Τρίτη, Φεβρουαρίου 25, 2014

Ο ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ WALTER MITTY

Το 2013 είδαμε την κατά Μπεν Στίλερ "Κρυφή Ζωή του Walter Mitty". Είναι γνωστό ότι η ταινία αυτή είναι ριμέικ. Το αυθεντικό φιλμ γυρίστηκε το 1947 από τον Norman Z. McLeod (1895-1964), έναν από τους παλιούς και παραγωγικούς σκηνοθέτες κωμωδιών του Χόλιγουντ, με τον ίδιο ακριβώς τίτλο: "The Secret Life of Walter Mitty" και είχε σαν πρωταγωνιστή - ατραξιόν τον Ντάνι Κέι.
Ο Κέι - Μίτι είναι υπάλληλος σε μια εκδοτική εταιρία που παράγει φτηνά, pulp περιοδικά, είναι ιδιοφυής, αλλά το αφεντικό του καρπώνεται πάντοτε τις ιδέες του. Εκείνος, επηρεασμένος από τους φανταστικούς κόσμους των περιοδικών τα οποία διορθώνει ή και επινοεί ο ίδιος τις ιδέες που περιέχουν, είναι πραγματικά ονειροπαρμένος και κάθε λίγο αφαιρείται ταξιδεύοντας με τη φαντασία του σε εξωτικά ή φανταστικά μέρη. Ζώντας με μια καταπιεστική μητέρα και αραβωνιασμένος με μια ξενέρωτη κοπέλα, ονειρεύεται τη μεγάλη περιπέτεια. Ώσπου γνωρίζει μια μυστηριώδη ξανθιά, που του εμπιστεύεται ένα μαύρο βιβλίο με πληροφορίες για τον χαμένο θησαυρό του ολανδικού στέματος - τον οποίο φυσικά διεκδικούν και διάφοροι "κακοί" - και η περιπέτεια μπαίνει αληθινά στη ζωή του. Και δεν είναι μάλιστα καθόλου ακίνδυνη...
Φυσικά το φιλμ είναι ένα one man show από τον Ντάνι Κέι, ο οποίος μπαινοβγαίνει σε παράξενα σκηνικά, τραγουδά ενίοτε,κάνει γκριμάτσες και σε κάποια σημεία γίνεται όντως ξεκαρδιστικός. Οι κόσμοι που φαντάζεται ο ήρωας δίνουν αφορμή για νούμερα σε εξωτικά μέρη, ενώ οι τάσεις φυγής του από τη μίζερη και αποπνικτική πραγματικότητα βρίσκουν ιδανικές συνθήκες για να γιγαντωθούν στο εργασιακό περιβάλλον του, γεμάτο από προχειρογραμμένες, συνήθως κακά εικονογραφημένες, αλλά και γοητευτικές με τον cult τρόπο τους, περιπέτειες. Σήμερα ιδιαίτερα δεν μπορούμε παρά να ρίξουμε μια νοσταλγική ματιά σ΄όλον αυτό τον pulp σωρό, η επιτυχία του οποίου την εποχή αυτή σατιρίζεται στο φιλμ. Ταυτόχρονα υπάρχει και το στοιχείο του σασπένς και κάμποσες ανατροπές στην πλοκή, όταν στο σκηνικό μπαίνει η αληθινή περιπέτεια.
Διασκεδαστική ταινία, αλλά και με πολλή αφέλεια της εποχής. Πάντως κάποιες σκηνές τραγουδιών του Κέι μου φάνηκαν πολύ βαρετές. Και, φυσικά, η πλοκή δεν πείθει και πολύ, αλλά αυτό ανήκει στη μεγάλη κατηγορία των αποδεκτών συμβάσεων που γνωρίζουμε από την αρχή. Σε γενικές γραμμές τη βρήκα ευχάριστη, αλλά και κάπως ξεπερασμένη.
ΥΓ: Για φανς ορισμένων ειδών: Ένας από τους "κακούς" είναι ο Μπόρις Καρλόφ αυτοπροσώπως.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 24, 2014

HER : ΔΙΚΗ ΤΟΥ Ή ΔΙΚΟΣ ΤΗΣ;

