"ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ"... Ή ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ;

 Ήταν 1973 όταν ο βρετανός Lindsay Anderson (1923-1994), με νωπό ακόμα το βρετανικό free cinema των 60ς στο οποίο είχε πρωτοστατήσει, γυρίζει το εξαιρετικό, σαρκαστικό και εν πολλοίς σουρεαλιστικό (και τρίωρο σχεδόν) "O Lucky Man" (Ένας πολύ Τυχερός Άνθρωπος) με τον Μάλκλομ Μακ Ντάουελ να παίρνει το φιλμ πάνω του, αλλά και τον Ραλφ Ρίτσαρντσον και τη νεαρή τότε Έλεν Μίρεν και, βεβαίως, τα εξαίρετα τραγούδια του Alan Price των Animal να παίζονται live σε αρκετά σημεία του φιλμ.

Ένας νεαρός φιλόδοξος (βλέπε αδίστακτος) πωλητής σε μια εταιρία καφέ αναλαμβάνει (με την ετοιμολογία και την προθυμία του) την προώθηση του προϊόντος σε μια πολύ μεγάλη περιοχή της βόρειας Αγγλίας. Εκεί θα ανέβει κατ' ευθείαν στην κορυφή και θα γευτεί και τις (παράπλευρες) απολαύσεις της επιτυχίας (γυναίκες, έξτρα παράνομο χρήμα... κι όλα αυτά παρέα με τους κάθε λογής "υψηλά ιστάμενους" της περιοχής). Σύντομα οι βλέψεις του θα στραφούν πολύ ψηλότερα, αφού θα βάλει ως στόχο να παντρευτεί την κόρη σκληρού πολυεκατομμυριούχου, απ' αυτούς που παρασκηνιακά κυβερνούν τον πλανήτη. Και, κάπου εκεί, θα αρχίσει η πτώση...

Σαρδόνια σάτιρα του καπιταλισμού και του συστήματος εν γένει, άλλοτε αστεία και άλλοτε τραγική, σαρκάζει τις φιλοδοξίες για άνοδο της μεσαίας τάξης, γελά με το τίμημα που υποχρεώνονται να πληρώσουν γι' αυτήν, επισημαίνει με κάθε τρόπο ότι δεν φτάνεις στην κορυφή αν δεν "πατήσεις επί πτωμάτων", δείχνει να ξέρει με σιγουριά ποιοι πραγματικά κυβερνούν την ανθρωπότητα και με ποιον τρόπο (βλέπε την ιστορία του εκατομμυριούχου και τις κάτι παραπάνω από θερμές σχέσεις του με αιμοσταγή αφρικανό δικτάτορα), εισάγει στην ιστορία τρελούς επιστήμονες και άλλα πολλά που θα ανακαλύψετε στη διάρκειά της. Κι όλα αυτά δοσμένα όχι βαρύγδουπα, αλλά με ανάλαφρο και, κυρίως, σε πολλά σημεία σουρεαλιστικό τρόπο: Από τη μουσική του σημαντικότατου Alan Price (αυτός ήταν ο ιδρυτής των Animals και μετά ο Eric Burdon), ο οποίος διακόπτει τη ροή των γεγονότων για να παίξει ζωντανά τα σχετικά με την ιστορία κομμάτια του (ειδικά γραμμένα για το φιλμ) έως την εμφάνιση του ίδιου του σκηνοθέτη να ψάχνει καστ για την ταινία που πρόκειται να γυρίσει (και να παρεμβαίνει στο πικρό και δυνατό τέλος). Και αν παρατηρήσετε κάποιες φάτσες που ήδη έχετε ξαναδεί μη νομίζετε ότι έχετε παραισθήσεις. Οι ίδιοι ηθοποιοί ερμηνεύουν διαφορετικούς ρόλους στα διαφορετικά περιβάλλοντα στα οποία περιπλανιέται ο αφελέστατος τελικά (παρά την καπατσοσύνη του) ήρωας. 

Από τα διαμάντια του βρετανικού κινηματογράφου των 60ς-70ς, αξίζει σίγουρα την προσοχή σας.