Ο ΛΙΝΚΟΛΝ ΚΑΙ ΟΙ... ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ

Πώς; "Αβραάμ Λίνκολν: Κυνηγός Βρικολάκων" (Abraham Lincoln : Vampire Hunter); Μη μου πείτε ότι δεν ακούγεται εξαιρετικά αστείο; Μιλάμε για την ταινία του 2012 του Timur Bekmambetov. Ο οποίος βεβαίως είναι ρώσος, αλλά εδώ και κάποια χρόνια, λόγω των εντυπωσιακών στοιχείων που περιείχαν τα ρώσικα φιλμς του, δουλεύει πλέον στο Χόλιγουντ.
Είπα να δω λοιπόν τον κ. Λίνκολν (μια που το '12 είναι η χρονιά του. Θυμηθείτε: Conspirator του Redford, η αναμενόμενη ταινία του Σπίλμπεργκ και αυτό εδώ) να κυνηγά βρικόλακες, έτοιμος να κάνω πλάκα με το όλο θέμα. Πρέπει να ομολογήσω ότι η ταινία μου βγήκε κάπως καλύτερη απ' ό,τι περίμενα. Είναι καλογυρισμένη, με ωραία εικόνα και - σχετικά - σοβαρή πλοκή.
 Στην ουσία πρόκειται για το είδος εκείνο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "εναλλακτική ιστορία". Ο νεαρός Αβραάμ, πολύ πριν ασχοληθεί με την πολιτική, εμπλέκεται σε μια ιστορία με βρικόλακες, ανακαλύπτοντας έκπληκτος ότι αυτοί όχι μόνο υπάρχουν, αλλά έχουν και μεγάλα σχέδια για την κατάκτηση της Αμερικής. Από εκεί και πέρα όλη η ιστορία του, η άνοδος στην προεδρία, ο αιματηρότατος εμφύλιος, η δολοφονία του, όλα έχουν σχέση πλέον με το θέμα των βρικολάκων.
O Bekmambetov γυρίζει όπως πάντα εντυπωσιακά (προσωπικά βέβαια οι ρώσικες δουλειές του με κουράζουν, αλλά το εντυπωσιακό τους στοιχείο είναι αναμφισβήτητο) και βρήκα την όλη προσπάθεια περισσότερο "υπερπαραγωγή" και καλογυρισμένη απ' όσο πίστευα, με χαρακτήρες με σχετικό ενδιαφέρον. Η εικόνα είναι όμορφη (ατμόσφαιρα, φωτισμοί κλπ.) και το όλο πράγμα κυλά, αν μη τι άλλο, ευχάριστα. Ο νεαρός Λίνκολν "εκπαιδεύεται" όχι μόνο να κυνηγά βρικόλακες, αλλά και να βελτιώνει τον χαρακτήρα του, να μην είναι παρορμητικός και έρμαιο του πάθους του για εκδίκηση, αλλά να σκέφτεται πριν πράξει κλπ. Και υπάρχει και ο διφορούμενος ρόλος - καταλύτης του φίλου και εκπαιδευτή του, που κι αυτός παρουσιάζει ενδιαφέρον. Όλα τα λεφτά δε προς το τέλος η μάχη στον εμφύλιο με ένα στρατό βρικολάκων "μεταμφιεσμένων" σε... Νότιους.
Προφανώς ούτε αριστούργημα είναι ούτε διεκδικεί θέση στην ιστορία του σινεμά. Απλώς, κατά τη γνώμη μου, βλέπεται ευχάριστα και πρόκειται για μια προσεγμένη παραγωγή.

WANTED: ΖΩΝΤΑΝΟΣ Ή (ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ) ΝΕΚΡΟΣ

