ΤΟ "EASTER PARADE" ΚΑΙ ΤΑ ΚΛΑΣΙΚΑ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

 

Το "Easter Parade" που γύρισε το 1948 ο Charles Walters (1911-1982) είναι ένα ακόμα κλασικό χολιγουντιανό μιούζικαλ της χρυσής εποχής του είδους και, φυσικά, όπως όλα τα μιούζικαλ, συστήνεται μόνο στους λάτρεις του σπάνιου σήμερα είδους αυτού. Και μόνο το πρωταγωνιστικό ζεύγος θα μπορούσε να το κάνει κλασικό: Φρεντ Αστέρ και Τζούντι Γκάρλαντ. Αλλά βεβαίως υπάρχουν και τα υπέροχα (μερικά πολύ γνωστά) τραγούδια του μεγάλου Irving Berlin.

Υπόθεση: Ο Αστέρ και η παρτενέρ του (Αν Μίλερ) είναι ένα διάσημο χορευτικό ζεύγος. Εκείνος θα ήθελε να είναι και πραγματικό ζεύγος, εκείνη όμως, ψηλομύτα γαρ, τον εγκαταλείπει για να "μεγαλοπιαστεί" σε μια πιο σοβαρή χορευτική παράσταση. Εκείνος οργισμένος δηλώνει ότι μπορεί να κάνει σταρ στη θέση της οποιαδήποτε άσημη κοπελίτσα. Πάει λοιπόν σ' ένα κλαμπ, διαλέγει στην τύχη μια άσημη νεαρή χορεύτρια (η οποία πέφτει από τα σύννεφα όταν μαθαίνει ποιος είναι αυτός που τη διάλεξε), αρχίζει να την εκπαιδεύει και μαζί ξεκινάν τα δικά τους νούμερα. Και φυσικά οι ερωτικές καταστάσεις μπλέκονται, καθώς η πρώην παρτενέρ προσπαθεί να τα φτιάξει με τον πλούσιο καλύτερο φίλο του Αστέρ.

Αυτά. Όπως συχνά συμβαίνει στα παλιά μιούζικαλ, η ιστορία είναι μάλλον χαζή. Ερωτικές ίντριγκες, ψυχολογία μηδέν. Πώς ακριβώς αλλάζουν γνώμη όλοι την τελευταία στιγμή και βολεύονται άπαντες και είναι ευτυχισμένοι (σιγά μη δεν ήταν) είναι απορίας άξιο. Αλλά, είπαμε, σ' αυτά τα μιουζικαλ τέτοιου είδους συμβάσεις πρέπει να τις έχουμε δεχτεί εξ αρχής. Όσοι τα απολαμβλανουν τα απολαμβάνουν για τα τέλεια χορευτικά νούμερα, για τα τραγούδια, τα σκηνικά, τα κοστούμια... για το ιδιότυπο θέαμα τέλος πάντων και όχι για το βάθος τους. Εδώ επίσης τίθεται και πάλι (το έχω ξαναδεί στο είδος) της σύγκρισης ""σοβαρής" και "ελαφράς" τέχνης (χορού για να είμαστε ακριβείς). Παραδόξως το φιλμ δεν παίρνει θέση (όλα καλά είναι, μοιάζει να λέει), αλλά είναι σαφές ότι όλοι θα αγαπήσουμε περισσότερο τα "ελαφρά" θεάματα, αυτά με τον Αστέρ και τη Γκάρλαντ δηλαδή. Επίσης κάπου υπάρχει και το πολυχρησιμοποιημένο θέμα του Πυγμαλίωνα (του φτασμένου που εκπαιδεύει μια άσχετη επαρχιοτοπούλα). Θυμηθείτε το "Ωραία μου Κυρία"...

Αυτά. Είπαμε ότι είναι κλασικό, αλλά μόνο για τους φίλους του είδους, που ξέρουν πολύ καλά και αποδέχονται τις συμβάσεις για τις οποίες μιλήσαμε.

ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΙΝΤΡΙΓΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΠΟΥ ΠΕΤΑΝΕ

Το κλασικό χολιγουντιανό μιούζικαλ είναι ένα "δύσκολο" είδος: Ή το αγαπάς ή το απεχθάνεσαι βαθύτατα. Κι έχει κι ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό: Η "υπόθεση", το στόρι, περνά σε δεύτερη μοίρα. Η μερίδα του λέοντος πέφτει στα εκπληκτικά ενίοτε χορευτικά νούμερα, στη μουσική και τα τραγούδια.
Έτσι συμβαίνει, για παράδειγμα, στο "The Barkleys of Broadway" ("Τα φτερωτά παπούτσια" ο ελληνικός τίτλος) του Charles Walters (1911-1982), που γυρίστηκε το 1949. Στο οποίο, βέβαια, και μόνο η παρουσία του αρχετυπικού ζεύγους του αμερικάνικου μιούζικαλ, του Φρεντ Αστέρ και της Τζίντζερ Ρότζερς, αρκεί για να το κάνει να θεωρηθεί κλασικό. Είναι μάλιστα και η τελευταία φορά που το θρυλικό ζύγος εμφανίστηκε μαζί στην οθόνη.
Οι δύο σταρ παίζουν στην ουσία τον εαυτό τους: Οι Barkleys είναι ένα διάσημο χορευτικό ζευγάρι εντός και εκτός σκηνής, σούπερ σταρ στα μουσικά θέατρα του Μπρόντγουει. Στην προσωπική ζωή τους ενσαρκώνουν αυτό που θα λέγαμε "εμείς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε". Τις τρυφερές ερωτικές στιγμές διαδέχονται ομηρικοί καυγάδες και το σίριαλ συνεχίζεται για χρόνια. Κάποτε θα χωρίσουν, εκείνη θα ασχοληθεί με το "σοβαρό" θέατρο... και οι παρεξηγήσεις και οι κωμικοτραγικές καταστάσεις εν μέσω χορευτικών θα προσπαθήσουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή.
Δίχως να έχω βαθειά γνώση των μιούζικαλ, αυτό εδώ δεν πρέπει να είναι από τα πολύ μεγάλα. Περιέχει όμως - ανάμεσα σε μερικά μάλλον βαρετά - και ορισμένα εκπληκτικά νούμερα, όπως αυτό με τα ζευγάρια παπουτσιών που χορεύουν μόνα τους γύρω από έναν έκπληκτο Φρεντ Ασταίρ (απ' όπου πήρε και τον ελληνικό τίτλο το φιλμ) και το συγκινητικό χορευτικό με το πολύ όμορφο τραγούδι του μεγάλου Γκέρσουιν They can't take that away from me (η υπόλοιπη μουσική είναι του Harry Warren). Και βέβαια είναι πάντοτε άξια θαυμασμού η τέλεια χημεία του ζεύγους στη σκηνή, ο συγχρονισμός και ο φοβερός ρυθμός (του Ασταίρ κυρίως) στις κλακέτες.
Να πω τώρα ότι βρήκα την ταινία συντηρητική όσον αφορά στα ερωτικά και μάλλον μισογύνικη, καθώς ουσιαστικά κάνει μια ακόμα παραλλαγή του μύθου του Πυγμαλίωνα, που διαμορφώνει σαν γλύπτης το "άμορφο υλικό" που αρχικά είναι η γυναίκα του; Είπαμε: Αυτά πρέπει να τα έχουνε εξ αρχής υπ' όψη όταν μιλάμε για τα περισσότερα φιλμ που προέρχονται από το "βαθύ Χόλιγουντ" (και μάλιστα τόσο παλιά).