"IN TIME" ΑΛΛΑ... ΕΚΤΟΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΟΥΣ ΠΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Υπάρχουν δυστυχώς δημιουργοί που η πρώτη τους ταινία είναι η καλύτερη και μετά... το χάος. Φοβάμαι ότι ο Andrew Niccol εμπίπτει σ' αυτή την κατηγορία. Πήγα να δω το "In Time" (2011) λόγω του δικού του "Gattaca" και από περιέργεια για το πώς θα χειριστεί μια ιδέα που δεν είναι μεν πρωτότυπη, μάλλον πρώτη φορά όμως χρησιμοποιείται στο σινεμά. Στην μελλοντική κοινωνία που περιγράφεται κυριολεκτικά ο χρόνος είναι χρήμα. Μετά τα 25 ξεκινάς τη ζωή σου με 365 μέρες... και προσπαθείς διαρκώς να κερδίσεις χρόνο. Κυριολεκτικά, όπως είπαμε, αφού όλες οι οικονομικές συναλλαγές πληρώνονται μ' αυτόν. Ένα λεπτό κοστίζει, ας πούμε, το εισητήριο του λεωφορείου, κάμποσα χρόνια ένα ακριβό αυτοκίνητο. Η ιδέα έχει χρησιμοποιηθεί σε κόμικς και στη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας, όχι όμως (απ' όσο ξέρω, γιατί κάτι μπορεί κάτι να μου διαφεύγει) στο σινεμά. Ο Niccol τονίζει ιδιαίτερα την άγρια ταξική δομή αυτής της κοινωνίας: Οι "φτωχοί" ζουν με λίγες ώρες μπροστά τους και κάθε λίγο πεθαίνουν στο δρόμο, αφού τους τελειώνει ο χρόνος, οι πλούσιοι έχουν συσσωρεύσει μπροστά τους αιώνες, πρακτικά δηλαδή είναι αθάνατοι. Εδώ η ταξική κοινωνία δεν δημιουργεί απλώς έντονες αντιθέσεις. Σκοτώνει κυριολεκτικά. Ενδιαφέρον μέχρι εδώ. Ενδιαφέρον και το πρώτο μέρος του φιλμ. Μέχρι που ο φτωχός ήρωας ερωτεύεται την πλούσια κληρονόμο και αρχίζει να ζει και να βασιλεύει ο Ξανθόπουλος σε συνδυασμό με ένα "Μπόνι και Κλάιντ" του μέλλοντος. Διότι η πλούσια κληρονόμος τον ερωτεύεται κι αυτή (φυσικά) και παρατά τους αιώνες της για να τη βγάζει μόλις με λίγα λεπτά κάθε φορά (αλοίμονο τώρα) και ζει ευτυχής στο γκέτο των χρονοφτωχών (εκεί θα κωλώσουμε τώρα;) και οι ληστείες και οι αποδράσεις τους γίνονται υπερβολικά εύκολα και καθόλου πιστευτά (σιγά μην ασχοληθούμε με τέτοιες λεπτομέρειες), και η μικρή τρέχει σ' όλο το φιλμ ξεφεύγοντας από τους πάντες με κάτι γόβες-στιλέτο να! (ασχολίαστο) και, βέβαια, ένας να είναι αποφασισμένος και να υπάρχει και κάμποση σάλτσα ρομαντισμού, πάει, το κακό σύστημα έχει καταρρεύσει (πώς δεν το σκέφτηκα τόσον καιρό, ρε γαμώτο, να ρίξω τον καπιταλισμό;). Όσα παρακολουθούμε στο δεύτερο μέρος δεν είναι παρά αμερικάνικη περιπέτεια της σειράς, με αυτοκινητοκυνηγητά, πιστολίδι, κλέφτες κι αστυνόμους (εδώ οι αστυνόμοι είναι οι κακοί) και άλλα τέτοια πρωτότυπα. Μια μεγάλη ευκαιρία για κάτι πολύ δυνατό πήγε πραγματικά χαμένη. Κρίμα! ΥΓ: Να σχολιάσω πάντως ότι αφού το πλέον mainstream Χόλιγουντ κάνει ταινίες ενάντια στις τερατώδεις κοινωνικές ανισότητες και απαιτεί - έστω και με τον πιο αφελή και απλοϊκό τρόπο - ανακατανομή του πλούτου, ε, φαίνεται ότι διεθνώς ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και κάτι πρέπει να αλλάξει. Δεν ξέρω τι και πώς, αλλά μοιάζει κάτι τέτοιο να έχει περάσει στο υποσυνείδητο ακόμα και του πιο συντηρητικού μέσου αμερικάνου. Για να δούμε, τι θα δούμε ακόμα...