Αρχικά πρέπει να πω ότι το "Wanted" του Ρώσου δεξιοτέχνη Timur Bekmambetov (που, όπως ήταν αναμενόμενο, πήγε στο Χόλιγουντ), είναι σεναριακά πιο ενδιαφέρον από το μέσο βιντεοκλιπάδικο, εφφετζίδικο blockbuster. Σ' αυτό συμβάλλουν το πρωτότυπο σενάριο, οι αρκετές ανατροπές (κυρίως στο ποιοι είναι "καλοί" και ποιοι "κακοί"), αλλά και τα πολιτικοκοινωνικά μηνύματα που περνά (ή θέλει να περάσει). Έχει βέβαια απομακρυνθεί πολύ από το κόμικς του σεναριογράφου Μαρκ Μίλαρ απ' όπου προήλθε, αυτό όμως, όπως έχω πει και στο παρελθόν, δεν με πειράζει ιδιαίτερα, αφού προσπαθώ πάντα να ξεχνώ το πρωτότυπο και να βλέπω την ταινία που προκύπτει ως αυτόνομο έργο.
Είναι λοιπόν σαφές ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα κράμα Fight Club και Matrix και δεν είμαι ο μόνος που το λέει αυτό. Σε πολλά σημεία θα σας θυμίσει είτε το ένα είτε το άλλο, είτε ιδεολογικά / σεναριακά είτε οπτικά. Ο Bekmambetov - αν και προσωπικά τον βαριέμαι κάπως - είναι εξαιρετικά ικανός στην εντυπωσιακή, βιντεοκλιπάδικη περιπέτεια και τα κυνηγητά με αυτοκίνητα και μη, τη δράση που κόβει την ανάσα και τα ευφάνταστα σκηνοθετικά κόλπα. Ιδεολογικά όμως (εφ' όσον, όπως είπαμε, η περιπέτεια αυτή θέλει να είναι πιο σύνθετη από τη μέση ταινία δράσης και διαθέτει κι αυτή τη διάσταση) έχω αρκετές αντιρρήσεις. Έχει βεβαίως κάποια αναρχικά μηνύματα, ένα κάλεσμα για απελευθέρωση από την καθημερινή, καταπιεστική ρουτίνα που σε κάνει να νοιώθεις πρόωρα γέρος, ένα μήνυμα του στυλ "χτύπα τα όλα κάτω επι τέλους, τρίψ' τους τα στη μούρη και απελευθερώσου", πλην όμως όλη αυτή η macho αίσθηση που τα συνοδεύει, η οπλολαγνεία, το κάλεσμα για αυτοδικία και εκδίκηση, δεν είμαι σίγουρος αν οδηγούν σε μια αντιεξουσιαστική λογική ή έναν νέο φασισμό. Βέβαια στο τέλος η ανατροπή και η αμφισβήτηση των μέχρι στιγμής καρα-βίαιων προτύπων κάτι λέει, αλλά και πάλι η γενική εικόνα μένει. Και δεν είναι και σίγουρο το πόσο ουσιαστικά αμφισβητούνται. Αφείστε που με ενοχλούν αρκετά (και είναι και σεναριακά κάπως αβάσιμα) τα περί μοίρας που αποφασίζει τα εκάστοτε θύματα και ο όλος (για μια ακόμα φορά) μεσιανισμός.
Εν πάσει περιπτώσει, όλα αυτά ίσως για τους περισσότερους να είναι ψιλά γράμματα μπροστά στο τόσο χορταστικό υπερθέαμα, που σίγουρα με κράτησε για δύο ώρες. Αν αυτό είναι που ψάχνει κανείς, τότε μιλάμε για μια από τις καλύτερες ταινίες του είδους.

ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΥΝΑΦΗ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ

Το δεύτερο μέρος της προαναγγελθείσης τριλογίας του ρώσου Timur Bekmambetov, μετά το προ διετίας "Φύλακες της Νύχτας", είναι - φυσικά - οι "Φύλακες της Μέρας" (2006). Όπου, εκτός από τους βρυκόλακες, τους Φύλακες και άλλα υπερφυσικά όντα που κατακλύζουν τη Ρωσία (και ιδιαίτερα τη Μόσχα), εμφανίζεται και η προαιώνια Κιμωλία της Μοίρας, που όποιος την έχει μπορεί ν' αλλάξει το παρελθόν.
Ομολογώ ότι δεν είμαι φανατικός φίλος της σειράς, από το πρώτο ήδη μέρος. Σίγουρα έχει το ενδιαφέρον της και, ούτως ή άλλως, είναι πολύ πρωτότυπο να βλέπεις μια ταινία φαντασίας στη ρώσικη γλώσσα, αλλά λίγο το μπερδεμένο σενάριο, λίγο η όλη μπαρόκ κατασκευή, κάπως με λιγώνουν. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα επειδή το 2ο αυτό μέρος είναι απόλυτη συνέχεια του πρώτου, το οποίο δεν θυμόμουν ιδιαίτερα, οπότε έχανα και κάμποσα σεναριακά στοιχεία. Σ΄αυτό όμως προφανώς δεν φταίει ο σκηνοθέτης. Το βασικό πρόβλημα για μένα είναι όλη αυτή η βαρυφορτωμένη ατμόσφαιρα, με τους βρυκόλακες, τους Φύλακες Μέρας και Νύχτας, τους Φωτεινούς και διάφορα άλλα να μπερδεύονται αξεδιάλυτα και να με κουράζουν, ιδιαίτερα στο πρώτο μισό (μπήκε και η Κιμωλία που λέγαμε...) Στο δεύτερο μέρος τα πράγματα νομίζω ότι βελτιώθηκαν. Και πάλι όμως δεν πρόκειται για την ταινία μου.
Πέραν αυτών πάντως, ο Bekmambetov είναι σίγουρα ικανός σκηνοθέτης και ορισμένες από τις σκηνές του είναι εντυπωσιακές. Άλλωστε έχει ήδη βάλει τις βάσεις των ρωσικών υπερπαραγωγών, στα χνάρια των χολυγουντιανών αντίστοιχων, αν και το ρώσικο στοιχείο είναι εδώ κάτι παραπάνω από ευδιάκριτο. Στα συν και το χιούμορ, που σπάει λίγο τη βαρειά ατμόσφαιρα. Ενδιαφέρον επίσης έχει και η μάλλον από σπόντα απεικόνιση της μετακομμουνιστικής κατάστασης μιας Ρωσίας με τερατώδεις ανισότητες, με πεινασμένους και ζάμπλουτους, καθώς και η κατάδειξη της παρακμής της Μόσχας, που πρωταγωνιστεί με τον τρόπο της. Τα εσωτερικά των διαμερισμάτων ή κάποια εξωτερικά (δρόμοι και κτίρια) είναι απίθανο να τα συναντήσει κανείς στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Και μια συμβουλή: Αν πάτε, φρεσκάρετε πριν το πρώτο μέρος. Αλλιώς θα έχετε και σεις κενά.