῾῾28 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ῾῾... ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

Το 2002 ο μερικές φορές πολύ καλός (και ῾῾παντός καιρού῾῾) Danny Boyle γυρίζει μια κλασική πλέον βρετανική μετακαταστροφική ταινία, το ῾῾28 Μέρες Μετά῾῾, με τον Γκίλαν Μέρφι στον κύριο ρόλο.
Ο ήρωας ξυπνά μετά από 28 μέρες σε κώμα για να βρεθεί σ᾽ένα απόλυτα εγκαταλειμμένο νοσοκομείο και στη συνέχεια... σ᾽ένα απόλυτα εγκαταλειμμένο, σχεδόν νεκρό Λονδίνο. Ένας ιός έχει εξαπλωθεί αστραπιαία από μολυσμένα σε εργαστήριο ζώα που απελευθέρωσαν ακτιβιστές, ο οποίος ιός, πριν σκοτώσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού, το μετατρέπει σε ένα είδος λυσσασμένων, που επιτίθεται κατά παντός υγιούς. Σιγά - σιγά ο Τζιμ θα ανακαλύψει λίγους επιζώντες και μαζί θα ξεκινήσουν προς αναζήτηση μιας άλλης, οργανωμένης αυτή τη φορά, ομάδας επιζώντων, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται ότι είναι μέσα από ραδιοφωνικά μηνύματα.
Καλογυρισμένο φιλμ δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, με διαρκές σασπένς, αλλά και καλοσχεδιασμένους, πολυδιάστατους χαρακτήρες, διαθέτει, πέραν της δράσης, και άφθονο υλικό για προβληματισμό: Η κατασκευή διαφόρων επικίνδυνων ῾῾πραγμάτων῾῾σε επιστημονικά εργαστήρια και το εύθραυστο σημείο στο οποίο έχει πλέον φτάσει η ανθρωπότητα, πιθανόν ένα βήμα πριν από αυτό της μη επιστροφής (και πόσο εύκολο είναι πλέον να φτάσουμε σ᾽αυτό), αποτελούν μερικές μόνο σκέψεις που γεννιούνται στο θεατή. Θίγει επίσης και πολιτικά θέματα, όπως τον κίνδυνο εκμετάλλευσης μιας καταστροφής από διαφόρων ειδών επίδοξους δικτάτορες και η μαθηματικά βέβαιη απομάκρυνση σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις από τη δημοκρατία, η στρατιωτική ή/και φαλλοκρατική βία και άλλα, υπογραμμίζοντας έτσι ότι οι υγιείς μπορεί να είναι εξ ίσου εφιαλτικοί με τους μολυσμένους.
Φυσικά ουσιαστικά ακολουθεί την τυπική δομή μιας ταινίας με ζόμπι, πράγμα που έρχεται αμέσως στο μυαλό του θεατή. Δεν είναι ακριβώς ζόμπι, υπάρχει επιστημονική εξήγηση, αλλά  στην ουσία πρόκειται για μια (ευπρόσδεκτη) παραλλαγή του είδους. Προς το τέλος βέβαια ξεφεύγει από τον μέχρι τότε ρεαλισμό που τη διακρίνει και μετατρέπεται σε κάπως μη πιστευτή ταινία δράσης, αλλά της το συγχωρώ, αφού γενικά πρόκειται για πολύ ενδιαφέρον φιλμ. Και, δυστυχώς, θυμίζει πολλά απ᾽όσα συμβαίνουν σήμερα...

