Η ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ "ΜΟΝΟΦΘΑΛΜΟΥ ΤΖΙΜΙ"

Μερικές φορές το ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά μπορεί να γίνει πραγματικά αστείο. Το 1994 ο άγνωστος (έχει γυρίσει μόλις τρεις ταινίες)
Sam Henry Kass κάνει το "The Search of One-Eye Jimmy", μια ταινία στα χνάρια του σινεμά του Kevin Smith. Ουσιαστικά μια πάμφτηνη, παρεϊστικη ταινία, την οποία όμως βρήκα πολύ διασκεδαστική. Στην οποία μάλιστα παίζουν μαζεμένοι διάφοροι καλτ αστέρες του χώρου (και όχι μόνο), όπως ο Στιβ Μπουσέμι, ο Τζον Τορτούρο, ο Σάμουελ Τζάκσον και ο Σαμ Ρόκγουελ - μερικοί σε πραγματικά εξωφρενικούς ρόλους με κορυφαίο, κατά τη γνώμη μου, αυτόν τον Τορτούρο.
Ένας νεαρός σκηνοθέτης, συνοδευόμενος μόνιμα από τον αμίλητο οπερατέρ του, που δεν είναι άλλος από τον σκηνοθέτη Lotz Kerrigan, πάει στη μάλλον εξαθλιωμένη γειτονιά όπου γεννήθηκε για να κάνει ένα ντοκιμαντέρ γι΄ αυτή. Εκεί, παίρνοντας συνεντεύξεις από διάφορους απίθανους τύπους, πληροφορείται την εξαφάνιση του Μονόφθαλμου Τζίμι, ενός από τρία ανεκδιήγητα αδέλφια, γόνων μιας εξ ίσου ανεκδιήγητης οικογένειας και αποφασίζει να μετατρέψει την ταινία του σε μια ταινία γι' αυτόν και το μυστήριο της εξαφάνισής του.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια αληθινή "πινακοθήκη ηλιθίων" ή, τέλος πάντων, για μια πινακοθήκη απίθανων τύπων, στα όρια της φτώχιας και της αθλιότητας οι περισσότεροι, που ζουν στη γειτονιά. Το χιούμορ είναι πανταχού παρόν, οι βιτριολικές ατάκες το ίδιο και γενικά η πλάκα δεν σταματά. Σας προειδοποιώ όμως: Μην ψάξετε για κανένα φοβερό στόρι, για απίθανες ανατροπές, μυστήρια και άλλα τέτοια. Καμία σχέση. Η ταινία εξαντλείται σε διάφορες σκόρπιες φάσεις, ατάκες και βέβαια τους απίθανους χαρακτήρες. Και, φυσικά, κάνει focus στην πανταχού παρούσα ηλιθιότητα. Δεν πρόκειται νομιζω για χιούμορ (και ταινία γενικότερα) για πολλούς, προσωπικά όμως, ξαναλέω, το καταδιασκέδασα.
Εκτός των άλλων πάντως, κάτω από όλη αυτή τη γελοιότητα, δεν μπόρεσα να μην κάνω κάποιες μελαγχολικές σκέψειες: Γιατί όλοι αυτοί οι τύποι είναι τόσο ηλίθιοι, τόσο γελοίοι; Γιατί δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον στη ζωή, ούτε έχουν "στον ήλιο μοίρα"; Και είναι τυχαίο το ότι και το αστικό τοπίο εκεί είναι άθλιο; Άσχημο, μίζερο, που διαλαλεί από μακριά τη φτώχεια του; Μικροαπατεώνες, τρελοί ή μισότρελοι, άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι και κάθε λογής άλλοι συνθέτουν έναν κόσμο που, δυστυχώς, υπάρχει και ζει ανάμεσά μας και στην Αμερική, τη χώρα των τρομερών αντιθέσεων, ακόμα περισσότερο. Αν δεν υπήρχε το χιούμορ και η χαβαλετζίδικη διάθεση, η ταινία θα ήταν πραγματικά σπαρακτική, καθώς καταγράφει ένα συμπαθητικό συχνά, πλην όμως εξαιρετικά υποβαθμισμένο περιθώριο.