Ο Spike Jonze διαθέτει πάντοτε έντονη κλίση προς το παράδοξο, το φανταστικό, τα πολύπλοκα παιχνίδια του μυαλού, συγχρόνως όμως και μια έκδηλη ευαισθησία και τρυφερότητα. Τα στοιχεία αυτά δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το ""Her" (Δικός της) του 2013, το οποίο διαποτίζεται (για μια ακόμα φορά) από μια ασυνήθιστη αύρα.
Σς ένα κοντινό μέλλον ο μοναχικός πλεον ήρωας (έχει χωρίσει από τη γυναίκα που αγαπά μια ολόκληρη ζωή) περνά ανιαρά τη ζωή του δουλεύοντας (γράφει γεμάτες συναισθήματα επιστολές για άλλους που δεν διαθέτουν αυτή την ικανότητα), παίζοντας videogames στο σπίτι του ή κάνοντας σποραδικά τηλεφωνικό σεξ. Καμιά γυναίκα δεν φαίνεται τον ικανοποιεί ώστε να ξεκινήσει μια καινούρια σχέση, ώσπου αγοράζει ένα λειτουργικό σύστημα τεχνητής νοημοσύνης, κάτι σαν κινητό. Αυτή, η "Σαμάνθα", είναι αρχικά tabula rasa, διαθέτει όμως άπειρες πρακτικά δυνατότητες για ανάπτυξη, πολύ μεγαλύτερες από αυτές των ανθρώπινων όντων. Και, φυσικά, μπορεί να αποκτήσει προσωπικότητα. Η διαδικασία είναι αμφίδρομη: Η ΤΝ (τεχνητή νοημοσύνη) αναπτύσεται με βάση τα δεδομένα που της δίνει ο ιδιοκτήτης της και εκείνη,. με τη σειρά της, επηρεάζει με πολλούς τρόπους τη ζωή του. Σύντομα η μεταξύ τους σχέση θα εξελιχτεί σε κανονικότατο έρωτα και ο Θίοντορ θα νοιώσει μετά πολύ καιρό πραγματικά ευτυχισμένος. Τι θα γίνει στη συνέχεια όμως;
Το πραγματικά εντυπωσιακό στο φιλμ είναι ότι ο Jonze αντιμετωπίζει την παράδοξη αυτή σχέση με αληθινή ευαισθησία και τρυφερότητα, σαν μια κανονικότατη ερωτική ιστορία. Οι διακυμάνσεις της σχέσης, η εξέλιξή της, ακόμα και το πάθος υπάρχουν σ' αυτόν τον έρωτα με έναν άυλο σύντροφο. Παράλληλα οι ηθοποιίες τόσο του Γιοακίν Φίνιξ όσο και της Σκάρλετ Γιόχανσον (που εμφανίζεται σ' όλο το φιλμ μόνο ως φωνή) είναι εξαιρετικές. Και, παρά το ότι ο ήρωας παίζει (σχεδόν) μόνος με ένα... κινητό, κατάφερε να μη με κάνει να βαρεθώ. Συγχρόνως η μελλοντική κοινωνία, το περιβάλλον, φαίνονται άνετα, κομψά, αλλά και ψυχρά και απόκοσμα ταυτόχρονα, όπως ακριβώς αμφίσημο είναι νομίζω και το νόημα της ταινίας.
Τι μας λέει μ' όλα αυτά ο Jonze; Νομίζω ότι το φιλμ είναι ανοιχτό σε πολλές και διαφορετικές ερμηνείες. Πρόκειται για μια σάτιρα της σύγχρονης μοναχικότητας και ατομικότητας των ανθρώπων; Μια σάτιρα για τη σχέση, την εξάρτηση στην ουσία, του σύγχρονου ανθρώπου από τις μηχανές (έστω και μηχανές με δική τους προσωπικότητα); Ή μήπως είναι ένας ύμνος στο διαφορετικό; Διότι αυτό που δηλώνεται είναι "τι σημασία έχει το πώς και με ποιον ή με τι, αφού ο ήρωας είναι απόλυτα ευτυχισμένος"; Διαλέγετε και παίρνετε. Εγώ απλώς παραμένω σ' αυτά που ένοιωσα: Στο ότι είδα μια εμφανώς παράδοξη ιστορία, η οποία όμως ήταν δοσμένη με εξαιρετική ευαισθησία.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Φεβρουαρίου 18, 2014

