"Η ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ" ΠΟΥ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΚΑΘΕ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ

Από τους σκηνοθέτες που παρακολουθώ πάντοτε, ο κορεάτης Chan-wook Park επιστρέφει το 2016 δριμύτερος, μετά από το μάλλον προβλέψιμο "Stoker", με μια πολύ δυνατή, ερωτική και ανατρεπτική  "Υπηρέτρια", βασισμένη σε βιβλίο της Σάρα Γουότερς.
Ο Park μεταφέρει την δυτική ιστορία στην υπό ιαπωνική κατοχή Κορέα της δεκαετίας του 30. Εκεί μια φτωχή κοπέλα προσλαμβάνεται σαν υπηρέτρια μιας πλούσιας και λίγο αλαφροϊσκιωτης κληρονόμου, που ζει απομονωμένη με τον καταπιεστικό (και διεστραμμένο) θείο της. Στην πραγματικότητα η υπηρέτρια έχει στήσει μια σατανική ίντριγκα με έναν γοητευτικό απατεώνα, που παρουσιάζεται ως ιάπωνας κόμης, με στόχο την περιουσία της κοπέλας. Ωστόσο οι δύο γυναίκες θα έρθουν απροσδόκητα κοντά, η μεταξύ τους σχέση θα γίνει σιγά - σιγά ερωτική και όλα θα ανατραπούν... για να ανατραπούν όμως πάλι και πάλι...
Αυτό που από την αρχή προσέχει κανείς είναι ότι εδώ ο σκηνοθέτης γίνεται για πρώτη φορά τόσο εικαστικός. Υπέροχα, μερικές φορές ακίνητα πλάνα, πανέμορφες εικόνες, σκούρα χρώματα, συνθέτουν μια οπτική πανδαισία. Από εκεί και πέρα η ατμόσφαιρα γίνεται υποβλητική, τρομαχτική, αγωνιώδης, ερωτική, εφιαλτική... ανάλογα με το πού οδηγεί το έξυπνο σενάριο. Ο Park χωρίζει το φιλμ σε τρία μέρη. Το καθένα συχνά επαναλαμβάνει σκηνές που ήδη έχουμε δει, αλλά από την οπτική γωνία διαφορετικού κάθε φορά προσώπου (ενός κάθε φορά από το πρωταγωνιστικό ερωτικό τρίγωνο). Έτσι, πράγματα που θεωρούμε βέβαια φωτίζονται ξαφνικά με εντελώς διαφορετικό τρόπο και αποκαλύπτουν απίθανα μυστικά. Το τέχνασμα αυτό κρατά νομίζω αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.
Από την άλλη τα βασικά θέματα του κορεάτη δημιουργού είναι κι εδώ παρόντα: Η εκδίκηση, ο (συχνά διεστραμμένος) ερωτισμός, που εμπεριέχει λεσβιασμό, σαδομαζοχισμό, πορνογραφία, το ανικανοποίητο, η βία... Πάνω απ' όλα όμως η  ανατροπή, η συνεχής αποκάλυψη κρυμμένων μυστικών, το παιχνίδι που μας δείχνει ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, το παιχνίδι δηλαδή πάνω στο είναι και το φαίνεσθαι, την αλήθεια και το ψέμα... αλλά και το πώς η εισβολή των συναισθημάτων μπορεί να νατρέψει κάθε προμελετημένο σχέδιο. Και, επί πλέον, υπάρχει και μια φεμινιστική νότα, καθώς οι γυναίκες αποδεικνύονται δυνατότερες των αυτοκαταστροφικών ανδρών.
Παρά τη μεγάλη διάρκειά του παρακολούθησα την ταινία δίχως να κουραστώ. Τόσο η εικόνα όσο και οι ανατροπές δεν με άφησαν να βαρεθώ. Το συστήνω ως ένα ατμοσφαιρικό, ιδιαίτερα εικαστικό, έξυπνο, αλλά και βίαιο και "διεστραμμένο", όπως είπαμε, θρίλερ.