ΟΝΤΩΣ "ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ ΣΤΟ ΕΛ ΡΟΥΑΓΙΑΛ"

Ο Drew Goddard είναι κυρίως γνωστός σεναριογράφος. Παλιότερα ωστόσο είχε γυρίσει το καλό, γεμάτο αναφορές φιλμ τρόμου "Το Μικρό Σπίτι στο Δάσος". Το 2018 επιστρέφει στη σκηνοθεσία με το εξ ίσου "παιχνιδιάρικο" "Δύσκολες Ώρες στο Ελ Ρουαγιάλ" (Bad Times at the El Royale).
Ακριβώς πάνω στα σύνορα Καλιφόρνια και Νεβάδα, στο πουθενά, βρίσκεται ένα παράξενο, κάποτε ακμάζον μοτέλ. Μια νύχτα με βροχή στα τέλη της δεκαετίας του 60 καταφτάνουν εκεί (άσχετα ο ένας με τον άλλον) μια ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων. Όσο η νύχτα προχωρά καταλαβαίνουμε ότι κάθε ένας απ' αυτούς βρίσκεται εκεί για διαφορετικό, μάλλον σκοτεινό, λόγο. Όλοι σχεδόν παίζουν κάποιο ρόλο, κρατώντας κρυμμένο τον αληθινό εαυτό και τις προσθέσεις τους. Και, βεβαίως, πριν φύγει η νύχτα θα ξεκινήσει ένα λουτρό αίματος...
Να το πούμε από την αρχή: Η ταινία κάθε άλλο παρά αληθοφανής είναι, αφού, πριν από οτιδήποτε άλλο, βασίζεται σε μια δεν-υπάρχει σύμπτωση (να βρεθούν τυχαία όλοι αυτοί οι κάθε άλλο παρά συνηθισμένοι χαρακτήρες την ίδια νύχτα και ώρα, ταυτόχρονα, στο πουθενά). Αυτή όμως η έλλειψη αληθοφάνειας γίνεται εντελώς συνειδητά. Ο Goddard δεν ενδιαφέρεται για ρεαλισμό, αλλά για ένα συνεχές, πολύπλοκο και άκρως διασκεδαστικό παιχνίδι με διαρκείς ανατροπές, διαφορετικές οπτικές γωνίες, εναλλαγές αθωότητας - ενοχής, μπρος πίσω στο χρόνο (προσοχή: η αφήγηση κάθε άλλο παρά γραμμική είναι) κλπ. Πολλές ιδέες είναι έξυπνες, η αγωνία για τον θεατή δεν σταματά, ταυτόχρονα όμως υπάρχει παντού διάχυτη η κριτική του τέλους της δεκαετίας του 60, όταν η εποχή της ευδαιμονίας, του ηδονισμού, των ονείρων και των χίπις πέρναγε και η πραγματικότητα έπαιρνε τη ρεβάνς δείχνοντας το αληθινό, ανηλεές και σκοτεινό της πρόσωπο. Να το Βιετνάμ, να οι παράνομες παρακολουθήσεις του FBI (υπό τον διαβόητο Χούβερ), να ο ρατσισμός και η καταπίεση των μαύρων, να οι παλιοί χίπις που μετατρέπονται σε φανατικές σέχτες και δολοφόνους (αναφορά στον Μάνσον) ... όλα είναι εδώ. Ο κόσμος δεν είναι πια λουλούδια και ειρήνη, είναι σκοτεινός και αιματοβαμμένος.
Μην το πάρετε σοβαρά και ψάχνετε για ρεαλισμό. Όλο το φιλμ, αν αφαιρέσεις τα νοήματα που ανέφερα, είναι ένα παιχνίδι απίθανων ανατροπών, αποκάλυψης κρυμμένων μυστικών και συμπτώσεων. Ωστόσο, με αυτά τα δεδομένα, προσωπικά το ευχαριστήθηκα. Και υπάρχει και ο cult Τζεφ Μπρίτζες...