ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο "ΧΩΡΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ" BOURNE;

Το 2002 γνωρίσαμε για πρώτη φορά τον αμνησιακό σούπερ πράκτορα Bourne και, ομολογώ, χαρήκαμε πολύ. Το πρώτο φιλμ της σειράς με τίτλο "The Bourne Identity" γύρισε τότε ο Doug Liman και ο ελληνικός τίτλος ήταν "Χωρίς Ταυτότητα", με τον Ματ Ντέιμον βεβαίως στο βασικό ρόλο.
Ένα αλιευτικό σκάφος περισυλλέγει από τη θάλασσα έναν μισοπεθαμένο άντρα, τον οποίο έχουν πυροβολήσει. Όταν αυτός συνέρχεται διαπιστώνει ότι πάσχει από αμνησία : Δεν ξέρει ούτε ποιος είναι ούτε πώς βρέθηκε σ' αυτή την κατάσταση. Βγαίνοντας στη στεριά πασχίζει με κάθε τρόπο να βρει την ξεχασμένη του ταυτότητα, ενώ σύντομα διαπιστώνει ότι είναι εξαιρετικά εκπαιδευμένος. Στην ουσία είναι ένα πραγματικό ανθρώπινο όπλο. Πράκτορας μάλλον. Από ποιον όμως; Και γιατί τον κυνηγούν όλοι; Για ποιούς δουλεύει (ή δούλευε); Ποια είναι (ήταν) η αποστολή του;
Ας πούμε αρχικά ότι η ταινία είναι αληθινά διασκεδαστική (δεν εννοώ με τη χιουμοριστική έννοια του όρου): Διαθέτει εξαιρετικό σασπένς, μυστήριο, άψογα σκηνοθετημένη δράση, σχετικά πρωτότυπο σενάριο και καταφέρνει να κρατά τον θεατή από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Αληθινά χορταστική. Τι άλλο θέλετε; Υπάρχει και το κοσμοπολίτικο στοιχείο (ο Μπουρν ψάχνει τον εαυτό του - και καταδιώκεται - σε πολλές πόλεις, ενώ υπάρχει και Ελλάδα στο όλο τρέξιμο), παίζει και η συμπαθής Φράνκα Ποτέντε... Γενικά θεωρώ την συγκεκριμένη ταινία (και τις δύο άλλες που ακολούθησαν, του Greengrass αυτές), ως πρότυπο καλών θρίλερ δράσης, ίσως του πιο πολυφορεμένου, κακοποιημένου και συνήθως βαρετού είδους του αμερικάνικου τουλάχιστον κινηματογράφου. Όσο για τα νοήματα... καλά πάμε κι εδώ, αφού οι "κακοί" είναι διάφορες μυστικές υπηρεσίες, οι πράκτορες είναι, απλώς, αναλώσιμα αντικείμενα και όλη η προσπάθεια του ήρωα έγκειται στο να ξεφύγει απ' αυτά που τον έχουν προορίσει και προγραμματίσει (αν θέλετε ερμηνεύστε το και ως υπαρξιακή μεταφορά κάποιου που ψάχνει τον εαυτό του πασχίζοντας να γλυτώσει από τα καλούπια και απ' όσα οι άλλοι περιμένουν από αυτόν και του έχουν "αναθέσει". Στην πραγματική ζωή ερήμην του).
Προσωπικά το ευχαριστήθηκα, κυρίως ως φιλμ καθαρής περιπέτειας και κινηματογραφικής απόλαυσης. Και βρήκα ότι αντέχει στον χρόνο. Μακάρι να ήταν έτσι τα κατασκοπικά (ή περίπου) θρίλερ...

ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΖΩΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΣΜΙΘ

Προσθήκη λεζάντας

Εν έτει 2005 ο Doug Liman σκηνοθετεί το καυτό ζεύγος Αντζελίνα Τζολί - Μπραντ Πιτ σε μια κωμωδία, ταινία δράσης, σάτιρα και άλλα, το "Mr. & Mrs. Smith", με αρκετά διασκεδαστικά αποτελέσματα.
Πέντε (ή έξη;) χρόνια παντρεμένοι και ο γάμος τους βρίσκεται σε τέλμα. Μάλλον αναμενόμενο, αφού αμφότεροι κρύβουν τερατώδεις αλήθειες ο ένας από τον άλλον. Βλέπετε, κάτω από την απόλυτα καθώς πρέπει, ευκατάστατη βιτρίνα, κρύβονται δύο αδίστακτοι πράκτορες φοβερών και τρομερών, και μάλιστα αντίπαλων μεταξύ τους μυστικών οργανώσεων. Ενώ λοιπόν υποτίθεται ότι πηγαίνουν στην καθημερινή, ρουτινιέρικη δουλειά τους, αυτοί εκτελούν παράτολμες μυστικές αποστολές, σκοτώνουν, ανατινάζουν... και μετά επιστρέφουνσα να μη συμβαίνει τίποτα, στη βαρετή τους καθημερινότητα, λέγοντας κοινοτοπίες για το πώς πέρασαν τη μέρα τους. Ώσπου κάποτε θα συμπέσουν στην ίδια μυστική αποστολή, με αντίθετο ο καθένας στόχο. Η αναγνώριση θα είναι σοκαριστική για αμφοτέρους... και η δράση μόλις τώρα αρχίζει!
Φυσικά το σενάριο κάθε άλλο παρά πιστευτό και αληθοφανές είναι, αλλά στην προκειμένη περίπτωση αυτό ουδόλως μας ενδιαφέρει. Πρόκειται πρώτιστα για ταινία δράσης, με καταιγισμούς πυροβολισμών, εκρήξεων, κυνηγητών κλπ. κλπ., αλλά και για κωμωδία με καταιγισμό από ατάκες, συνήθως δηλητηριώδεις, του ενός προς τον άλλον. Αν ήταν μόνο αυτά, θα είχαμε μία από τα ίδια (έχουμε δει πολλές φορές παρόμοιους συνδυασμούς). Εδώ όμως πρόκειται σαφώς για σάτιρα - μεταφορά των σχέσεων του ζευγαριού σε ταινία δράσης. Όλα, η αφόρητη καθημερινή ρουτίνα (και έλλειψη σεξ), ο πανταχού παρόν ανταγωνισμός, τα μυστικά (μικρά έστω) που κρύβει κάθε μέλος του ζευγαριολύ, η σύγκρουση, η συμφιλίωση, η απόφαση να πέσουν οι μάσκες, όλα παραπέμπουν στις σχέσεις ενός κοινού ζευγαριού. Άπειρα άλλωστε περνούν από αυτές (ή μερικές απ' αυτές) τις φάσεις στον έγγαμο βίο τους. Αυτό το συμβολικό στοιχείο και η διαρκής (το είπαμε) σύγκρουση των φύλων (θυμόμαστε κάπως τον "Πόλεμο των Ρόουζ") είναι που σώζει το φιλμ και το κάνει λιγότερο συνηθισμένο από πάμπολλα άλλα action-movies-με-χιούμορ. Και γι' αυτό μπορεί να το διασκεδάσετε αρκετά, φτάνει βεβαίως, κι αυτό το ξαναείπα, να μην ψάξετε για την παραμικρή αληθοφάνεια σε όσα καταιγιστικά συμβαινουν επί της οθόνης και απλώς να αφεθείτε στο θέαμα. Και βέβαια, αν είστε φαν, να απολαύσετε τους δύο πρωταγωνιστές.
Καλή διασκέδαση, δίχως φυσικά σε καμία περίπτωση να περιμένετε το αριστούργημα.

ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ "ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ"

Ο Τομ Κρουζ (τον οποίο σε γενικές γραμμές μάλλον αντιπαθώ), καταφέρνει ωστόσο να παίζει σε αν μη τι άλλο αξιοπρεπή blogbuster δράσης και - πολύ συχνά - επιστημονικής φαντασίας. Σ' αυτό το είδος ανήκει και το "Edge of Tomorrow" (Στα Όρια του Αύριο) που γύρισε το 2014 ο συνήθως καλός σε περιπέτειες Doug Liman.
Τι έχουμε εδώ; Τη "Μέρα της Μαρμότας" σε "σοβαρή", βίαιη και περιπετειώδη βερσιόν. Ανηλεείς (και χταποδοειδείς) εξωγήινοι εισβολείς έχουν σχεδόν διαλύσει τον πλανήτη. Ο ήρωας στέλνεται να πολεμήσει σε μις επιχείρηση που είναι το αντίστοιχο της απόβασης στη Νορμανδία, ένα αληθινό σφαγείο, και πεθαίνει την πρώτη κιόλας μέρα. Προς μεγάλη όμως έκπληξη του ίδιου, αμέσως ξαναζωντανεύει στην ίδια χρονική στιγμή του πρωινού της προηγούμενης μέρας. Σύντομα αντιλαμβάνεται λοιπόν ότι ουσιαστικά ζει ξανά και ξανά την ίδια μέρα σε μια αέναη λούπα. Κάθε φορά που πεθαίνει ξαναβρίσκεται στο ίδιο αυτό πρωινό, κουβαλώντας όμως τις αναμνήσεις όσων έζησε στις συνεχείς αυτές επαναλήψεις. Έτσι μπορεί να καταστρώσει τη στρατηγική του, αφού ξέρει πολύ καλά τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή και έχει τη δυνατότητα να αντιδράσει διαφορετικά. Ως πού μπορεί να οδηγήσει αυτό, όταν μάλιστα έχει τη βοήθεια μιας ηρωίδας του πολέμου, την οποία όλοι σέβονται;
Εντάξει, η ταινία διαθέτει προφανώς δράση και είναι καλογυρισμένη - αυτό μας έλειπε, να μην είναι - ωστόσο, όσο κι αν το ενδιαφέρον ανανεώνεται υποτίθεται με τα όσα συμβαίνουν κάθε - ίδια, αλλά και εντελώς διαφορετική ταυτόχρονα - μέρα, το δικό μου εξαντλήθηκε μάλλον σύντομα. Ναι κάθε μέρα, χρησιμοποιώντας τις εμπειρίες της προηγούμενης, οι ήρωες προχωράνε ένα βήμα πιο πέρα και δοκιμάζουν μια νέα εκδοχή. Ωστόσο όλο αυτό δεν έπαυε να μου θυμίζει πίστες ηλεκτρονικών παιχνιδιών, όπου κάθε φορά προχωράς λίγο και μετά "πεθαίνεις" και ξαναρχίζεις την επόμενη παρτίδα για να κερδίσεις μια ακόμα πίστα και να "ξαναπεθάνεις"... Ομολογώ ότι παρά την συχνά καταιγιστική πολεμική δράση βαρέθηκα.
Όχι, δεν είναι κακή ταινία για  blogbuster του είδους και σίγουρα διαθέτει μια ασυνήθιστη (ξαναχρησιμοποιημένη πάντως) ιδέα. Σίγουρα επίσης θα αρέσει σε φανς του συνδυασμού πολεμικού- επιστημονικής φαντασίας φιλμ. Εμένα πάντως με κούρασε.
ΥΓ: Παρά τη γκρίνια μου εκτιμώ την επιμονή του Κρουζ να διαλέγει περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας. Το "Oblivion" μάλιστα μου είχε αρέσει κιόλας.