(ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΕΣ) "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΟΧΟ"

 

Τον βρετανό Edgar Wright τον ξέρετε. Είναι αυτός που γύρισε τις πρωτότυπες κωμωδίες "Shaun of the Dead", "Hot Fuzz" και "The World's End" μεταξύ άλλων. Να λοιπόν που το 2021 ξαναχτυπά, με εντελώς διαφορετικό τρόπο ωστόσο: Οι "Ιστορίες του Σόχο" (Last Night in Soho) είναι μια πρωτότυπη ταινία τρόμου, αλλά αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι η κάτι παραπάνω από εμφανής σχέση της με μια εποχή και μια μουσική: Το Λονδίνο της περιόδου 1960-1965, που ετοιμαζόταν ολοταχώς να γίνει "swinging" και η μουσική (κυρίως γυναικείες φωνές) της εποχής αυτής, η ποπ δηλαδή της εποχής. Κι όμως η ιστορία διαδραματίζεται στο σήμερα!

Μια αθώα, γλυκιά κοπέλα από την επαρχία, εντελώς κολλημένη με το Λονδίνο της προαναφερθείσας εποχής (μουσική, ρούχα, περιοχές, γενικότερο κλίμα) ζει με τη γιαγιά της (η μητέρα έχει πεθάνει μάλλον άσχημα) και ονειρεύεται να γίνει διάσημη σχεδιάστρια μόδας. Όταν τη δέχονται στη διάσημη σχολή που προτιμά, είναι σα να της κάνουν το μεγαλύτερο δώρο της ζωής της. Φεύγει ενθουσιασμένη για το Λονδίνο των ονείρων της (έστω κι αν βρισκόμαστε πλέον στα μέσα του 21ου αιώνα), αλλά εκεί, παρά το ότι γουστάρει τη σχολή, δεν βρίσκει το Λονδίνο που ονειρεύεται. Σύντομα όλα θα μετατραπούν σε εφιάλτη...

Ακούγεται σαν ρομαντικό παραμύθι. Είναι όμως ταινία τρόμου, το είπαμε, αλλά αποκλείεται να το αντιληφθεί κανείς το πρώτο μισάωρο. Μέχρι τότε θα νομίζει ότι βρίσκεται σε νοσταλγικό μιούζικαλ. Κι επειδή πηγαινοέρχεται μεταξύ φαντασίας (ή μήπως όχι;) και πραγματικότητας έχει όλη την άνεση να αναπλάσει το κλίμα της εποχής εκείνης, με επίκεντρο φυσικά το Σόχο. Χρησιμοποιεί μάλιστα και δύο δόξες του τότε: Τη Νταϊάνα Ριγγ και τον Τέρενς Σταμπ. Και είναι ολόκληρο πλημμυρισμένο στα νέον χρώματα και, κυρίως, στα τραγούδια της εποχής (με το κλασικό Eloise να κυριαρχεί). Ταυτόχρονα επιχειρεί να φέρει κοντά δυο γυναίκες διαφορετικής εποχής, να ενώσει αν θέλετε, δύο εποχές και να καταγγείλει τις σκοτεινές πτυχές (είναι πολλές, πιστέψτε με) του μυθοποιημένου Λονδίνου των 60ς. Και, βέβαια, να μιλήσει για όνειρα που συντρίβονται. Και τότε και τώρα.

Μου άρεσε και για προσωπικούς / υποκειμενικούς λόγους : μου αρέσουν, δίχως να τα έχω ζήσει στην εποχή τους, τα τραγούδια αυτά και η ατμόσφαιρα του τότε και, επί πλέον, εκτιμώ την πρωτοτυπία του όλου εγχειρήματος (νοσταλγική, 60ς ταινία τρόμου!) Ναι, ίσως κάποια σημεία είναι απλοϊκά, κοινότοπα, ίσως κάπως "άγαρμπα" ή υπερβολικά ή επαναλαμβανόμενα, αλλά, ξαναλέω, μου άρεσε συνολικά. Το χρώμα, το κέφι, η ατμόσφαιρα, η μουσική. 

O "SHAUN OF THE DEAD" ΚΑΙ ΤΑ ΞΕΚΑΡΔΙΣΤΙΚΑ ΖΟΜΠΙ

 Ο βρετανός Edgar Wright έχει κάνει λίγες σχετικά ταινίες. Ωστόσο οι 3 από αυτές είναι οι ξεκαρδιστικές - και κινούμενες με διάφορους τρόπους στο χώρο του φανταστικού - συνεργασίες του με το δίδυμο των Simon Pegg και Nick Frost (με τον πρώτο μάλιστα γράφουν μαζί τα σενάρια). Η πρώτη απ' αυτές τις συνεργασίες ήταν το "Shaun of the Dead" του 2004, μια απίστευτη μαύρη κωμωδία με... ζόμπι.