Ο ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ (;) ΦΙΛΟΣ HARVEY

Το παλιό, κλασικό Χόλιγουντ κρύβει μερικές φορές απροσδόκητες εκπλήξεις. Μια τέτοια θεωρώ το φιλμ "Harvey", που γύρισε το 1950 ο παραγωγικός και "κάθε είδους" δημιουργός Henry Koster (1905-1988), με έναν Τζέιμς Στιούαρτ στα κέφια του.
Ο ήρωας της ταινίας (ο Στιούαρτ βεβαίως) είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, τρελός. Είναι ένας συμπαθέστατος, χαμογελαστός, ευγενέστατος, εύπορος μεσήλικας εργένης που ζει με τη μητέρα του και την αδελφή του στο μεγάλο τους σπίτι. Όλα καλά, μόνο που είναι λιγάκι αλκοολικός. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα: Ο Έλγουντ πιστεύει ότι δίπλα του βρίσκεται διαρκώς ο φανταστικός του φίλος, ο Χάρβεϊ, με τον οποίο μιλάει κανονικότατα και τον οποίο συστήνει με την πρώτη ευκαιρία σε κάθε άνθρωπο που συναντά. Μήπως ετοιμαζεστε να μου πείτε "ε, συμβαίνουν αυτά"; Όχι ακριβώς. Σύμφωνα με τον ήρωα ο Χάρβεϊ δεν είναι άνθρωπος, αλλά ένα... γιγάντιο κουνέλι, ένα κεφάλι ψηλότερο από τον ίδιο για την ακρίβεια (6 πόδια και κάτι, αφού ο Έλγουντ ξέρει το ακριβές του ύψος, πράγμα που τονίζει συχνά). Τα πράγματα θα πάρουν αστεία (ή μήπως σουρεαλιστική;) τροπή, όταν η αδελφή του, αφού πείθει και τη μητέρα, επιχειρούν να κλείσουν τον Έλγουντ σε ίδρυμα.
Η ταινία διαθέτει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Κατ' αρχήν έχει πολύ χιούμορ. Χαρακτηριστικό της όμως είναι το διφορούμενο που διαθέτει. Φυσικά μόνο ο Έλγουντ βλέπει τον Χάρβεϊ. Ναι, αλλά προς το τέλος του φιλμ και κάποιος άλλος αρχίζει να τον βλέπει, ενώ σε κάποιες σκηνές, όταν υποτιθεται ότι στο δωμάτιο μπαίνει ο τεράστιος λαγός, πόρτες ανοίγουν και κλείνουν μόνες τους. Και, σα να μην έφτανε αυτό, ο ήρωάς μας ιχυρίζεται ότι ο Χάρβεϊ είναι ένα pooka, το οποίο είναι πνεύμα της κέλτικης μυθολογίας που προσκολλάται σε έναν άνθρωπο!
Ωστόσο βρίσκω πολλά θετικά και στη φιλοσοφία της ταινίας: Η όλη ανάλαφρη ματιά σε κάθε λογής "περιθωριακούς" κάθε άλλο παρά αρνητική είναι. Όσον αφορά τους "τρελούς", ο Έλγουντ όχι μόνο είναι πολύ καλός και συμπαθής ο ίδιος, αλλά και κάνει καλό στους γύρω του. Όσοι έρχονται σε επαφή μαζί του κερδίζουν (και τον αγαπούν βεβαίως). Από την άλλη υπάρχει και μια πρώιμη αρνητική ματιά στα άσυλα και στην εμμονή στον εγκλεισμό σαν "θεραπεία" (στη συγκεκριμένη ταινία θεραπεία για ποιον λόγο;) Μην ξεχνάτε επίσης ότι ο συμπαθέστατος ήρωας είναι και αλκοολικός (σπανιότατο για θετικό χαρακτήρα την εποχή αυτή). Και υπάρχει και μια εξ ίσου θετική ματιά στους απόκληρους, τους losers κάθε είδους. Είναι οι άνθρωποι που συμπαθεί περισσότερο ο Έλγουντ, αυτοί που καλεί στο εύπορο σπίτι του (προς μεγάλη φρίκη των γυναικών του σπιτιού). Γενικά νομίζω ότι η όλη οπτική της ταινίας ξεφεύγει αρκετά από τα στάνταρ της εποχής κι ότι, σύμφωνα με το φιλμ, ένας τρελός μπορεί να είναι απείρως καλύτερος από το πλήθος των λογικών που τον περιστοιχίζουν..
Αν θέλετε πάντως μπορείτε να ξεχάσετε όλα αυτά τα ιδεολογικά. Η ταινία είναι συχνά πολύ αστεία και μερικές φορές αρκετά παράξενη, οι χαρακτήρες είναι ασυνήθιστοι, οπότε νομίζω ότι, πριν από οτιδήποτε άλλο, θα διασκεδάσετε. Και μόνο γι' αυτό αξίζει.
ΥΓ: Έμαθα εκ των υστέρων ότι το φιλμ επηρέασε το πολύ μεταγενέστερο cult "Donnie Darko", στο οποίο μάλιστα γίνεται και κάποια αναφορά στο "Ηarvey". Την εποχή που είδα το πρώτο αγνοούσα το τελευταίο, οπότε δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω προσωπικά.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Φεβρουαρίου 16, 2014

