Ο ΜΑΣΤΟΥΡΩΜΕΝΟΣ ΧΑΒΑΛΕΣ ΤΟΥ ῞PINEAPPLE EXPRESS"

 

Το 2008 προστίθεται άλλος ένας κρίκος στην αθυρόστμη, μη πολτικώς ορθή, πλακατζίδικη (με χοντρό τρόπο για πολλούς) αλυσίδα που ξεκίνησε  στις αρχές των 2000 ο John Apatow και η παρέα του. Πρόκειται για το "Pineapple Express", ῾῾χοντρή῾῾πλην όμως ξεκαρδιστική κωμωδία του  David Gordon Green. Ο οποίος από ανεξάρτητος αμερικανός σκηνοθέτης με τρυφερές, καθημερινές αισθηματικές ταινίες στο ενεργητικό του κάνει εδώ στροφή 180 μοιρών για να βουτήξει στο καθόλου τρυφερό είδος που προαναφέραμε. Όσο για τα μέλη της παρέας που σας έλεγα, εδώ βρίσκουμε τον Σεθ Ρόγκαν ως πρωταγωνιστή και τον ίδιο και τον Apatow ως συνσεναριογράφους.

Οφείλω να σας πω, πριν ξεκινήσετε, ότι πρόκειται μάλλον για την πιο μαστουρωμένη ταινία που έχετε δει. Οι δύο πρωταγωνιστές, ο Σεθ Ρόγκαν που λέγαμε και ο Τζέιμς Φράνκο, έμπορος χασίς και προμηθευτής του Ρόγκαν,  δεν σταματάν να καπνίζουν μαύρο από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή, παρά τα όσα τους συμβαίνουν. Ο πρώτος είναι ένας υπάλληλος που επιδίδει δικαστικές κλήσεις, μανιώδης καπνιστής φούντας βεβαίως, ο οποίος θα γίνει κατά λάθος μάρτυρας ενός φόνου. Έτσι ολόκληρο το κύκλωμα διακίνησης ναρκωτικών θα πέσει πάνω σ᾽αυτόν και στον άσχετο με την ιστορία προμηθευτή του (ένας χαμένος στο διάστημα Φράνκο) και οι κωμικοτραγικές περιπέτειες έμπορου και αγοραστή (που θα γίνουν οι καλύτεροι φίλοι) αρχίζουν.

Είπαμε: Μη πολιτικώς ορθό. αθυρόστομο χιούμορ, άφθονη μαριχουάνα, καταστάσεις που γίνονται όλο και πιο τραβηγμένες και, στο βάθος, η μόνιμη εμμονή του ῾῾κύκλου του Apatow῾῾ με τους άντρες που αρνούνται (δεν θέλουν ουσιαστικά) να μεγαλώσουν και να αναλάβουν ευθύνες. Φυσικά βρισκόμαστε στον αντίποδα ακριβώς της καθώς πρέπει χολιγουντιανής κωμωδίας. Ωστόσο τα φιλμ αυτά διαθέτουν νομίζω μια ύπουλη γοητεία... τι ύπουλη και βλακείες... χοντρό ξεχοντρό είναι γεγονός ότι σε κάποια σημεία ξεκαρδίστηκα και, εν πάσει περιπτώσει, διασκέδασα βλέποντάς το. Μπορεί να διαμαρτυρηθείτε για κάποιες χοντράδες, να μην αντέξετε τόσο μπάφο, αλλά, αν δεν ανησυχείτε γι᾽αυτά, μάλλον καλά θα περάσετε κι εσείς. Στη υγειά σας!

"HALOWEEN"... 40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Το "Haloween" (Η νύχτα με τις μάσκες) του 1978 του Τζον Κάρπεντερ αποτελεί βεβαίως σταθμό στην ιστορία του σινεμά τρόμου. Τα διάφορα σίκουελ ατύχησαν εντελώς, με αποτέλεσμα όσοι δεν πολυξέρουν την κινηματογραφική ιστορία να  ταυτίζουν σχεδόν τη σειρά με τις διάφορες "Παρασκευές και 13" και άλλες τέτοιες αθλιότητες. Ακριβώς 40 χρόνια μετά, το 2018, ο απρόβλεπτος David Gordon Green (από ανεξάρτητος μέχρις ό,τι θέλετε) γυρίζει το (αντιφατικό ως όρος βεβαίως) "αυθεντικό σίκουελ" με τον ίδιο τίτλο, με την Τζέιμι Λι Κέρτις και πάλι - γιαγιά πλέον - στο βασικό ρόλο.
Ο εφιαλτικός Μάικλ Μάγιερς, ο σίριαλ κίλερ του πρώτου και καλύτερου φιλμ, βρισκόταν αυτά τα 40 χρόνια κλεισμένος σε ψυχιατρείο. Ανήμερα του Χάλογουιν όμως δραπετεύει και, φυσικά, σκορπά και πάλι τον τρόμο και τον θάνατο. Ωστόσο η Τζέιμι, ως άλλη Σάρα Κόνορ, προετοιμαζόταν όλα αυτά τα χρόνια γι' αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο, και είχε προετοιμάσει και την κόρη της - όχι όμως και την έφηβη εγγονή της...
Το φιλμ είναι σίγουρα καλογυρισμένο. Καταφέρνει να δημιουργήσει αγωνία και κάποιες ανατριχίλες. Το εμφανές σπλάτερ αποφεύγεται, διαδραματίζεται συνήθως εκτός πλάνου (εμείς βλέπουμε τα αποτελέσματα). Επίσης σημαντικό είναι νομίζω το έντονα συμβολικό - και ευπρόσδεκτο - φεμινιστικότατο φινάλε. Ωστόσο όλα τα άλλα είναι νομίζω επαναλήψεις της πρώτης ταινίας. Από την ιστορία (οι συνεχείς φόνοι και η αγωνία του θεατή για το ποιοι θα πεθάνουν και ποιοι θα επιβιώσουν), από τον "απέθαντο" φριχτό ήρωα (με την ίδια φυσικά μάσκα), από το ίδιου τύπου σασπένς, έως τα νοήματα (η ενσάρκωση του απόλυτου και απρόσωπου Κακού στο πρόσωπο του Μάγιερς, η ανατροπή κάθε ειδυλλιακής οπτικής της αμερικάνικης μέσης καθημερινότητας  κλπ.) Δεν ξέρω γιατί τόσοι κριτικοί έγραψαν τόσο καλά λόγια.
Προσοχή: Δεν το θεωρώ κακή ταινία. Απλώς το βρίσκω μια καλή επανάληψη (του καλού πρώτου, όχι των ηλίθιων σίκουελς). Αν αρκείστε σε καλές επαναλήψεις...