"Ο ΙΝΤΙΑΝΑ ΤΖΟΟΥΝΣ, Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ" ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ

 Κάποτε, στα 80ς, ο Ιντιάνα Τζόουνς ενσάρκωνε την καθαρή περιπέτεια σε επίτηδες παλιομοδίτικη, νοσταλγική συσκευασία. Και βέβαια στο τιμόνι βρισκόταν ο Σπίλμπεργκ στη χρυσή εποχή του. Και ο περιπετειώδης αρχαιολόγος συμβόλιζε την επιστροφή σε ένα είδος περιπέτειας με παλιές αμφιέσεις, ζούγκλες, ερήμους, χαμένους πολιτισμούς και άλλα εξωτικά, σε αντίθεση με τα Die Hard και, αργότερα, τις "Επικίνδυνες Αποστολές", που διαδραματίζονται στο σήμερα και δουλεύουν πάντα με υψηλή τεχνολογία. Το 2008 ωστόσο, σε μια εντελώς άλλη εποχή, ο Ιντιάνα επανέρχεται, δίχως Σπίλμπεργκ αυτή τη φορά. Και το 2023 η επιστροφή συνεχίζεται με τον "Ιντιάνα Τζόουνς και το Δίσκο του Πεπρωμένου", τον James Mangold ως σκηνοθέτη (ο οποίος, αν και παντός καιρού, έχει κάνει και καλύτερες ταινίες) και τον Μαντς Μίκελσεν στο ρόλο του κακού. 

Αυτή τη φορά το γκάτζετ που παίζει κεντρικό ρόλο - όπως κάποτε η Κιβωτός της Διαθήκης - θα σκορπίσει ρίγη ευδαιμονίας στους λάτρες του αρχαιοελληνικού πολιτισμού που, ως γνωστόν, έχτιζε Παρθενώνες όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια: Πρόκειται για τον περίφημο και όντως μυστηριώδη Μηχανισμό των Αντικηθύρων, που στο φιλμ αυτό είμαστε 100% σίγουροι ότι τον κατασκεύασε ο... Αρχιμήδης. Και φυσικά ο αγώνας ενάντια στους ναζί για την κατοχή του πολύτιμου αντικειμένου (βρισκόμαστε στα 30ς) θα είναι αμείλικτος (το τι ακριβώς κάνει ο Μηχανισμός δεν σας το λέω επειδή θα είναι spoiler).

Εντάξει, χορταστική περιπέτεια είναι, καλογυρισμένη με τα σύγχρονα χολιγουντιανά δεδομένα είναι, ο 81χρονος Χάρισον Φορντ μια χαρά τα καταφέρνει (και δέρνει και τρέχει και πυροβολεί κλπ. - μακάρι κι εμείς να μπορούμε να σκοτώνουμε ναζί όταν φτάσουμε στα χρόνια του) και πολλούς ξέρω ότι τους διασκέδασε. ΟΚ και μένα με διασκέδασε (σχετικά) και μάλλον ήταν καλύτερο από το φιλμ του 2008, αλλά, διάβολε, ήταν αδύνατο να μου φύγει η αίσθηση του ξαναζεσταμένου φαγητού. Πιστεύω ότι το φιλμ καταδεικνύει για πολλοστή φορά το ανέμπνευστο του σύγχρονου Χόλιγουντ (άλλο να κάνεις τρεις ταινίες ενός σούπερ επιτυχημένου ήρωα σε μια δεκαετία και άλλο να τον ξεθάβεις μετά 30τόσα χρόνια). Και υπάρχει βέβαια και το μελό, δακρύβρεκτο τέλος...

Τι να σας πω. Ή εγώ μεγάλωσα ή η μαγεία των ξαναζεσταμένων Ιντιάνα έχει διά παντός χαθεί.