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΗ NEBRASKA

Ο ελληνοαμερικανός Alexander Payne αποδεικνύει με κάθε ταινία του ότι είναι ένας σημαντικός δημιουργός, με προσωπικό στιλ και ατμόσφαιρα: Χαμηλότονα οικογενειακά προβλήματα, μικρά οδοιπορικά, γλυκόπικρο χιούμορ. Η "Nebraska" του 2013 νομίζω ότι παγιώνει το στιλ αυτό.
Αυτή τη φορά ο Payne χρησιμοποιεί μαυρόασπρη φωτογραφία, τονίζοντας έτσι τη μελαγχολία - και τη μιζέρια, θα λέγαμε, πολλές φορές - των καταστάσεων που περιγράφει. Προσοχή όμως: Δεν νομίζω ότι "θα κόψετε τις φλάβες σας", καθώς και εδώ το χιούμορ, διακριτικό μεν αλλά παρόν και λυτρωτικό, κάνει και πάλι την εμφάνισή του.
Ένας γιος αποφασίζει να συνοδεύσει τον γέρο πατέρα του, που πάσχει από άνοια και τα έχει σχεδόν χαμένα, σε μια πόλη της Νεμπράσκα, όπου ο γέρος πιστεύει ότι θα εισπράξει 1000000 δολάρια. Από την αρχή ξέρουμε, μαζί με την οικογένεια, ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, αφού πρόκειται για ένα γελοίο και οφθαλμοφανές διαφημιστικό κόλπο. Ωστόσο ο γέρος δεν λέει να το καταλάβει και είναι αποφασισμένος να πάει, ακόμα και περπατώντας. Με τον γιο λοιπόν, ο οποίος αποφασίζει να του κάνει το χατίρι, ξεκινάνε ένα μακρύ ταξίδι, η σημαντικότερη στάση του οποίου θα είναι στην πόλη όπου γεννήθηκε και έζησε για πολλά χρόνια ο πατέρας. Οι μέρες που θα περάσουν μαζί θα τους φέρει κοντά και ο γιος θα γνωρίσει άγνωστες πτυχές της ζωής του στριφνού και πεισματάρη γέρου.
Ο Payne, μακριά από κάθε είδους ωραιοποίηση, τονίζει τη μιζέρια της αμερικάνικης επαρχίας, αλλά και την "λάθος πλευρά" του αμερικάνικου όνειρου, αφού όλοι σχεδόν οι ήρωες του φιλμ δεν είναι παρά loosers. Από την οθόνη παρελαύνουν σπαρταριστοί τύποι, αρνητικοί χαρακτήρες κυρίως, με άδειες ζωές, αλλά και αστείοι ταυτόχρονα. Οι περισσότεροι απ' αυτούς, βλέπετε, δεν είναι παρά υποκριτές συμφεροντολόγοι, εθισμένοι στο απόλυτο τίποτα της ζωής τους. Όλα αυτά όμως δεν παύουν να διαθέτουν και τη διασκεδαστική πλευρά τους...
Χιούμορ, μελαγχολία, συγκίνηση και ένα χαμηλότονο μεν,  αλλά παραδόξως δυνατό με τον τρόπο του, σχεδόν απογειωτικό, φινάλε, συνθέτουν μια από τις πολύ καλές ταινίες του 2013. Η οποία υποστηρίζεται από πολύ καλές ηθοποιίες, κυρίως βεβαίως του βετεράνου, σχεδόν ογδοντάρη πλέον, Μπρους Ντερν. Κατά τη γνώμη μου το φιλμ αξίζει απόλυτα τα βραβεία - ή τις υποψηφιότητες για βραβεία - που έχει δεχτεί.
ΥΓ: "Nebraska" λέγεται και ένας παλιός δίσκος του Bruce Springsteen, ένας από τους πιο μελωδικούς και χαμηλότονούς του, με ασπρόμαυρο μάλιστα εξώφυλλο. Μήπως κάτι έχει τελικά η Νεμπράσκα;

