ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟΙ ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Είναι γεγονός ότι ο H.P. Lovecraft, από τους σημαντικότερους συγγραφείς του φανταστικού του 20ού αιώνα, έχει ατυχήσει στις λίγες σχετικά απόπειρες μεταφοράς του στην οθόνη. Νομίζω ότι αυτό άλλαξε την τελευταία δεκαετία. Από τότε δηλαδή που στην Αμερική ιδρύθηκε η H.P.Lovecraft Historical Society (HPLHS) από μια παρέα οπαδών του συγγραφέα. Το 2006 η HPLHS προχώρησε και στη δημιουργία ταινιών. Πρώτο εξαίρετο δείγμα ήταν το 50λεπτο περίπου "Call of Cthulu". Το 2011 ακολουθεί το "Whisperer in the Darkness" σε σκηνοθεσία του Sean Branney (ήταν σεναριογράφος στο προηγούμενο φιλμ), ταινία που παίχτηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα (!) στο 6ο Φεστιβάλ Ε.Φ. και Φανταστικού στην Αθήνα το Σάββατο 12/3/2011 στο Μικρόκοσμο.
Ακολουθώντας το όραμά τους, οι δημιουργοί της ταινίας αποφασίζουν να μείνουν όχι μόνο απόλυτα πιστοί στο πρωτότυπο, ομώνυμο διήγημα του Λόβκραφτ, αλλά να το μεταφέρουν στην οθόνη σα να είχε γυριστεί τότε που γράφτηκε, κάπου δηλαδή στη δεκαετία του 30. Εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία, αντίστοιχη "παλιομοδίτικη" μουσική, εξ ίσου παλιομοδίτικα πλην όμως εντυπωσιακά σκηνικά, μακριές σκιές, δημιουργούν μια όντως πειστικότατη ατμόσφαιρα 30ς. Αλλά βέβαια δεν είναι μόνο αυτό: Το φιλμ διαθέτει έντονο σασπένς και προκαλεί τρόμο σε κάποια σημεία (δίχως βεβαίως το στοιχείο του σπλάτερ, που δεν υπήρχε την εποχή αυτή), είναι έντονα ατμοσφαιρικό και, φυσικά, το είπαμε αυτό, απόλυτα πιστό στο πνεύμα του συγγραφέα. Ακόμα και τα πλάσματα, με την κάπως σπαστική τους κίνηση, είναι πιστά στις δυνατότητες των εφέ της εποχής που μιμείται άψογα η ταινία. Και, επίσης, δεν χαρίζεται σε κανέναν με εύκολα χάπι εντ, όπως πιθανόν θα έκανε μια χολιγουντιανή παραγωγή.
Με τον πολύ έξυπνο αυτόν τρόπο οι δημιουργοί πετυχαίνουν και κάτι ακόμα: Να μην ενοχλούν με τις κάποιες σεναριακές αφέλεις. Ναι, είναι εντελώς απίθανη η σκηνή με το αεροπλάνο, από την άλλη όμως κλείνουν το μάτι στο θεατή λέγοντάς του: "Μα αφού έτσι ακριβώς ήταν οι ταινίες τρόμου της εποχής", καταφέρνοντας έτσι να σε κάνουν να δεχτείς τις απιθανότητες.
Το εγχείρημα λοιπόν, για μένα τουλάχιστον, υπήρξε απόλυτα πετυχημένο και γοητευτικότατο με το σινεφίλ άρωμα που το διαπερνά από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ ο Branney, στην πρώτη του ταινία, αποδεικνύεται ικανός και ατμοσφαιρικός σκηνοθέτης. Επειδή μάλιστα κάτι αντίστοιχο πέτυχαν οι HPLHS με την πρώτη τους ταινία, μπορούμε να μιλήσουμε για μια συνολική άποψη και ματιά της ιδιόρυθμης αυτής δημιουργικής ομάδας. Γι' αυτούς τους λόγους θα το συνιστούσα απόλυτα σε κάθε φίλο του Λόβκραφτ και του φανταστικού γενικότερα, αλλά και σε κάθε σινεφίλ που θα απολαύσει ένα απόλυτα πετυχημένο κατά τη γνώμη μου κινηματογραφικό "παιχνίδι".