Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΡΟΔΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ

Το "Funeral Parade of Roses" (Bara no sôretsu) γυρίστηκε το 1969 από τον Toshio Matsumoto, σκηνοθέτη 3 ταινιών μεγάλου μήκους και αρκετών μικρού, αλλά και εικαστικού καλλιτέχνη. Πρόκειται για μια ασπρόμαυρη πειραματική ταινία, που σε πολλές στιγμές της βρίσκεται πλησιέστερα σ' αυτό που σήμερα αποκαλούμε video art παρά στο σινεμά. Το καλτ στοιχείο που την περιβάλλει οφείλεται στο ότι είναι η πρώτη (ή, τέλος πάντων, μια από τις πρώτες) γιαπωνέζικες ταινίες που μίλησαν ανοιχτά για το θέμα - ταμπού μέχρι τότε της ομοφυλοφιλίας.
Ήρωας του φιλμ είναι ένα τραβεστί, που δουλεύει σ' ένα νυχτερινό κέντρο. Παρακολουθούμε τη ζωή, τους έρωτές του, τα ναρκωτικά, βασικό μέρος της καθημερινότητάς του, την αγάπη του για έναν άντρα, κυρίως όμως τη διαμάχη του με ένα άλλο τραβεστί, που μέχρι τότε θεωρούνταν το νο 1 του μαγαζιού, ενώ όλα θα καταλήξουν σε μια απίστευτη (και μάλλον απρόσμενη) τραγωδία, άμεση αναφορά στις ελληνικές τραγωδίες.
Καθαρά πειραματικό σινεμά, που μπλέκει ντοκιμαντέρ με μυθοπλασία, αληθινές σκηνές όπου εμφανίζεται το κινηματογραφικό συνεργείο με τους ήρωες της ταινίας, παράδοξο μοντάζ, συνεχής υπενθύμιση ότι αυτό που βλέπουμε είναι σινεμά και όχι αληθινή ζωή, γκονταρικές επιροές και άλλα συνθέτουν μια ταινία που η τόλμη της μοιράζεται ανάμεσα στο θέμα (ομοφυλοφιλία, ναρκωτικά) και τη φόρμα.
Όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για σινεμά για πολύ λίγους - σινεμά στα όρια. Πρέπει να έχει επηρεάσει τη video art, που τότε μόλις ξεκινούσε, και αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι τα όρια ανάμεσα σ' αυτή και στο πειραματικό σινεμά (που υπήρχε από καταβολής σχεδόν κινηματογράφου, θυμηθείτε τον Βερτόφ, τον Μπουνιουέλ κ.ά.) είναι εντελώς δυσδιάκριτα, αν όχι ανύπαρκτα. Προσωπικά πρέπει να ομολογήσω ότι με κούρασε, ωστόσο δεν μπορώ παρά να θαυμάσω την τόλμη του και στα δύο επίπεδα που προανέφερα.