέισι και Στιβ Μπουσέμι.

Σε επαρχιακή πόλη ένας τύπος που δουλεύει για τον πάμπλουτο πεθερό του και χρειάζεται επειγόντως λεφτά αναγκάζεται να καταφύγει στα ῾῾μεγάλα μέσα῾῾. Συννενοείται με δύο μικροκακοποιούς αμφιβόλου εξυπνάδας: Θα απαγάγουν τη γυναίκα του, εκείνος θα ισχυριστεί ότι ο απαγωγέας ζητά ένα τεράστιο ποσό, το οποίο βεβαίως θα πληρώσει ο πεθερός, εκείνος θα δώσει τα ψίχουλα που υποσχέθηκε στους απαγωγείς και θα καρπωθεί το υπόλοιπο ποσό. Όλα θα γίνουν αναίμακτα και καθόλου βίαια. Η απαγωγή θα γίνει, από την πρώτη όμως στιγμή όλα θα πάνε στραβά και, αντί της μη βαίαιης διευθέτησης, το αίμα θα ρέει όλο και περισσότερο. Την υπόθεση αναλαμβάνει η τοπική ατυνομικός, μια εντελώς μικροαστή οικογενειάρχης, η οποία είναι και προχωρημένα έγκυος...

Φυσικά το αίμα που προαναφέραμε είναι αδύνατο να απομονωθεί από το σαρδόνιο κοενικό χιούμορ που κατακλύζει την ταινία. Η οποία, βεβαίως, είναι μια πινακοθήκη από απίστευτους τύπους, απόλυτα συνηθισμένους, απόλυτα πιστευτούς (άντε, ας εξαιρέσουμε τον έναν από τους δύο απαγωγείς, που είναι εντελώς σάικο), που δρουν σε απόλυτα μπανάλ χώρους. Και, βεβαίως και πάλι, πολλοί απ᾽αυτούς έχουν χαμηλό IQ, πράγμα συνηθέστατο στο κοενικό σύμπαν... και στην αληθινή ζωή. Πέραν όμως της εξερεύνησης της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης φύσης, της απληστίας συμπεριλαμβανομένης (βλ. πεθερός), της κατάδειξης μιας εφιαλτικής Αμερικής που δεν διαθέτει πλέον ίχνος ανθρωπιάς (ή ίσως αυτή κρύβεται στους πιο απρόσμενους και τετριμένους χώρους, όπως στο σπίτι της αστυνομικού) και της περιδιάβασης σε κιτς χώρους διαβίωσης και μη, το φιλμ διαθέτει άψογο ρυθμό, σφιχτό σενάριο και κρατά απόλυτα τον θεατή, που έκπληκτος παρακολουθεί τη μία καταστροφή να έρχεται μετά την άλλη με μαθηματική ακρίβεια. Οσο για τη ΜακΝτέρμοντ, νομίζω ότι είναι μια από τις ευφυέστερες επινοήσεις αντιηρώων που έχουν ποτέ περάσει από την οθόνη. 

Δικαίως θεωρείται μια από τις καλύτερες ταινίες τους.

ΥΓ: Είπα ότι η ανθρωπιά ίσως κρύβεται στους πιο απρόσμενους και τετριμένους χώρους, όπως στο σπίτι της αστυνομικού. Αν το καλοσκεφτούμε όμως, στη ζεστή ῾῾φωλίτσα῾῾που έχουν φτιάξει  με τον χαζό σύζυγο, πού βρίσκεται η ανθρωπιά όταν μόνιμο θέμα συζήτησης είναι τα γραμματόσημα, η ζωγραφιές με... πάπιες του συζύγου και το φαγητό, τη στιγμή που λίγο μακρύτερα το αίμα ρέει άφθονο; Μήπως δεν πρόκειται ακριβώς για ανθρωπιά, αλλά για τη μακαριότητα που φέρνει η βλακεία;