"YESTERDAY": ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ BEATLES

Η ιδέα είναι έξυπνη και πρωτότυπη. Ο Danny Boyle είναι σκηνοθέτης "παντός καιρού" και ξέρει τη δουλειά του. Έτσι, αν μη τι άλλο, το "Yesterday" του 2019 βλέπεται ευχάριστα. Συν κάτι άλλο σημαντικό...
Ένας μουσικός του δρόμου, που μάταια προσπαθεί να γίνει γνωστός και να κάνει καριέρα, ανακαλύπτει μετά από παγκόσμιο blackout ελάχιστων λεπτών, ότι ουδείς γνωρίζει ή θυμάται τους Beatles. Τότε... τι πιο φυσικό, θα καρπωθεί τη δόξα τους: Αρχίζει να παρουσιάζει ένα ένα τα αριστουργήματά τους ως δικά του τραγούδια και φυσικά γίνεται μέσα σε λίγες μέρες σούπερ σταρ. Τι σούπερ σταρ δηλαδή, μάλλον ο σημαντικότερος τραγουδοποιός όλων των εποχών. Παράλληλα όμως "τρέχει" και μια αισθηματική σχέση...
Γλυκιά, ρομαντική κωμωδία, με καλά σημεία, αλλά και αρκετά άμεσα προβλέψιμα κλισέ. Ιδιαίτερα προς το τέλος, όταν το αισθηματικό κομμάτι παίρνει το πάνω χέρι, θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει ακόμα και ξενέρωτο. Ωστόσο το φιλμ φροντίζει να διατηρεί διαρκώς την feelgood ατμόσφαιρά του, οπότε, μικρό το κακό. Φυσικά, το αντιλαμβάνεστε: Το ατού βρίσκεται αλλού. Στη διάρκειά του ακούμε πάμπολλα αριστουργηματικά τραγούδια του μεγάλου γκρουπ. Κι όπως εδώ τα ακούμε όλα μαζί... δεν προλαβαίνουμε να επαναλαμβάνουμε έκθαμβοι: "Α, ναι, είναι κι αυτό, έγραψαν κι αυτό...". Στο μεταξύ γίνονται και διάφορα έξυπνα σχόλια περί μουσικής, που πρέπει να έχεις ασχοληθεί με αυτή για να τα πιάσεις. Προσωπικά με διασκέδασαν πολύ (κυρίως το αστείο με τους Oasis). Σε βασικό ρόλο, παίζοντας τον εαυτό του, εμφανίζεται ο σημερινός σταρ Ed Sheeran. Έτσι οι 18άρηδες φαν θα έχουν μια ακόμα ευκαιρία να το χαρούν. Προσωπικά εκτίμησα την βαθύτατη "υπόκλιση" που κάνει ο Sheeran στους Beatles, αποδεχόμενος εντελώς ακομπλεξάριστα την απόλυτη ανωτερότητά τους απέναντι στη δική του δουλειά.
Όπως καταλάβατε είμαι μπητλικός. Ως εκ τούτου το απόλαυσα, παρά τα κλισέ που λέγαμε. Αν είστε κι εσείς να πάτε οπωσδήποτε. Αν δεν ασχολείστε και πολύ με μουσική όμως (ή γνωρίζετε μόνο τους χιπχοπάδες των τελευταίων 10-15 χρόνων), αφήστε το καλύτερα. Εκτός του ότι δεν θα καταλάβετε πολλά από τα έξυπνα περί μουσικής σχόλια της ταινίας, που προϋποθέτουν και γνώση του έργου του συγκροτήματος, θα δείτε απλώς μια χαριτωμένη αισθηματική κωμωδία.