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 13, 2014

Ο ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΣ LLEWYN DAVIS

Δηλωμένος φαν των αδελφών Joel και Ethan Coen, μου αρέσει σχεδόν ό,τι έχουν κάνει μέχρι σήμερα (εκτός του "Ladykillers"). Τα τελευταία χρόνια τα φοβερά αδέλφια έχουν κάπως απομακρυνθεί από τον παλαβό και ξεκαρδιστικό συχνά σουρεαλισμό που χαρακτήριζε τις παλιότερες ταινίες τους και έχουν στραφεί σε ένα πιο "σοβαρό" σινεμά, από το οποίο βέβαια δεν λείπει καθόλου το κυνικό και μαύρο χιούμορ, οι μπερδεμένες καταστάσεις και, φυσικά, οι ωδές στην ανθρώπινη βλακεία.
Σ' αυτό το κλίμα κινείται και το "Inside Llewyn Davis" του 2013, μια ταινία που μας μεταφέρει στην παγωμένη Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του 60, τότε που στη μουσική άκμαζε το κίνημα της φολκ (που επηρέασε πάμπολλους δημιουργούς μέχρι σήμερα). Τότε που στο προσκήνιο ήταν οι Peter, Paul & Mary, ο Pete Seeger, η Joan Baez, ξεκινούσε ο Bob Dylan, ο Donovan στην Αγγλία κλπ. Ο Llewyn Davis λοιπόν είναι ένας τέτοιος μουσικός - τροβαδούρος, που δεν μπορεί όμως να βρεθεί κι αυτός στο προσκηνιο, να απολαύσει το αμερικάνικο όνειρο της επιτυχίας. Λίγο ο άστατος και αυτοκαταστροφικός του χαρακτήρας, λίγο η σταθερή του άρνηση για οποιαδήποτε παραχώρηση, λίγο οι ατυχίες και οι αντίξοες συνθήκες, βρίσκεται πάντα άφραγκος και ουσιαστικά άστεγος, ψάχνοντας διαρκώς κάποιο σπίτι γνωστών για να φιλοξενηθεί. Κι έχει να νοιαστεί και για έναν γάτο, που του ήρθε κατά λάθος... Στο μεταξύ θα προλάβει να κάνει ένα απιστευτο ταξίδι στο Σικάγο και θα επιστρέψει σε χρόνο dt...
Η αναπαράσταση της εποχής, ακόμα και με το στιλ της φωτογραφίας, που θυμίζει φωτογραφίες εξωφύλλων δίσκων του είδους, είναι άψογη. Προσωπικά μάλιστα μ' αρέσει η μουσική αυτή, οπότε ένας λόγος παραπάνω να με ενδιαφέρει η ταινία και η σκηνή την οποία τόσο καλά αναπαριστά. Αν όμως η φολκ σάς είναι αδιάφορη ή και βαρετή; Τότε μένει να απολαύσετε τις χαλαρές περιπέτειες του Llewyn, τους απίθανους και καμιά φορά γκροτέσκους χαρακτήρες που πλημμυρίζουν το φιλμ (όλα τα λεφτά ο αξεπέραστος Τζον Γκούντμαν), το κυνικό χιούμορ, το απροσδόκητο, "κυκλικό" φινάλε, την road movie διάσταση του φιλμ, την κατά βάθος απελπισμένη οπτική, καθώς το "θαύμα", αμερικάνικο ή μη, δεν συμβαίνει ποτέ και ο ήρωάς μας βρίσκεται πάντοτε "στον άσσο"...Η επιτυχία, βλέπετε, δεν θα έρθει ποτέ και ας υπόσχεται το αντίθετο το αμερικάνικο πρότυπο. Όπως δεν ήλθε και στον αληθινό folk μουσικό, τον Ντέιβ βαν Ρονκ, στη ζωή του οποίου βασίζεται χαλαρά (πολύ - πολύ χαλαρά, μην πάτε δηλαδή να δείτε βιογραφία) η ταινία.
Είναι αλήθεια ότι δεν συμβαίνουν πολλά πράγματα στο φιλμ και κάποιοι θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν κάπως άνευρο. Ωστόσο διαθέτει πολύ απολαυστικές στιγμές και πολύ καλό κλίμα, οπότε προσωπικά μου άρεσε. Στοκάτω - κάτω η σφραγίδα των Κοέν είναι πάντοτε ορατή.

Ετικέτες , ,

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 10, 2014

DEATH RACE ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ (ΑΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ)

