"ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ" ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Ο David Koepp είναι ένας σκηνοθέτης που οι ταινίες του δεν είναι κακές, αλλά ούτε και με ενθουσιάζουν. Μένω στο "εντάξει, καλό ήταν..." Το ίδιο συμβαίνει και με το θρίλερ "Μυστικό Παράθυρο" (Secret Window) του 2004 με τους Τζόνι Ντεπ, Τζον Τουρτούρο και τη Μαρία Μπέλο στους βασικούς ρόλους.

Ένας επιτυχημένος συγγραφέας ζει απομονωμένος σε ξύλινο σπίτι στο δάσος, κοντά σε μικρή πόλη. Όπως από την αρχή καταλαβαίνουμε βρίσκεται σε δημιουργικό μπλοκάρισμα εξ αιτίας του διαζυγίου του. Μια μέρα θα δεχτεί την επίσκεψη ενός  άγνωστου τύπου που επίμονα ισχυρίζεται ότι ένα παλιότερο επιτυχημένο βιβλίο του είναι κλοπή από ένα δικό του. Του φέρνει μάλιστα αυτούσιο το κείμενο. Ωστόσο ο συγγραφέας γνωρίζει καλά ότι το έχει γράψει ο ίδιος, δίχως να το κλέψει από πουθενά.

Ενδιαφέρουσα ιδέα (μια ακόμα από βιβλίο του Στίβεν Κινγκ), που διαθέτει αρκετό σασπένς ώστε να κρατά μέχρι τέλους (σχεδόν) τον θεατή. Καλός ο Ντεπ, μυστηριώδης ο Τουρτούρο... και μια γενικότερη αναζήτηση πάνω στο πώς διαπλέκεται η προσωπική ζωή με την φαντασία και την καλλιτεχνική δημιουργία. Και με την ιδιορρυθμία ότι ισορροπεί ανάμεσα πραγματικό και το φανταστικό - με την έννοια ότι δεν ξέρεις αν οσα συμβαίνουν ανήκουν στο χώρο του φανταστικού ή του ρεαλιστικού σινεμά. Ωστόσο αρκετά πριν το τέλος είχα μαντέψει (ή θεωρούσα πολύ πιθανή) την τελική ανατροπή.

Από τα φιλμ που είδα ευχάριστα, αλλά μέχρις εκεί.   

ΨΙΘΥΡΟΙ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ

Το Stir of Echoes (Ψίθυροι των Πνευμάτων) του David Koepp είναι μια ακόμα ταινία με φαντάσματα. Γυρισμένη το 1999, έχει σαν ατού της τον Κέβιν Μπέικον, που σηκώνει όλο το βάρος της ερμηνείας, προσπαθεί να είναι τρομακτική (αλλά δεν είναι τόσο) και γενικά, το μεγάλο της πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί πολλές φορές και μάλιστα με πολύ καλύτερο τρόπο, κυρίως από ασιάτες, ανάμεσα στους οποίους οι ιστορίες με πνεύματα και φαντάσματα είναι συνηθέστατες. Αλήθεια, πόσες φορές έχετε δει στοιχειωμένο σπίτι, επειδή κάποιο φάντασμα (που ανήκε φυσικά σε άτομο που πέθανε με βίαιο τρόπο) "πιέζει" για να γίνει αντιληπτό και να λυτρωθεί; Δεν είναι ότι είναι εντελώς κακή ταινία, αλλά να, είναι σχετικά άνευρη και έχεις συνεχώς την αίσθηση πως "κάπου το ξέρεις αυτό".
Από τα θετικά σημεία θεωρώ κάτι που σπάνια δείχνεται σε ταινίες του είδους: ΟΚ, υπάρχει πάντοτε κάποιος/οι που βλέπουν περίεργα πράγματα, ενώ οι γύρω τους δεν παίρνουν χαμπάρι. Δεν είναι απόλυτα φυσικό αυτοί οι "ελαφροϊσκιωτοι" να σαλτάρουν πλήρως; Ενώ λοιπόν αυτό το σαλτάρισμα σπάνια το βλέπουμε, εδώ ο Μπέικον τα παίζει κανονικά, καταστρέφει άθελά του τη σχέση με τη γυναίκα του, γίνεται άλλος άνθρωπος γεμάτος ψυχαναγκασμούς όταν τα φαινόμενα αρχίζουν να πληθαίνουν. Αυτό είναι ενδιαφέρον. Α, υπάρχει και το αστυνομικό στοιχείο, το "ποιος το έκανε" που κάτι προσθέτει. Αυτά τα λίγα μόνο.