Η "ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ" ΩΣ ΚΛΑΣΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ

Ποιος είπε ότι η Δικαιοσύνη είναι αδέκαστη; Ποιος είπε ότι πάμπολλες δίκες δεν καταλήγουν όπου καταλήγουν για να προστατευτούν υψηλά συμφέροντα; Ποιος είπε ότι όταν τελειώσει η δίκη είμαστε σίγουροι ότι έχει αποκαλυφτεί η αλήθεια; Όχι πάντως ο συχνότατα καυστικός για πολλές πτυχές της αμερικάνικης (και όχι μόνο) κοινωνίας Sidney Lumet (1924-2011), ένας από τους τολμηρότερους δημιουργούς του κάποτε επαναστατημένου Χόλιγουντ. Το αποδεικνύει η "Ετυμηγορία" (The Verdict) του 1982, με τον Πωλ Νιούμαν, τον Τζέιμς Μέισον και τη Σαρλότ Ράμπλινγκ.

Ένας "τελειωμένος", αλκοολικός δικηγόρος που φυτοζωεί με γελοίες υποθέσεις, αναλαμβάνει μια "εύκολη", αλλά μεγάλη υπόθεση ενός ιατρικού λάθους : Η ιστορία μπορεί άμεσα να κλείσει αν οι δύο πλευρές έρθουν σε συμβιβασμό, οπότε οι ενάγοντες (και ο δικηγόρος τους) θα πάρουν μια υψηλότατη αποζημίωση. Ωστόσο, σε μια κρίση αμφισβήτησης όλης της μέχρι τότε ζωής και καριέρας του, ο δικηγόρος που ουδείς υπολογίζει αποφασίζει να πάει την υπόθεση σε δίκη, προς μεγάλη απογοήτευση και των δύο πλευρών, αλλά και του δικαστή.

Δικαστικό δράμα βέβαια, αν και βλέπουμε την αίθουσα του δικαστηρίου μόνο στο δεύτερο μισό του φιλμ, αποτελεί κατά τη γνώμη μου ταινία - πρότυπο αυτού του υποείδους. Διαρκείς ανατροπές, καθώς την αισιοδοξία διαδέχεται συνεχώς η απογοήτευση, ιδιαίτερο "δικαστικό σασπένς", αλλά και προβληματισμός πάνω στην έννοια της αλήθειας και των πολύπλοκων συμφερόντων που την αποκρύπτουν. Και φυσικά, όπως είπα στην αρχή, καταγγελία μιας δικαιοσύνης και ενός συστήματος φτιαγμένου για να εξυπηρετεί μόνο τους δυνατούς ή τους πλούσιους (συνήθως αυτά ταυτίζονται). Και να μη ξεχάσω και το δυνατό, μάλλον απρόβλεπτο τέλος (που δεν αφορά τη δικαστική ιστορία) και δεν διατάζει να πάει κόντρα σ' αυτό που θα περίμενε κανείς.

Must για τους φίλους των δικαστικών δραμάτων, αλλά και όλους τους υπόλοιπους, αφού κρατά τον θεατή, αλλά και τον προβληματίζει βαθιά. Και, σημειωτέον, ακόμα και η εμμονή του "ήρωα" δικηγόρου δημιουργεί προβληματισμούς, αφού το παράτολμο εγχείρημά του μπορεί να παρασύρει πολλούς στην καταστροφή (και δεν εννοώ μόνο τους "δυνατούς", που είναι το ζητούμενο, αλλά και τα ίδια τα φτωχά και άσημα θύματα της ιστορίας). Συνίσταται ανεπιφύλακτα. Όσο για τις αναπόφευκτες συγκρίσεις του τότε και του σημερινού Χόλιγουντ, νομίζω ότι τα συμπεράσματα είναι συντριπτικά. Φαντάζεστε για ποιους...