Πριν το ανεκδιήγητο "Canonball" του 1976 υπήρξε το εξ ίσου ανεκδιήγητο "Death Race 2000". Και οι δύο ταινίες γυρίστηκαν από τον μέτριο (επιεικώς) Paul Bartel (1938-2000), ενώ η τελευταία ήταν η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του και έγινε το 1975.
Το ενδιαφέρον είναι ότι η ιδέα δεν είναι κακή, όπως και η σάτιρα που επιχειρείται. Η εκτέλεση όμως... Η Αμερική του 2000 (που τότε ήταν ακόμα μέλλον) είναι φασιστική και η βία αποτελεί τη βάση του αμερικάνικου πολιτισμού. Κάθε χρόνο γίνεται ένα ράλι αυτοκινήτων που διαδραματίζεται σε μεγάλο μέρος της χώρας. Ποιο είναι όμως το "κλου"; Ότι στο ράλι αυτό δεν υπάρχει κανένας κανόνας. Οι αντίπαλοι είναι ελεύθεροι να εξοντώσουν ο ένας τον άλλον. Το καλύτερο όμως είναι ότι ο στόχος είναι να σκοτώσουν και όσο πιο πολλούς άσχετους πολίτες μπορούν, οι οποίοι, ανάλογα με το "είδος" τους, δίνουν διαφορετικά μπόνους! Έτσι μητέρα με παιδί, ηλικιωμένοι, νεαροί κλπ. έχουν διαφορετικοί "αξία". Όλα αυτά γίνονται υπό την αιγίδα ενός δικτάτορα προέδρου της χώρας και καλύπτονται λεπτό προς λεπτό από γκλάμορους τηλεπαρουσιαστές. Ταυτόχρονα όμως δρουν και επαναστάτες... Συνήθως πάντως, εκτός του νικητή, ελάχιστοι άλλοι από τους διαγωνιζόμενους επιζούν.
Όλα αυτά τα βρήκα έξυπνες ιδέες και το σατιρικό concept επίσης. Πλην όμως το φιλμ (που είναι ένα καθαρό b-movie) νομίζω ότι δεν βλέπεται. Δεν θα πω μόνο για τις όντως άθλιες ηθοποιίες, που πραγματικά προκαλούν ασταμάτητα γέλια. Το ίδιο το σενάριο είναι κυριολεκτικά γραμμένο στο γόνατο. Το τι συμβαίνει δεν περιγράφεται: Αυτοκίνητο κάνει όπισθεν στην έρημο και πατά έτσι τη μοναδική νάρκη που έχουν τοποθετήσει εκεί οι επαναστάτες (!) Ένας από τους βασικούς ήρωες [spoiler! spoiler!] δηλώνει ότι θέλει τόσο πολύ να κερδίσει μόνο και μόνο για να σκοτώσει τον πρόεδρο, αφού μόνο ο νικητής κάνει χειραψία μαζί του, ενώ ο ίδιος ήρωας στα προηγούμενα χρόνια έχει ήδη νικήσει τρεις φορές, αλλά, άγνωστο γιατί, δεν έχει κάνει τίποτα (!!) [τέλος spoiler]. Κάποιος σκοτώνεται όταν οι επναστάτες τοποθετούν μπροστά του... ζωγραφισμένη ψεύτικη είσοδο τούνελ (!!!)... για να θυμηθώ μόνο μερικά απο τα απίστευτα που συμβαίνουν. Και extra bonus σε όλα αυτά (εκτός από τα bonus των πατημένων γυναικόπαιδων που προαναφέραμε) ένας άθλιος πραγματικά Stallone, άγνωστος τότε ακόμα, να κάνει τον κακό με ηθοποιία που νομίζω ότι δεν κατάφερε να ξεπεράσει ακόμα και στις χειρότερες μεταγενέστερες ταινίες του...
Είναι νομίζω από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου οι καλές, σαφώς σατιρικές και καυστικές για το "αμερικάνικο όνειρο" προθέσεις εκτελούνται με τόσο κακό τρόπο. Σας είπα, αν θέλετε να γελάσετε με το πόσο κακή μπορεί να είναι μια ταινία, δοκιμάστε το. Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι θα αντέξετε μέχρι τέλου;ς...

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 07, 2014

Η "ΚΥΡΙΑ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ" ΚΑΙ Ο ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ ΜΑΡΛΟΟΥ

Ο Robert Montgomery (1904-1981) ήταν κυρίως ηθοποιός, πρωταγωνιστής μάλιστα σε αρκετές τανίες. Ωστόσο σκηνοθέτησε και μερικά φιλμ ο ίδιος, κυρίως κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 40. Η γνωστότερη απ' αυτές είναι σίγουρα το "Lady in the Lake" του 1947.
Πρόκειται για ένα τυπικό νουάρ φιλμ, με ήρωα τον περίφημο ντετέκτιβ που δημιούργησε η πένα του Ρέϊμοντ Τσάντλερ, τον "σκληρό" δηλαδή Φίλιπ Μάρλοου (ο γνωστότερος ερμηνευτής του οποίου, βεβαίως, υπήρξε ο Χάμφρεϊ Μπογκαρντ). Ο Μάρλοου προσλαμβάνεται από τη βοηθό ενός μεγάλου εκδότη για να βρει την εξαφανισμένη σύζυγο του τελευταίου. Η σύζυγος υποτίθεται ότι το έσκασε με έναν τύπο στο Μεξικό, όλα όμως είναι αμφισβητήσιμα. Τα κίνητρα της βοηθού είναι σαφή: Θέλει να αποκαλύψει την απιστία για να γίνει η ίδια κυρία εκδότη. Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται και θα περιπλακούν ακόμα περισσότερο όταν στην όλη ιστορία θα αρχίσουν να υπάρχουν και πτώματα...
Φυσικά ο Μάρλοου είναι όπως πάντα σκληρός, κυνικός, διαθέτει κοφτερές ατάκες, μια ιδιαίτερη εμμονή στη δουλειά του και, βεβαίως, υπάρχουν και οι ανατροπές στην πλοκή. Η μεγάλη πρωτοτυπία όμως του φιλμ - που το κάνει ένα είδος κλασικού - δεν έγκειται σ' αυτά τα κοινά στα νουάρ χαρακτηριστικά. Έγκειται στο ότι ολόκληρο είναι κινηματογραφημένο υποκειμενικά. Δηλαδή μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή. Ο θεατής βλέπει ακριβώς ό,τι βλέπει ο ήρωας. Που σημαίνει ότι το πρόσωπό του, το πρόσωπο του Μοντγκόμερι δηλαδή που ερμηνεύει τον Μάρλοου, δεν φαίνεται ποτέ, εκτός από μερικές σποραδικές αντανακλάσεις σε καθρέφτες. Η επινόηση αυτή αναγκάζει όλους τους ηθοποιούς να μιλάνε διαρκώς στραμένοι προς την κάμερα, αφού υποτίθεται ότι απευθύνονται στον ήρωα, άρα, τελικά, να μιλάνε διαρκώς στραμένοι στον θεατή. Ίσως απ' αυτό το "αφύσικο" στοιχείο να προκύπτει και μια ιδιόρυθμη ερμηνεία, ένα είδος ερμηνευτικής υπερβολής.
Πρόκειται βέβαια για ένα πρωτοποριακό και σαφώς τολμηρό τέχνασμα. Ωστόσο νομίζω ότι ίσως κουράζει κάπως. Πέραν αυτού πάντως δεν το θεωρώ από τα πολύ καλά νουάρ αν και, όπως είπαμε, διαθέτει τα κλασικά στοιχεία του τόσο ιδιαίτερου αυτού είδους. Σίγουρα υπάρχουν καλύτερα δείγματα. Πιστεύω όμως ότι κάθε κινηματογραφόφιλος οφείλει να δει την ταινία. Τουλάχιστον για καθαρά κινηματογραφικούς λόγους, αφού πρόκειται για ένα μοναδικό σχεδόν στην ιστορία του σινεμά κινηματογραφικό αξιοπερίεργο.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Φεβρουαρίου 04, 2014

ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΑ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΟ "AMERICAN HUSTLE"

Ο David O. Russell έχει πλέον αποδείξει ότι είναι ένας ξεχωριστός δημιουργός. Συχνά κάνει ένα είδος κομεντί, αλλά πάντα πειραγμένη και διαφορετική από τον σωρό του σχεδόν εξαντλημένου αυτού είδους. Στον "Οδηγό Διαπλοκής" (American Hustle) του 2013 οι ανθρώπινες σχέσεις, οι απίθανοι χαρακτήρες και οι κομπίνες μπερδεύονται γοητευτικά, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά την ιδιόρυθμη ματιά του σκηνοθέτη.
Το φιλμ βασίζεται (περίπου, τουτέστιν πολύ ελεύθερα) σε κάποια αληθινά γεγονότα του τέλους της δεκαετίας του 70, που αφορούσαν μια υπόθεση διαπλοκής και πολιτικής διαφθοράς και η οποία είχε οδηγήσει σε συλλήψεις γερουσιαστών και δημάρχων. Ένα ζευγάρι ιδιοφυών απατεώνων παγιδεύεται από έναν υπερφιλόδοξο πράκτορα του FBI και εξαναγκάζεται να συνεργαστεί για να ξεσκεπάσει ένα κύκλωμα δωροδοκίας πολιτικών. Κάπου εκεί εμπλέκεται και η (περίπου) σε διάσταση σύζυγος του απατεώνα, αλλά και η αληθινή και άκρως επικίνδυνη Μαφία και τα πράγματα μπερδεύονται - και σε κάποιες στιγμές γίνονται ανεξέλεγκτα.
Πάνω απ' όλα είδα το φιλμ με αληθινή απόλαυση. Το χιούμορ, οι πολύπλοκοι, απρόβλεπτοι χαρακτήρες, οι μεταξύ τους μπερδεμένες σχέσεις, το σασπένς, όλα συντελούν στην απόλαυση που προανέφερα. Και ακόμη στα συν προστίθενται το θαυμάσιο καστ (δεν θα πιστεύετε πόσο "χάλια" έχει γίνει ο Κρίστιαν Μπέιλ για την ταινία) και η άψογη αναπαράσταση του κλίματος της δεκαετίας του 70. Τα απίστευτα κιτς ντυσίματα και κομμώσεις μάλιστα είναι, νομίζω, "όλα τα λεφτά". Πέραν όλων αυτών όμως η ταινία αποτελεί και μια εύστοχη σάτιρα του πολιτικού συστήματος και της διαφθοράς της εξουσίας γενικότερα, ενώ οι χαρακτήρες είναι συχνά πολύπλευροι (με επικεφαλής τον ντετέκτιβ και την απίθανη Τζένιφερ Λόρενς στο ρόλο της συζύγου). Όλοι θέλουν να ζήσουν το αμερικάνικο όνειρο, μοιάζουν να πιστεύουν σ' αυτό, ενώ, στο ξεκίνημά τους τουλάχιστον, δεν είναι παρά losers (φυσικά τα πράγματα δεν έρχονται όπως ακριβώς τα ήθελαν...) Και όλοι έχουν πρόβλημα με τον εαυτό τους, αφού θα ήθελαν να είναι ή να μοιάζουν με κάποιους άλλους. Το θέμα που έχουν με τα μαλιά τους οι δύο βασικοί αντρικοί χαρακτήρες μάλλον λειτουργεί συμβολικά.
Από τις ευχάριστες εκπλήξεις του τελευταίου καιρού, που συνδυάζει μια "σοβαρή" και μια παιχνιδιάρικη και "πειραγμένη" πλευρά, θα μπει - στην προσωπική μου λίστα τουλάχιστον - στις καλύτερες ταινίες της φετινής χρονιάς και θα με κάνει να περιμένω με ενδιαφέρον την επόμενη δουλειά του Russel.

