"ΣΥΝΟΡΑ": ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ... ΤΙ;

Μια εξαιρετικά άσχημη, στα όρια της παραμόρφωσης, γυναίκα έχει την ανεξήγητη ικανότητα να μυρίζει τα συναισθήματα των ανθρώπων. Έτσι δουλεύει με επιτυχία σε αεροδρόμιο και με τη βοήθειά της συλλαμβάνονται άτομα που κουβαλούν οτιδήποτε παράνομο, ακόμα και ένα στικάκι με παιδική πορνογραφία. Φυσικά η μοναξιά συνοδεύει ένα τέτοιο πλάσμα. Ώσπου μια μέρα τα σύνορα περνά ένας άντρας που διαθέτει παρόμοια ακριβώς δυσμορφία με την ίδια. Σύντομα μια ιδιαίτερη έλξη θα αναπτυχθεί ανάμεσά τους... και μυστικά που βρίσκονται έξω από τη σφαίρα του ανθρώπινου αρχίζουν να αποκαλύπτονται...
Όλα αυτά συμβαίνουν στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (και δύσκολη στην παρακολούθησή της) σουηδική ταινία "Σύνορα" (Grans) του 2018 του ιρανού (που ζει όμως στη Σουηδία) Ali Abbasi. Το "δύσκολα" που ανέφερα παραπάνω δεν αφορά την πλοκή, αλλά τις συχνά απωθητικές εικόνες που διαθέτει το φιλμ. Το οποίο, όπως σύντομα αντιλαμβανόμαστε, παρά την απόλυτα ρεαλιστική σκηνοθετική προσέγγιση, κινείται απόλυτα στο χώρο του φανταστικού. Έτσι το αποτέλεσμα φαίνεται διπλά ενδιαφέρον.
Ταυτόχρονα, όπως δηλώνει και ο τίτλος, μιλά για τα σύνορα που χωρίζουν με κάθε λογής διαχωριστικές γραμμές τους ανθρώπους, για το φόβο του διαφορετικού, για τη μοναξιά... Και, τελικά, προβληματίζεται για το πώς μπορεί ή πρέπει να αντιδράσει ο διαφορετικός, ο αποκλεισμένος, απέναντι σε μια κοινωνία από την οποία πρέπει διαρκώς να κρύβεται. Βία, εκδίκηση ή... τι; Όπως επίσης αντιλαμβάνεστε βρισκόμαστε πολύ μακριά από τη χολιγουντιανή οπτική του "ασχημόπαπου" του στιλ "είναι διαφορετικό, αλλά πρέπει να το αγαπάμε, γιατί ποιος ξέρει πόσες αρετές κρύβει μέσα του". Εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο σκληρά, βρώμικα, απωθητικά σε κάποια σημεία. Προσωπικά, παρά τις "δύσκολες" εικόνες, με εξέπληξε ευχάριστα και, αν μη τι άλλο θα συμφωνήσετε σ' αυτή την αντικειμενική παρατήρηση, το βρήκα πρωτότυπο: Ένα σκληρό παραμύθι "χωμένο" σε μια βρώμικη, κοινή καθημερινότητα.