"ΤΟ 47" Ή ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ

Το 2024 ο Ισπανός Marcel Barrena γυρίζει την ταινία "Το 47", βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Να επισημάνω πριν από οτιδήποτε άλλο ότι ο πρωταγωνιστής Eduard Fernandez είναι εξαιρετικός.

Στα χρόνια του ισπανικού εμφύλιου κάποιοι εσωτερικοί μετανάστες, καταφεύγουν - άλλοτε από φτώχια και άλλοτε από διωγμούς από τους φασίστες - σε ένα προάστιο της Βαρκελώνης και χτίζουν όπως - όπως μια παραγκούπολη στη απόκρημνη κορυφή ενός λόφου (ανεβαίνεις στη γειτονιά μόνο με πολλά - πολλά σκαλοπάτια ή από έναν ανηφορικό χωματόδρομο). Στα 70ς η πόλη έχει πλέον εξαπλωθεί και έχει φτάσει ως τους πρόποδες του λόφου. Ωστόσο η συγκεκριμένη γειτονιά παραμένει πάμπτωχη και δυσπρόσιτη, αφού καμιά συγκοινωνία δεν φτάνει εκεί και οι κάτοικοι είναι υποχρεωμένοι να ανεβοκατεβαίνουν επώδυνα για την παραμικρή ανάγκη τους. Ένας οδηγός λεωφορείου, από τους ιδρυτές της γειτονιάς στα 30ς, κάνει σκοπό της ζωής του να φέρει γραμμή λεωφορείου ως εκεί και ξεκινά μια δύσκολη εκστρατεία με διαρκείς απογοητεύσεις είτε από την αδιαφορία των αρχών είτε από την αφόρητη γραφειοκρατία.

Πολύ καλό ρεαλιστικό φιλμ, συγκινητικό σε κάποια σημεία και με θαυμάσιες ηθοποιίες, όπως προανέφερα. Δεν έχει κάτι πρωτότυπο ως σινεμά, σκηνοθετικά ή σεναριακά, ωστόσο είναι ένα στέρεο φιλμ με στρωτή ιστορία. Καταφέρνει να καταγράψει απόλυτα τις δύσκολες συνθήκες ζωής των κατοίκων, αλλά και τις μεταξύ τους διαμάχες, τον αγώνα τους - και τον προσωπικό αγώνα του ήρωα, τα πολλαπλά προβλήματα και την όλη ατμόσφαιρα της ξεχασμένης γειτονιάς. Πάνω απ' όλα όμως περιέχει ένα μήνυμα που πραγματικά χρειαζόμαστε στην παρατημένη και ολοένα οδεύουσα προς την απόλυτη δυστοπία εποχή μας: Αν δεν πάρουμε τη μοίρα στα χέρια μας τα πράγματα θα χειροτερέψουν πολύ περισσότερο. 

Δείτε το, διότι, εκτός των άλλων, με κράτησε και ως ιστορία. Και όποιος μιλήσει για λαϊκισμό ή κάτι τέτοιο, δηλώνω ότι τον βρίζω από τώρα.