Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΕΝΟΣ "ΠΙΑΝΙΣΤΑ"

Το 2002 ο Roman Polanski γυρίζει μια από τις πλέον δυνατές ταινίες όλων των εποχών με θέμα το εφιαλτικό Ολοκαύτωμα,  τον "Πιανίστα". Ταυτόχρονα, μας συστήνει τον Άντριεν Μπρόντι, που καθηλώνει με την ηθοποιία του.
Το φιλμ αποτελεί το χρονικό του αγώνα για επιβίωση μεταξύ 1939-1945 ενός πολωνοεβραίου εξαιρετικού πιανίστα, κάτω από συνθήκες που καθημερινά χειροτερεύουν : Διωγμοί, διαρκές κυνηγητό, πείνα και δίψα, τα πάντα είναι εναντίον του. Ο ήρωας διαρκώς κρύβεται σα ζώο και φτάνει στα έσχατα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Μπορείτε να βρείτε ακόμα και ηχογραφήσεις του πραγματικού πιανίστα Σπίλμαν στο διαδίκτυο.
Το φιλμ επικεντρώνεται βέβαια στο ένστικτο (και τη δύναμη που το συνοδεύει) του ανθρώπου - ακόμα και ενός εκλεπτυσμένου και άμαθου - για επιβίωση. Αυτό είναι το γενικό πνεύμα. Πέραν αυτού όμως το βάρος προφανώς πέφτει στο θέμα της ναζιστικής κτηνωδίας, της απόλυτης φρίκης της γενοκτονίας των εβραίων και άμεσα εγείρει το ερώτημα: Πώς μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει σε τέτοιο βαθμό κτηνωδίας; Για τι είναι ικανό τελικά το "κυρίαρχο είδος του πλανήτη"; Το έχω ξαναπεί: Το Ολοκαύτωμε είναι το μεγαλύτερο μαζικό έγκλημα του 20ού αιώνα. Όχι μόνο για τα εκατομμύρια των θυμάτων, όχι μόνο για την εν ψυχρώ, προγραμματισμένη και ιδεολογικά στηριγμένη "επιχείρηση", αλλά και επειδή η φρίκη πραγματοποιήθηκε από ένα έθνος που θεωρείται από τα πλέον "πολιτισμένα" της ανθρωπότητας. Νομίζω ότι το σημαντικότερο σ' αυτή τη φράση είναι τα εισαγωγικά στη λέξη πολιτισμένα.
Τέλος πάντων, η ταινία μπορεί να παγώνει τον θεατή με τα όσα βλέπει, αλλά ταυτόχρονα τον κρατά απόλυτα, πράγμα στο οποίο συμβάλλει πολύ ο πρωταγωνιστής. Είπαμε: Το θεωρώ από τις πιο σημαντικές ταινίες για το Ολοκαύτωμα και αξίζει να το δουν όλοι, τώρα ιδιαίτερα που τα κτήνη σηκώνουν και πάλι κεφάλι.