ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΤΟ ΝΟΤΙΝΓΚ ΧΙΛ

Ο Roger Michell σαφώς δεν είναι σπουδαίος σκηνοθέτης. Το 1999 πάντως έκανε το "Notting Hill", που και επιτυχία έγινε και αγαπήθηκε από πολλούς. Ήταν και η Τζούλια Ρόμπερτς και ο Χιου Γκραντ στα πάνω τους, υπήρχε και αρκετό χιούμορ και άφθονος ρομαντισμός, όλα σε σωστές δόσεις, ε, παράξενο είναι;
Ξαναβλέποντάς το πρόσφατα, επιβεβαίωσα τα αισθήματα της πρώτης φοράς: ΟΚ, συμπαθητικό είναι, καλά πέρασα, αλλά μέχρις εκεί. Τίποτα παραπάνω. Βεβαίως το "Notting Hill" ίσως να είναι η επιτομή της κινηματογραφικής κομεντί, των τελευταίων χρόνων τουλάχιστον. Έχει ωστόσο κάτι που με ενοχλεί: Το απόλυτα ψεύτικο, παραμυθένιο σενάριο (εδώ η έννοια του παραμυθιού χρησιμοπιείται αρνητικά, σημαίνει δηλαδή κάτι που σε "κοροϊδεύει"). Θα μου πείτε όλες οι ρομαντικές κομεντί δεν έχουν αυτό το στοιχείο του παραμυθιού; Όχι σε τέτοιο βαθμό. Μπορεί να έχουμε δει πάμπολλους έρωτες αταίριαστων ή διαμετρικά αντίθετων χαρακτήρων, έρωτες ανθρώπων που αρχικά αντιπαθούνται σφόδρα και μετά αγαπιούνται, έρωτες πλούσιων και φτωχών... ΟΚ. Αλλά μια αμερικάνα χολιγουντιανή σούπερσταρ (όπως ακριβώς είναι η Ρόμπερτς στην πραγματικότητα), που ερωτεύεται έναν άσημο, φτωχό άγγλο (και μάλιστα κεραυνοβόλα) και παρατάει τα πάντα (σχεδόν) γι' αυτόν... ε, αυτό παραπάει. Είναι αυτό που χαρακτήρισα πριν "πολύ παραμύθι". Μα, θα μου πείτε, εδώ στις υπέροχες "Διακοπές στη Ρώμη" κοτζάμ πριγκήπισσα ερωτευόταν έναν δημοσιογραφίσκο. Ναι, αλλά ας μην μπερδεύουμε τις βούρτσες με... ξέρετε με τι. Εκεί είχαμε έναν Wyler σκηνοθέτη. Και, για του λόγου το αληθές, αρκεί αν θυμηθείτε το τέλος του τόσο ευχάριστου κατά τα άλλα αυτού φιλμ και να το συγκρίνετε με το τέλος του Notting Hill και θα καταλάβετε τη διαφορά.
Τέλος πάντων, όπως είπα και στην αρχή, παρά την τερατώδη του αναληθοφάνεια, η ταινία βλέπεται πολύ ευχάριστα χάρη στο σωστό μείγμα χιούμορ και ρομαντισμού και χάρη στους καθημερινούς, αστείους και συμπαθητικούς ταυτόχρονα δεύτερους χαρακτήρες, με αποκορύφωμα τον ανεκδιήγητο συγκάτοικο του ήρωα. Και έχει και το έξυπνο στοιχείο του ότι η Τζούλια Ρόμπερτς ερμηνεύει ακριβώς τον εαυτό της και έτσι, ανάμεσα στα άλλα, γίνεται και πλάκα με τις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές, οπότε έχουμε και αρκετή ενδοκινηματογραφική σάτιρα. Και έχει πλάκα και η αντιπαράθεση Βρετανίας και Αμερικής, low budget (όπως είναι το ίδιο το Notting Hill) και blogbuster, καθημερινών "αγνών" (εντός πολλών εισαγωγικών από μένα) και ειλικρινών χαρακτήρων (αυτοί είναι οι Βρετανοί) με τους more than life χαρακτήρες που εμπλέκονται στη βιομηχανία του Χόλιγουντ, που είναι "ρηχοί και υποκριτές". Καλά όλα αυτά, αλλά τα βρήκα κάπως σχηματικά και εύκολα. Πολύ του στιλ "α, τι ευτυχισμένοι που είστε εσείς οι φτωχοί, ζεστοί, καθημερινοί τύποι και πόσο μοναχικά και δυστυχισμένα είναι να είσαι μέσα στη χλιδή και τη δόξα"... Τέλος πάντων, αν ξεχάσετε το τι ακριβώς συμβαίνει θα διασκεδάσετε σίγουρα (και ίσως κάποιοι υπερευαίσθητοι δακρύσουν κιόλας).
ΥΓ: Δεν μπορώ να μην επανέλθω στο θέμα του "παραμυθιού". Μα καλά, θα μου πείτε, εδώ σ' αρέσει ο Σπίλμπεργκ και ο Μπάρτον και ο Γκίλιαμ, κατ΄εξοχήν παραμυθάδες του σινεμά, το Notting Hill σε πείραξε; Χμ... Νομίζω ότι υπάρχει μια βασική διαφορά. Όλοι οι παραπάνω κινούνται ουσιαστικά (λιγότερο ή περισσότερο) στο χώρο του φανταστικού, κι αυτό βάζει άμεσα στεγανά από την πραγματικότητα. Από το πρώτο λεπτό ξέρεις πως ό,τι βλέπεις είναι παραμύθι (με θετική έννοια αυτή τη φορά), αφού το δηλώνει ξεκάθαρα από την αρχή, διαδραματίζεται σε άλλους κόσμους, ξέρεις ότι είναι βγαλμένο καθαρά από τη φαντασία των δημιουργών. Αντίθετα εδώ βλέπεις άφθονη "πραγματικότητα". Η ταινία πασχίζει να σε πείσει ότι όλα συμβαίνουν στο καθημερινό, οικείο Notting Hill, οι ήρωες είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, δεν υπάρχει πουθενά το στοιχείο του φανταστικού. Αυτό μου φαίνεται κάπως ύπουλο. Κι αλλοίμονο σε μικρά, τρυφερά κοριτσάκια και αγοράκια που θα πιστέψουν ότι κάπως έτσι μπορεί να γίνουν τα πράγματα στη ζωή τους. Ενώ από την άλλη ουδείς έχων σώας τας φρένας μπορεί να πιστέψει ότι μια μέρα θα γίνει ο Εκλεκτός και θα αντιμετωπίσει τον ίδιο τον μοχθηρό Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Οπότε μένει η καθαρή διασκέδαση, μέσα στα πλαίσια και τις συμβάσεις του φανταστικού. Αυτή είναι νομίζω η διαφορά.