127 ΕΦΙΑΛΤΙΚΕΣ ΩΡΕΣ

Φαίνεται ότι φέτος είναι η χρονιά των κλειστοφοβικών ταινιών, με παγιδευμένους ήρωες να μετρούν επώδυνα τον χρόνο. Μετά το δυσβάστακτο "Buried", να που έρχεται τώρα ο
Danny Boyle με τις "127 ώρες" (2010) να μας μιλήσει για μια αληθινή αυτή τη φορά ιστορία. Την ιστορία ενός σπορτίφ, αεικίνητου νεαρού, που φεύγει μόνος κάπου στην έρημο της Γιούτα για να εξερευνήσει φαράγγια και παγιδεύεται σ' ένα απ' αυτά, καθώς το χέρι του πιάνεται από έναν βράχο που πέφτει. Αναγκάζεται να μείνει λοιπόν εκεί επί 5 ολόκληρες μέρες, βλέποντας το παγούρι του να αδειάζει σιγά - σιγά και περιμένοντας τον βέβαιο θάνατο. Εκτός αν...
Η δεξιοτεχνία του Boyle είναι γνωστή. Έτσι λοιπόν αυτό που προσπάθησε εδώ, βάζοντας πιθανόν ένα στοίχημα με τον εαυτό του, είναι το αν θα καταφέρει να κρατήσει τους θεατές επί δύο ώρες με έναν ακίνητο, παγιδευμένο, ολομόναχο ήρωα. Μπορώ να σας πω ότι το κατάφερε. Μπορεί ο θεατής να αγχώνεται όσο δεν παίρνει, να κλείνει τα μάτια στην επίμαχη σκηνή (όσοι ξέρουν το στόρι καταλαβαίνουν), αλλά πάντως δεν βαριέται με τίποτα. "Φταίει" η πέρα για πέρα σπιντάτη κινηματογράφηση του σκηνοθέτη, τρελή, βιντεοκλιπίστικη μερικές φορές, γεμάτη αδρεναλίνη (που ταιριάζει και με τον χαρακτήρα του ήρωα), που καταφέρνει να έχει ακόμα και μια γερή δόση χιούμορ απέναντι σε ένα τόσο ζοφερό θέμα - κατάμαυρο μερικές φορές, κυρίως στις σκηνές που ο ήρωας μιλά στην κάμερά του. Που μπερδεύει παλιές και πρόσφατες αναμνήσεις, αλλά και παραισθήσεις που έρχονται σιγά - σιγά, με το εφιαλτικό παρόν, που μερικές φορές πραγματικά σε εκπλήσει. Ναι, νομίζω ότι το κέρδισε το στοίχημα. Και υπάρχει και ο Τζέιμς Φράνκο σ' αυτό το ουσιαστικά one man show, που είναι πολύ καλός ερμηνεύοντας τον μάλλον ιδιαίτερο (πιθανόν και αντιφατικό) αυτόν χαρακτήρα, προσθέτοντας έτσι πόντους στο εγχείρημα.
Όλα αυτά ελαφρύνουν βέβαια την όλη ιστορία, η οποία όμως δεν παύει να είναι απόλυτα δυσβάσταχτη και φριχτή. Πέραν αυτού πάντως, και παρά το ενδιαφέρον, δεν παύει το όλο πράγμα να είναι μια ακραία και σπανιότατη αληθινή προσωπική ιστορία. Έχω ξαναγράψει ότι όλες αυτές οι απίθανες και πιθανόν ενδιαφέρουσες ιστορίες, που όμως αφορούν ένα και μόνο άτομο ή συμβαίνουν μια στο εκατομμύριο (και βάλε), πάντοτε μου αφήνουν ένα κενό. Μάλιστα, φοβερά σπάνιο, καλογυρισμένο... Και μετά; Εκτός βέβαια αν επιμείνετε να βγάλετε ηθικά διδάγματα που αφορούν την "δύναμη της ανθρώπινης θέλησης", το πανίσχυρο αίσθημα της επιβίωσης, την ανθρώπινη αποφασιστικότητα και άλλα τέτοια κλισέ. Αλλά μπορεί και να καταλήξετε και σε άλλο χρήσιμο συμπέρασμα: Όταν ξεκινάτε μόνος για εκδρομή, καλού κακού ειδοποιείτε κάποιους για το πού περίπου θα βρίσκεστε. Δεν βλάπτει...

"ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ" ΓΙΑ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙΑ

Το 2004 ο Danny Boyle, πασίγνωστος ήδη από το "Trainspotting", γυρίζει μια σχεδόν παιδική ταινία, το "Millions" ("Εκατομμύρια"), βασισμένη σε ομώνυμο βιβλίο του Boyce. Η ταινία νομίζω ότι βλέπεται ευχάριστα, δεν ξέρω όμως αν έχει να πει πολλά συνολικά.
Δυο μικρά αδέλφια, ορφανά από μητέρα, δέχονται ξαφνικά ένα ουρανοκατέβατο δέμα που περιέχει... χιλιάδες λίρες. Τα κρύβουν, αλλά οι διαφορετικοί χαρακτήρες τους τα κάνουν να έχουν διαφορετική γνώμη για το τι να τα κάνουν περαιτέρω. Ο μεγαλύτερος, συμπεριφερόμενος "σα μεγάλος", καρικατούρα μεγάλου ουσιαστικά, προσπαθεί να τα ξοδέψει ικανοποιώντας παιδικές ανάγκες του, ενώ αποκτά από τη μια μέρα στην άλλη εξουσία στο σχολείο. Ο μικρός, ψωνισμένος με τη θρησκεία και τους αγίους, θέλει να τα ξοδέψει σε αγαθοεργίες, πιστεύοντας ότι του τα έχει στείλει ο θεός. Τα πράγματα περιπλέκονται γιατί σε λίγες μέρες η Βρετανία θα μπει - υποτίθεται - στο ευρώ, οπότε οι λίρες θα είναι άχρηστες, ενώ κάποιοι όχι πολύ τίμιοι τύποι αναζητούν τα λεφτά που έχασαν...
Έξυπνο σενάριο, ή μάλλον έξυπνη ιδέα, με χιούμορ και αρκετό κέφι, που όμως νομίζω ότι κάπου μπερδεύεται με ηθικοπλαστικές ρητορίες, λίγο μελό και κάπως ξενέρωτο τέλος. Διαθέτει ωστόσο καλές ιδέες και αρκετό σασπένς. Αυτό που μ' αρέσει κυρίως είναι η σουρεαλιστική νότα. Όλα τα λεφτά το μικρό αδερφάκι που είναι πρόωρος... θεούσος, ξέρει τα πάντα για τις βιογραφίες των αγίων, απαντά συνεχώς με θρησκευτικά τσιτάτα και, σα να μην έφταναν όλα, βλέπει οράματα με αγίους. Νομίζω ότι αυτή η πολύ αστεία - και κάπως αλλόκοτη - πινελιά, κάνει για μένα ενδιαφέρουσα την ταινία. Στα συν και τα εξαιρετικά πιτσιρίκια που παίζουν, όπως και το αρκετό χιούμορ της.
Συνολικά πάντως τη θεωρώ μια μάλλον χαμένη ευκαιρία. Θα μπορούσε να γίνει κάτι σπαρταριστό, αλλά... Σας είπα: Δεν μου φάνηκε κακό, το παρακολούθησα σχετικά ευχάριστα, δεν μου φαίνεται όμως και ότι είναι μια από τις καλές ταινίες του Boyle.
ΥΓ: Είπα ότι πρόκειται για παιδική ταινία, ας μη διστάσει όμως να τη δει και μεγάλος. Βλέπεται άνετα από όλες τις ηλικίες.

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ "TRAINSPOTTING"