Ετικέτες , ,

Κυριακή, Φεβρουαρίου 02, 2014

Η ΦΡΙΚΗ "12 ΧΡΟΝΩΝ ΣΚΛΑΒΙΑΣ" (ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ)

Έχουμε δει πολλές ταινίες με θέμα τη δουλεία. Ωστοσο το θέμα αυτό είναι τόσο συγκλονιστικό (και απαράδεκτο φυσικά), που νομίζω ότι παραμένει ανεξάντλητο. Το 2013 λοιπόν ο εικαστικός και πετυχημένος σκηνοθέτης τα τελευταία χρόνια Steve McQueen μεταφέρει στην οθόνη μια αληθινή ιστορία για τον εφιαλτικό θεσμό, το "12 Χρόνια Σκλάβος", βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο που έγραψε ο ίδιος ο ήρωάς της μετά την απελευθερωσή του.
25 χρόνια πριν καταργηθεί η δουλεία στις ΗΠΑ (πράγμα για το οποίο χρειάστηκε ένας από τους αιματηρότερους εμφύλιους στην ιστορία), ένας ελεύθερος μαύρος, ο οποίος ζει με την οικογένειά του στον Βορά φυσικά, απάγεται από δουλέμπορους και πουλιέται σαν σκλάβος σε φυτείες του Νότου. Επί 12 χρόνια θα προσπαθήσει να επιβιώσει αλλάζοντας αφέντες και πασχίζοντας μάταια να αποδείξει ότι είναι ελεύθερος πολίτης.
Η εφιαλτική οδύσσεια του ήρωα περιγράφεται στην ταινία με άψογο - ακαδημαϊκό ωστόσο θα λέγαμε - τρόπο. Ο θεατής, όπως είναι φυσικό, ταυτίζεται με τον πρωταγωνιστή από την πρώτη κιόλας στιγμή και βιώνει ο ίδιος το δράμα του. Η ταινία διαθέτει καλούς και κακούς και δεν διστάζει να πει ότι η μοίρα των σκλάβων μπορεί να ήταν ακόμα και - σχετικά - καλή. Όλα εξαρτώνταν από τον χαρακτήρα του ιδιοκτήτη φυστείας (συνήθως) που θα τους αγόραζε. Φυσικά το γεγονός αυτό ούτε κατά διάνοια μειώνει την απόλυτη φρίκη του θεμού της εμπορίας ανθρώπων, λες να ήταν ζώα. Ο McQueen, με τη γνωστή δύναμή του, καταφέρενει νομίζω να μας κάνει να νοιώσουμε στο πετσί μας τον εφιάλτη της κατάστασης αυτής. Η μοίρα της νεαρής μαύρης Ελάιζα εικονογραφεί με τον πιο δυνατο - και οδυνηρό - τρόπο τη φρίκη αυτή. Ειδική μνεία πρέπει να κάνω και στην πολύ δυνατή ερμηνεία του ταλαντούχου Μάικλ Φασμπέντερ (πρωταγωνιστή της προηγούμενης ταινίας του σκηνοθέτη) στο ρόλο του μισότρελου, σαδιστή ιδιοκτήτη.
Ναι, είναι μια ταινία "διδακτική" και σε ορισμένα σημεία βλέπεται δύσκολα αν κάποιος είναι ευαίσθητος σε ανθρώπινα δράματα τόσο ακραίας μορφής. Θεωρώ ωστόσο ότι "καλά κάνει". Το θέμα είναι τόσο σημαντικό και εφιαλτικό, που νομίζω ότι όποια υπενθύμισή του αξίζει τον κόπο. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που κάποιοι ξεχασμένοι (νομίζαμε) εφιάλτες τείνουν αν αναβιώσουν. Και στο κάτω - κάτω, το είπαμε ήδη, πρόκειται για πολύ δυνατό, έως και συγκλονιστικό φιλμ.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker