"ΓΡΗΓΟΡΗ, ΘΑΝΑΣΙΜΗ" ΚΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΚΛΙΣΕ

Το 1995 ο Sam Reimi, ήδη γνωστός καλτ σκηνοθέτης από τη σειρά των τριών "Evil Dead", αλλά και το b-movie "Darkman", αποφασίζει να παίξει με ένα άλλο κλασικό είδος, το γουέστερν. Το αποτέλεσμα είναι το "Γρήγορη και Θανάσιμη" (The Quick and the Dead), με σταρ την Σάρα Στόουν, αλλά και πλειάδα γνωστών ηθοποιών (Τζιν Χάκμαν, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Ράσελ Κρόου, Γκάρι Σινίζ κλπ.) Αυτό όμως δεν νομίζω ότι σημαίνει υποχρεωτικά και το ότι πρόκειται για καλή ταινία.
Σε τυπική (απο χιλιάδες γουέστερν) πόλη του Φαρ Ουέστ, που λιμαίνεται ένας ζάμπλουτος (στον οποίο ανήκουν σχεδόν τα πάντα) και η αιμοσταγής συμμορία του, φτάνει μια όμορφη, αλλά θανάσιμη πιστολέρο. Εκεί θα συναντήσει έναν πρώην παπά (και πρώην σύντροφο του "κακού"), τον νοποίον έχει συλλάβει και βασανίζει η εν λόγω συμμορία. Σύντομα θα αντιληφτούμε ότι η κοπέλα δεν έφτασε τυχαία εκεί, αλλά έχει παλιά, θανάσιμα προηγούμενα με τον "κακό". Οπότε είναι ζήτημα χρόνου να ξεκινήσει την εκδίκησή της. Η ευκαιρία θα βρεθεί όταν θα ξεκινήσει ένας... αγώνας ζωής και θανάτου για την ανάδειξη του πιο γρήγορου πιστολιού με πολύτιμο έπαθλο (αγώνας μια κι έξω φυσικά, αφού ο ηττημένος του εκάστοτε ζευγαριου πάει στα θυμαράκια και ο νικητής περνά στον επόμενο γύρο).
Η προσπάθεια του Ράιμι να αναβιώσει ένα παρακμασμένο είδος, το γουέστερν, δεν νομίζω ότι δίνει σπουδαία αποτελέσματα. Χρησιμοποιεί μοντερνα σκηνοθεσία, εντυπωσιακή σε κάποια σημεία, αλλά τα πάντα πάσχουν από εξόφθαλμη έλλειψη οποιουδήποτε βάθους: Μονοδιάστατοι χαρακτήρες, μη πιστευτή πλοκή, ακόμα και σχετική έλλειψη σασπένς, αφού ξέρουμε ότι οι "πιο γρήγοροι" θα κερδίσουν. Και ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί, έστω και αν στο μεταξύ έχουν υποστεί τα πάνδεινα (τι σημασία έχει αν σου έχουν χτυπήσει το χέρι; Αφού έτσι κι αλλιώς είσαι ο πιο γρήγορος...) Επιπλέον τα πάντα βασίζονται σε αφόρητα κλισέ, σε πράγματα που έχουμε δει χιλιάδες φορές στο είδος.
Υποτίθεται ότι το "βάθος" και το πιστευτό της ιστορίας δεν ενδιαφέρει τον Ράιμι, αφού θέλει απλώς να φτιάξει μια διασκεδαστική ταινία και τίποτα παραπάνω. Ίσως σε κάποιους να λειτουργήσει αυτό το "μόνο διασκέδαση και τίποτα άλλο". Αλλά, λόγω τόσων κλισέ, σε μένα ούτε αυτό έπιασε ιδαίτερα. Στα μείον επίσης βάζω το ότι, ενώ όλα είναι τοσο εξωπραγματικά, λείπει το κλασικό (κατάμαυρο συνήθως) χιούμορ του Ράιμι. Λες και ήθελε να φτιάξει κάτι σοβαρό, το οποίο μόνο σοβαρό δεν είναι.
Τέλος πάντων, αν θέλετε να εντρυφήσετε στα γουέστερν, καλό είναι να ξεκινήσετε από άλλες, πολύ παλιότερες ταινίες.

O SPIDERMAN ΠΕΤΑ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΧΑΜΗΛΑ

"Πόσο χειρότερο μπορεί να είναι από τα άλλα;" αναρωτιόμουν πηγαίνοντας στον Spiderman 3 του Sam Reimi. Πολύ! ήταν η απάντηση όταν είδα την ταινία.
Ας ξεκαθαρίσω όμως λίγα πράγματα: Ίσως βλέπω συνήθως πιο "απαιτητικό" σινεμά, αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι δεν απολαμβάνω πολλές φορές και το ποπκορνοειδές, μπλοκμπαστεράτο Χόλιγουντ. Διασκέδασα με τους "Πειρατές της Καραϊβικής", βρήκα συμπαθητικούς τους X-Men, μ' αρέσει ο Σπίλμπεργκ της δεκαετίας του 80... Απλώς, κρίνω αυτό το είδος σινεμά με διαφορετικά κριτήρια από ένα φιλμ του Κισλόφσκι ή του Ρενέ. Και μ' αυτά τα διαφορετικά κριτήρια, ξαναλέω, υπάρχει αρκετό "απλώς διασκεδαστικό" Χόλιγουντ που όντως με διασκεδάζει και με κάνει να περνώ μια χαρά. Κλείνει η παρένθεση.
Ε, λοιπόν, με τον 3ο Σπάιντερμαν ούτε διασκέδασα, ούτε εντυπωσιάστηκα από τα εφφέ. Αντίθετα, ανακάλυψα έναν απίστευτο πλούτο αφέλειας (ηλιθιότητας θα ήταν σωστότερο), ανυπόφορων κλισέ, αφόρητου μελό και συνολικής βαρεμάρας. Να εξομολογηθώ τώρα και κάτι υποκειμενικό: Ούτε οι πρώτες, σαφώς καλύτερες, ταινίες του Αραχνάνθρωπου μου άρεσαν ούτε και τη φάτσα του Τόμπι αντέχω. Αυτά όμως, όπως είπα, είναι υποκειμενικά, οπότε μπορείτε να τα ξεχάσετε. Πώς να χωνέψει όμως κανείς όλους αυτούς τους τόνους σιροπιών, με τις χαζές ερωτικές παλινδρομήσεις του ζεύγους Σπάιντερ - Μέρι Τζέιν, με τον εμετικο διδακτισμό της θείας με τα δαχτυλίδια και τις καρδιές και άλλα μπλιάχ, με τον κατά-βάθος-καλό κακό Sandman που "τα κάνει όλα για την κορούλα του" και πολλά άλλα τέτοια; Αφείστε που η πληθώρα κακών κάνει την ταινία ανεστίαστη: Εκεί που πας να δεις τι γίνεται με τον Sandman, νά΄σου ο "μαύρος" Σπάιντερμαν, εκεί που νομίζεις ότι θα έχουμε μια πιθανόν ενδιαφέρουσα μάχη καλού - κακού εαυτού του ήρωα νά'σου ο κακός Βένομ που σκάει κάπου στα μισά της ταινίας, και να μη ξεχνάμε τον μονίμως μπαλαντέρ νέο Γκόμπλιν. Ουφ!
Όσο για το "ιδεολογικό" κομμάτι... ο απίστευτα φλούφλης ως φάτσα και ως ντύσιμο Πάρκερ είναι ο καλός, όσο ακριβώς είναι φλούφλης και φορά γραβατούλα. Όταν γίνεται κακός, το κακό αυτό εξωτερικεύεται με (κάπως) ατίθασο μαλί και λίγο μαύρο στο ντύσιμο. Περιτό να πούμε ότι έτσι είναι πολύ πιο συμπαθής, αλλά... ας μην επεκταθώ περισσότερο σε κάτι τόσο χαζό.
Ένα είναι σίγουρο: Ότι για φέτος ξέρω με σιγουριά πού θα απένειμα το Χρυσό Βατόμουρο. Και να φανταστείτε ότι κάποτε αγαπούσαμε τον Ράιμι...