To "Trainspotting" του 1996, δεύτερη ταινία του Danny Boyle, δίχασε από την πρώτη κιόλας μέρα της προβολής του. Είναι, βλέπετε, η ταινία που τόλμησε να δείξει μια παρέα τζάνκις δίχως την κλασική μιζέρια που συνοδεύει πάντοτε ένα τέτοιο θέμα, αλλά με χιούμορ, με γρήγορους ρυθμούς, με απόλυτα μοντέρνα γραφή. Η "κατηγορία" λοιπόν είναι ότι είναι ένα φιλμ υπέρ των ναρκωτικών. Είναι άραγε έτσι;
Πριν πω τη γνώμη μου γι' αυτό θα πω και πάλι ότι η ταινία βλέπεται "μονορούφι" χάρη στο γρήγορο μοντάζ, στην εναλλαγή αληθινών γεγονότων και φαντασιώσεων, στους απολαυστικούς χαρακτήρες και γενικά στο ιδιαίτερα πιασάρικο στιλ, που ενίοτε θυμίζει βιντεοκλίπ. Προσωπικά τουλάχιστον την απόλαυσα. Η παρέα των σκοτσέζων τζάνκις δεν κάνει απολύτως τίποτα δημιουργικό. Τα πάντα γι' αυτούς περιστρέφονται γύρω από την πρέζα - όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα δηλαδή. Πώς θα βρουν, αν είναι καλή, αν μπορούν να "καθαρίσουν" μόνοι τους ή αν γουστάρουν να ξανακυλήσουν, τέτοια πράγματα. Όταν ο ένας φεύγει στο Λονδίνο και βρίσκει - καθαρός πλέον - μια "αξιοπρεπή" δουλειά, η παρέα θα τον ακολουθήσει εκεί με διάφορες συνέπειες.
Γυρνώντας τώρα στο φλέγον θέμα, ναι, η ταινία είναι ευχάριστη παρά το θέμα της, ναι, έχει πολύ χιούμορ, ναι, μερικοί από τους ήρωες - πρεζόνια είναι συμπαθητικοί, αλλά δεν νομίζω ότι παίρνει θέση υπέρ της ηρωίνης. Ίσα - ίσα, το όλο πράγμα, το όλο χάσιμο χρόνου, η απόλυτη απραξία των ηρώων, η βρωμιά στην οποία βρίσκονται διαρκώς, κάθε άλλο παρά ελκυστικά είναι. Και υπάρχουν και μερικές εφιαλτικές παραισθήσεις - κυρίως αυτή με το μωρό στις φάσεις που ο βασικός ήρωας προσπαθεί να αποτοξινωθεί μόνος του, αλλά και αυτή με τη λεκάνη τουαλέτας, που είναι τόσο απωθητικές (η πρώτη είναι και τρομακτική) που δεν νομίζω ότι σε κάνει να θέλεις να δοκιμάσεις. Και, βέβαια, το χειρότερο, υπάρχει κι ένας θάνατος, ένας εφιαλτικός θάνατος. Τι άλλο θέλετε; Και πώς τελειώνει το φιλμ; Με μια τεράστια, απόλυτη "πουστιά" από μέρος ενός από τους πρωταγωνιστές. Όχι, δεν νομίζω ότι πρόκειται για κολακευτικό πορτρέτο. Απλώς τολμά να πει ότι "ναι, η πρέζα είναι και γλυκιά". Αυτό όμως είναι προφανές, γνωστό. Αν δεν ήταν, αν ήταν κάτι που προξενούσε μόνο πόνο ή μόνο δυσάρεστα πράγματα τέλος πάντων, κανείς δεν θα εθιζόταν σ' αυτήν. Προφανώς εθίζεσαι επειδή σ' αρέσει και το ξανακάνεις. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι μυστικό που θα κάνει κάποιους να "πέσουν από τα σύννεφα".
Χαρακτηριστικό πάντως είναι και η περιφρόνηση (όχι πάντοτε ιδεολογικοποιημένη) των ηρώων προς κάθε τι "καθως πρέπει", προς κάθε αποδεκτή κοινωνική αξία. Και στα τολμηρά σημεία του φιλμ είναι και η σκηνή όπου οι ήρωες οικτίρουν την πατρίδα τους, τη Σκωτία, λέγοντας περίπου ότι "πρέπει να είμαστε πολύ χάλια λαός για να μας κατακτήσουν οι πιο άχρηστοι απ' όλους, οι Άγγλοι". Δεν νομίζω ότι κάποιος έλληνας θα τολμούσε να πει κάτι τέτοιο.
Η ταινία καθιέρωσε τον Boyle, που πριν απ' αυτήν ήταν γνωστός σε λίγους μόνο χάρη στο "Shallow Grave". Προσωπικά απόλαυσα αυτό το κράμα feelgood και απέχθειας, καθώς και το συχνά μαύρο χιούμορ της. Όσο για τα μηνύματά της... σας είπα παραπάνω τη θέση μου.

ΡΗΧΟΙ ΤΑΦΟΙ, ΑΠΥΘΜΕΝΗ ΑΠΛΗΣΤΙΑ

Το 1994 ήταν η χρονιά που γνωρίσαμε τον άγγλο Danny Boyle, που μέχρι τότε έκανε τηλεόραση. Το Shallow Graves ("Μικρά Εγκλήματα μεταξύ Φίλων" στα ελληνικά) ήταν η πρώτη του ταινία. Και μας έκανε αμέσως να ενδιαφερθούμε γι' αυτόν.

