Ο "DJANGO" ΩΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟ ΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΣΠΑΓΓΕΤΙ

 

Τα περίφημα ιταλικά γουέστερν σπαγγέτι των 60ς και 70ς είναι βεβαίως προ πολλού και για πολλους καλτ κατηγορία ταινιών. Φέρουν δε τα δικά τους χαρακτηριστικά: Άφθονη βία, εξωπραγματικά στοιχεία (ο ένας που επειδή είναι τόσο γρήγορος σκοτώνει 5-6 με τη μία κλπ. κλπ.), στιλιζάρισμα στη σκηνοθεσία και άλλα πολλά. Ωστόσο πέραν του γενικού κοινού στιλ, έχουν αρκετές ιδεολογικές διαφορές μεταξύ τους. Προσεχώς θα δούμε μερικά από τα κλασικά του είδους.

Το "Django" του 1966 γυρίζεται από τον γνωστότατο δημιουργό του είδους Sergio Corbucci (1924-1990) και έχει ως πρωταγωνιστή τον επίσης αρχετυπικό των σπαγγέτι Φράνκο Νέρο. Ο κλασικός μοναχικός ήρωας (όπως τον είχε ορίσει ο Λεόνε χρησιμοποιώντας τον Ίστγουντ) εμφανίζεται σε μια λασπωμένη πόλη του Ουέστ σέρνοντας με κόπο ένα φέρετρο. Το περιεχόμενό του θα αποκαλυφτεί αργότερα. Θα υπάρχει ένας έρωτας με μια πόρνη (περισσότερο από την δική της πλευρά) και δύο αντίπαλες ομάδες: Μια συμμορία ρατσιστών με επικεφαλής ένα κάθαρμα συνταγματάρχη και μια ομάδα μεξικάνων επαναστατών. Φυσικά ο ήρωας δεν είναι ουσιαστικά με κανέναν, παρά μόνο με το εαυτό του και ό,τι κάνει το κάνει για τα λεφτά. Ούτε και για έρωτες πολυνοιάζεται άλλωστε...

Η ιστορία φέρει όλα τα γνωστά στοιχεία: Ο κυνικός ήρωας που είναι σχεδόν υπεράνθρωπος (όχι μόνο ο γρηγορότερος στο πιστόλι και ας αντιμετωπίζει πολλούς μαζί, αλλά και ο γρηγορότερος στο πιστόλι κι ας αντιμετωπίζει πολλούς μαζί ενώ ο ίδιος είναι τραυματισμένος σοβαρά), το στιλιζάρισμα στη σκηνοθεσία που λέγαμε, την παντελή απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, αφού τα πτώματα συσσωρεύονται διαρκώς και μάλιστα κάποιες φορές άνευ σοβαρού λόγου, αλλά και μια πολιτική χροιά. Εδώ μπορεί κανείς να μην είναι πραγματικά ῾καλός῾, αλλά δεν μπορούμε παρά να συμπαθήσουμε περισσότερο τους μεξικάνους απέναντι σε ένα τσούρμο ρατσιστικά, σαδιστικά καθίκια. Επίσης μερικές εικόνες, όπως αυτή της αρχής, με τον μοοναχικό ήρωα να σέρνει με κόπο το βαρύ φέρετρο μέσα σε τόνους λάσπης, μένουν αξέχαστες. Σημειωτέον, μια που όπως φαίνεται, κάθε σπαγγέτι διάλεγε ως περιβάλλον ένα ῾῾σήμα κατατεθέν῾῾, εδώ, αντίθετα με το κλασικό τοπίο της ερήμου των γουέστερν, κυριαρχεί από την αρχή ως το τέλος η λάσπη και η βραχή. Και βέβαια - όπως επίσης συχνά συμβαίνει με το είδος - ιδιιαιτερη μνεία απαιτείτε για τη χαρακτηριστική μουσική του Luis Bakalov.

Δεν παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά τα όσα εξωπραγματικά συμβαίνουν (για τις ικανότητες του ήρωα μιλάω), αλλά η ταινία είναι βίαιη, μαύρη και από τις κλασικές του είδους.