ΟΤΑΝ Ο "BATMAN" ΞΕΚΙΝΟΥΣΕ ΤΗΝ ΛΑΜΠΡΗ ΤΟΥ ΚΑΡΙΕΡΕ

Βρισκόμαστε στα 1989. Οι μαρβελοειδείς (και όχι μόνο) κόμικς μεταφορές δεν έχουν ακόμα κατακλύσει την οθόνη, όπως θα συνέβαινε κάπου 20 χρόνια αργότερα. Την εποχή αυτή μια μεταφορά κόμικς, και μάλιστα καλή, ήταν σπάνια. Όσο για τον Tim Burton, ήταν ένας ανερχόμενος δημιουργός, που είχε δείξει το ταλέντο του με τον "Σκαθαροζούμη". Τότε λοιπόν αποφασίζει να γυρίσει τον "Batman", τον πασίγνωστο ήρωα των κόμικς και των αφελέστατων τηλεοπτικών σίριαλ, δημιουργώντας έτσι την μόδα των χάρτινων ηρώων (ο "Ποπάι" του Όλτμαν, που είχε προηγηθεί, ήταν μια μεμονωμένη και ξεκομμένη προσπάθεια, που στην εποχή της μάλλον ως αξιοπερίεργο είχε αντιμετωπιστεί).

Ο Μπάτμαν είναι βέβαια ο υπερήρωας, δίχως όμως υπερφυσικές δυνάμεις (αυτό τον κάνει να ξεχωρίζει από τη στρατιά των υπόλοιπων υπερηρώων), που πολεμά το κακό αποκρύπτοντας, φυσικά, την πραγματική του ταυτότητα, αυτή του πολυεκατομμυριούχου Μπρους Γουέιν. Στο συγκεκριμένο φιλμ μεγάλος αντίπαλός του είναι ο ψυχοπαθής Joker, του οποίου βλέπουμε και το παρελθόν, αλλά και το πώς και το γιατί "βουτήχτηκε" στην απόλυτη παράνοια (τη τάση βεβαίως την είχε από πάντα). Η σύγκρουσή τους θα αιματοκυλήσει την Γκόθαμ Σίτι, της οποίας μάλιστα οι κάτοικοι και οι αρχές βρίσκονται σε σύγχυση για το ποιος είναι ο "καλός" και ποιος ο "κακός" στη σύγκρουση αυτή.

Ο Μπάρτον εντυπωσιάζει τόσο με τη σκηνοθετική του ικανότητα όσο και με την οπτική του φαντασία. Η Γκόθαμ Σίτι είναι η καλύτερη που είχαμε δει μέχρι τότε. Σκοτεινή, γεμάτη καπνό, σχεδόν ζοφερή, γεμάτη εγκληματικότητα, με το βάρος να πέφτει σε μια γοτθικού στιλ αρχιτεκτονική που θυμίζει δεκαετία του 20, ενώ η κόμικς ατμόσφαιρα διατηρείται αυτούσια. Όσο για την ψυχική ισορροπία του ίδιου του Μπάτμαν τίθεται από τότε ήδη σε αμφισβήτηση. Ποιος είναι αυτός ο κατά βάθος μοναχικός τύπος, ο οποίος στην ουσία δεν μπορεί να απολαύσει τη ζωή εξ αιτίας του αγιάτρευτου παιδικού του τραύματος και ο οποίος κυνηγά ψυχαναγκαστικά το κακό;

Ο Μάικλ Κίτον είναι πολύ καλός Μπάτμαν, η Κιμ Μπάσινγκερ άψογη Βίκι Βέιλ... για τον Τζακ Νίκολσον - Τζόκερ όμως έχω κάποιες αντιρρήσεις. Ναι, είναι μια εμβληματική φιγούρα ψυχοπαθούς κακού, όμως νομίζω ότι επιδίδεται σε ένα άνευ προηγουμένου over acting, που μάλλον με κούρασε (πάντως η σκηνή του μουσείου με τους βανδαλισμούς γνωστών έργων τέχνης είναι απολαυστική, παρά τη βαρβαρότητά της).

Το φιλμ ξεκίνησε την ατελείωτη (και αβάσταχτη κατά τη γνώμη μου) σειρά των σούπερ ηρωικών ταινιών, αντιμετώπισε ωστόσο αρκετά σοβαρά το θέμα της και γι' αυτό αξίζει να το δει κανείς. Και, διάβολε, πρόκειται για Μπάρτον στην πιο δημιουργική του φάση. Άσχετα αν στις μέρες μας οι κόμικς ήρωες μάλλον σε μάστιγα της οθόνης έχουν εξελιχτεί. 

ΥΓ: Πάντως ο επόμενος Βatman του Μπάρτον, με τον Ντε Βίτο, προσωπικά μου άρεσε περισσότερο.