Το φιλμ κινείται στη γραμμή που χάραξε πρώτος (νομίζω) ο Χιούστον με τον "Θησαυρό της Σιέρα Μάντρε". Έχει να κάνει δηλαδή με την ανθρώπινη απληστία και την παράνοια, σε τελική ανάλυση, που προκαλεί το χρήμα. Τρεις νεαροί φίλοι και συγκάτοικοι, δύο άντρες και μία γυναίκα (τίποτα ερωτικό μεταξύ τους), ζουν αρμονικά. Πλάκες, χαρούμενη ατμόσφαιρα, εύθυμη καθημερινότητα. Ώσπου στα χέρια τους πέφτει τυχαία ένας αμύθητος θησαυρός. Από εκεί και πέρα τα πάντα αλλάζουν δραματικά.

Αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσετε τη δεξιοτεχνία με την οποία ο Boyle αλλάζει σταδιακά την ατμόσφαιρα και το στιλ. Όλα ξεκινάν σαν μια ανάλαφρη αγγλική κωμωδία, είδος που οι βρετανοί γνωρίζουν τόσο καλά. Σιγά - σιγά τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο "βαριά" για να καταλήξουμε σε ένα απόλυτα ζοφερό τελευταίο μέρος, με σκηνές που αγγίζουν τα όρια του σπλάτερ. Η ψυχολογία των ηρώων αλλάζει όσο περνά η ώρα, τη φιλία αντικαθιστά η αμοιβαία καχυποψία, που με τη σειρά της δίνει τη θέση της στην καθαρή παράνοια. Κι όλα αυτά με απόλυτα πειστικό, κατά τη γνώμη μου, τρόπο. Η "τιμή" για να αγοραστεί μια συνείδηση, για να ξεχαστεί κάθε έννοια ηθικής, για να παραμεριστεί κάθε συναίσθημα, είναι φτηνή, μοιάζει να μας λέει στο απαισιόδοξο για την ανθρώπινη φύση αυτό δοκίμιο ο σκηνοθέτης. Αρκεί μια βαλίτσα λεφτά και όλα τα άλλα πάνε περίπατο. Αλλά, όπως έγραψα και πιο πάνω, δεν είναι μόνο η ηθική που εξαφανίζεται. Είναι και η καθαρή τρέλα που κυριεύει τους ανθρώπους μπροστά στον πλούτο ή, έστω, την προοπτική του. Όπως ακριβώς και στην αρχετυπική για το θέμα ταινία του Χιούστον που προανέφερα.

Από τα φιλμ που μου είχαν κάνει εξαιρετική εντύπωση στην εποχή τους, ξεγελά τον θεατή με τη χαρούμενη αρχή του για να καταλήξει σε κάτι απόλυτα σκοτεινό και ανατριχιαστικό. Και, όπως απέδειξε η συνέχεια, το πολύ καλό (και πάμφτηνο) αυτό ντεμπούτο του Boyle δεν ήταν καθόλου τυχαίο...

SLUMDOG MILLIONAIRE Ή Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ ΚΑΙ ΜΠΟΛΙΓΟΥΝΤ

Υπάρχει, νομίζω, ένα "κλειδί" στο Slumdog Millionaire του Danny Boyle για να κατανοήσει κανείς το πνεύμα της ταινίας: Το πέρα για πέρα μπολιγουντινό τραγούδι / χορευτικό του τέλους. Τι μου είπε εμένα αυτό; Ότι, πολύ απλά, η ταινία δεν παίρνει και πολύ τον εαυτό της στα σοβάρα. Ή, αν θέλετε, δεν είχε ποτέ πρόθεση να αναλύσει και να εμβαθύνει σε καταστάσεις, να επικεντρώσει στην τραγικότητα του Τρίτου Κόσμου, να πάρει πολιτικές θέσεις ή να κάνει ένα βαρύ, τραγικό δράμα με υλικό την αθλιότητα (υλικά εννοώ) της ινδικής καθημερινότητας. Θέλει να κάνει περισσότερο κάτι απόλυτα ψυχαγωγικό, feelgood σε τελική ανάλυση κι ας μας δείχνει τόση εξαθλίωση, ένα παραμύθι στο οποίο και ο δημιουργός και οι θεατές ξέρουν (πρέπει να ξέρουν τέλος πάντων) ότι τίποτα απ' όσα βλέπουν δεν είναι αληθινό. Μη με παρεξηγήσετε εδώ. Εννοώ ότι δεν είναι αληθινό το στόρι, η απίστευτη σειρά συμπτώσεων, η προβλέψιμη απόλυτα ρομαντική ιστορία, όχι το σκοτεινό φόντο μιας πάμφτωχης, τραγικής Ινδίας όπου διαδραματίζεται η ιστορία αυτή.
Αν λοιπόν αποστασιοποιηθούμε από τυχόν πολιτικοκοινωνικές προεκτάσεις και εμβαθύνσεις, τότε δεν μένει παρά να απολαύσουμε μια άψογη κινηματογραφικά ταινία, που σε κρατά καθηλωμένο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, που διαθέτει έξυπνο (μέσα στην απιθανότητά του) σενάριο και εξαιρετικό, κοφτό και εφευρετικό μοντάζ και σκηνοθεσία. Πάνω απ' όλα ο Boyle είχε τη φαεινή ιδέα να παντρέψει τις χολιγουντιανές απιθανότητες και feelgood αίσθηση με τις αντίστοιχες μπολιγουντιανές, κλείνοντας τελικά το μάτι στο θεατή και κάνοντας περισσότερο μια ταινία - αναφορά στα δύο αυτά υπερδημοφιλή είδη παρά οτιδήποτε άλλο. Αν τώρα προβληματιστείτε και από όσα τραγικά βλέπετε να συμβαίνουν στη σύγχρονη Ινδία, τόσο το καλύτερο. Αλλά, θα επιμείνω, δεν νομίζω ότι ήταν αυτός ο στόχος.
Ξέρω από τώρα τις αντιρρήσεις, μέρος των οποίων συμμερίζομαι κι εγώ: Με ποιο δικαίωμα παίρνει κανείς την τραγικότητα τόσων χαμένων ζωών, τόσης ανέχειας και εξαθλίωσης και μέσα απ' αυτό βγάζει μια καλοκουρδισμένη, καθηλωτική, γεμάτη απιθανότητες ταινία; Θα έχει δίκιο όποιος το σκεφτεί αυτό, αλλά ας θυμόμαστε ότι το ίδιο πράγμα έχει γίνει άπειρες φορές - συχνά πολύ πετυχημένα - σε ολόκληρη την ιστορία του σινεμά και δεν το σκεφτόμαστε, ή μάλλον αποτελεί μια σύμβαση που εκ των προτέρων αποδεχόμαστε όταν βλέπουμε τέτοια φιλμ. Γιατί τι άλλο είναι οι χιλιάδες ρομαντικές, αισθηματικές χολιγουντιανές ταινίες, κομεντί ή δράματα, που επικεντρώνουν στην συγκεκριμένη ιστορία ξεχνώντας κάθε είδους κοινωνική ανάλυση (μακαρθισμούς, πολέμους ή ό,τι άλλο); Τι είναι ολόκληρη η ελληνική Φίνος Φιλμ, που οι περισσότεροι ξαναβλέπουν με απόλαυση στην ΤV, είτε πρόκειται για τις δημοφιλέστατες ακόμα κωμωδίες είτε για δακρύβρεχτα δράματα, όταν χιλιάδες έλληνες στέναζαν σε ξερονήσια; Τι είναι ολόκληρο το ινδικό Μπόλιγουντ, η πιο πετυχημένη και παραγωγική κινηματογραφιή βιομηχανία του κόσμου; Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να είναι χιλιάδες από όλη την ιστορία και τις εποχές του σινεμά. Γι' αυτό είναι προτιμότερο να αφεθούμε και να απολαύσουμε ένα φιλμ που σε κρατά από την αρχή ως το τέλος (έχοντας βεβαίως υπ' όψιν μας όλα τα παραπάνω) παρά να γκρινιάζουμε για όσα δεν βρίσκονταν καν στις σκηνοθετικές προθέσεις.
ΥΓ: Όσο για την κουβέντα του αν άξιζε ή όχι να "σκίσει" στο Όσκαρ... δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά τα Όσκαρ και πραγματικά αδιαφορώ για τα αποτελέσματά τους. Αν θέλετε προσωπική γνώμη, ναι, θα προτιμούσα το Gran Torino, αλλά, ξαναλέω, οι οσκαρικές επιλογές (άλλοτε σωστές κι άλλοτε απαράδεκτες) ουδόλως με ενδιαφέρουν για να το συζητήσω περαιτέρω.

ΚΑΘΩΣ Ο ΗΛΙΟΣ ΠΑΓΩΝΕΙ...

Είχα καιρό να δω καλή και "καθαρή" επιστημονική φαντασία. Κατά τη γνώμη μου το Sunshine του Danny Boyle ανήκει σ' αυτή την ομάδα και πολύ χαίρομαι γι' αυτό.
Ξεκινώντας από την ιδέα ότι ο ήλιος αρχίζει να παγώνει και, κατά συνέπεια, η γη θα πεθάνει κι αυτή, ο Boyle επικεντρώνει τη δράση της ταινίας στο εσωτερικό του διαστημόπλοιου που μεταφέρει μια ομάδα αστροναυτών, με στόχο να ρίξουν στον ήλιο μια ειδική βόμβα που θα τον ξαναζωντανέψει. Έτσι εκμεταλλεύεται την ψυχολογία των επτά επιβατών, τις διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες και αντιδράσεις τους στο όσα συμβαίνουν - και συναντούν - στο μακροχρόνιο ταξίδι τους, καθώς και την επίδραση του κλειστοφοβικού περιβάλλοντος σ' αυτούς. Κι όταν το "κακό" θα εισβάλλει, αυτό δεν είναι κάποιο alien, αλλά προέρχεται από τον ίδιο τον άνθρωπο.
Χωρίς καθόλου να προσπαθεί να εντυπωσιάσει με σούπερ εφφέ και άνευ λόγου δράση-για- τη-δράση, η ταινία καταφέρνει να είναι ατμοσφαιρική και πέτυχε να μου μεταδώσει κάτι από την αγωνία των αποκλεισμένων αυτών ανθρώπων - και το άγχος από το βάρος της ευθύνης τους που είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, να σώσουν τον κόσμο. Ενδιαφέρουσα επίσης η μεταφυσική ατμόσφαιρα που δημιουργείται μπροστά στο κολοσιαίο φλεγόμενο σώμα που ολοένα πλησιάζουν, οι σχεδόν θρησκευτικής φύσης σκέψεις πολλών από το πλήρωμα που η προσέγγιση αυτή υποβάλλει, αλλά και το στοιχείο του θρίλερ που υπάρχει στο τέλος. Όσο για τα εφφέ (που είναι μόνο τα απαραίτητα όπως είπα), είναι απόλυτα πειστικά και υποβλητικά. Νομίζω ότι οι εικόνες του πελώριου ήλιου θα μείνουν για καιρό χαραγμένες στη μνήμη μου.
Όσο για κάποιες επιστημονικής φύσης πιθανές αναληθοφάνειες ή για κάποια ακατανόητα (σε μένα τουλάχιστον) επί μέρους στοιχεία (ποια πόρτα πρέπει να ανοίξει ή να κλείσει για να βρεθούν κάπου, τι χειρισμοί πρέπει να γίνουν και τι όργανα να χειριστούν), μου είναι αδιάφορα ως ελάχιστες λεπτομέρειες σε μια συνολικά πετυχημένη και αποτελεσματική ταινία.