Όπου ο καθόλου ώριμος ήρωας έχει μεν κοπέλα, αρνείται όμως να "νοικοκυρευτεί" με οποιαδήποτε έννοια του όρου, προτιμώντας να συγκατοικεί με τον... πολύ χειρότερο από αυτόν κολλητό του. Όταν θα ξεσπάσει μια επιδημία ζομποποίησης του πληθυσμού, οι δυο τους είναι οι τελευταίοι που θα το πάρουν είδηση, ενώ γύρω τους κυριολεκτικά "ο κόσμος καίγεται". Όταν επιτέλους θα αντιληφτούν την εφιαλτική κατάσταση τα πράγματα θα σοβαρέψουν ξαφνικά: Οι δυο φίλοι, η κοπέλα του ήρωα και μια μικρή ομάδα ανθρώπων θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν (να μη δαγκωθούν μάλλον) από τις ανεξέλεγκτες ορδές γύρω τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κι αυτός ο τραγικός αγώνας επιβίωσης στερείται εξ ίσου ανεξέλεγκτης πλάκας...

Ε, ναι, η ταινία έχει γίνει άμεσα καλτ και έχει πλήθος από φανς. Δικαίως. Το χιούμορ είναι άφθονο, οι σουρεαλιστικές και απίστευτα αστείες καταστάσεις διαδέχονται η μία την άλλη, και εν μέσω κρουνών αίματος, ακρωτηριασμών και διαφόρων σπλατεροειδών καταστάσεων το γέλιο ρέει τόσο άφθονο όσο και το αίμα. Και μέσα σ' όλον αυτόν το χαμό υπάρχει και το... ρομαντικό στοιχείο, με τον ήρωα να συνειδητοποεί ξαφνικά πόσο αγαπά την κοπέλα του, πόσο θα του κοστίζει αν τη χάσει (ή αν μεταβληθεί σε ζόμπι)... Επίσης, μόνιμο θέμα των συχνά μη πολιτικά ορθών κωμωδιών των αρκετών τελευταίων χρόνων, η ανδρική ""αλητεία" (ή μάλλον ανωριμότητα ή παρατεταμένη παιδικότητα ή... ονομάστε την όπως θέλετε) έχει και εδώ την τιμητική της.

Αυστηρώς ακατάλληλο για κάθε είδους σοβαροφανείς, φανατικούς της πολιτικής ορθότητας και κυρίως για όσους δεν αντέχουν τη σπλάτερ βία, συνίσταται ανεπιφύλακτα στους υπόλοιπους.

ΠΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ "ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"

Το «World’s End” είναι η ταινία που γύρισε ο Edgar Wright το 2013, μετά το ξεκαρδιστικό και με απρόσμενη εξέλιξη «Hot Fuzz”. Ουσιαστικά δηλαδή είναι μια παραγωγή της παρέας Wright και Simon Pegg (ο οποίος πρωταγωνιστεί), που συνυπογράφουν άλλωστε και το σενάριο.

Η ταινία κινείται στο ίδιο τρελό κλίμα των προηγούμενων πονημάτων της ομάδας: Μια παρέα 5 μεσήλικων πλέον φίλων συναντιούνται μετά από χρόνια και αποφασίζουν - μετά από έντονες πιέσεις ενός απ' αυτούς που κατά βάθος παραμένει έφηβος - να επιχειρήσουν ξανά αυτό που είχαν αφήσει στη μέση (λόγω λιποθυμιών και άλλων αδυναμιών) 20 χρόνια πριν: Να κάνουν μια μαραθώνια μπαρότσαρκα και στα 12 παμπ της μικρής τους πόλης (πίνοντας φυσικά από ένα γερό ποτήρι μπύρας στο καθένα), μέχρι να φτάσουν στο τελευταίο απ' αυτά, το «World’s End». Σύντομα θα διαπιστώσουν ότι τίποτα πια δεν είναι ίδιο με τότε και… ξαφνικά το να φτάσουν σ΄αυτό το τελευταίο παμπ είναι το λιγότερο που τους απασχολεί, αφού ο στόχος γίνεται άλλος: Ούτε λίγο ούτε πολύ να σώσουν την ανθρωπότητα!

Η ταινία ξεκινά σαν μια αστεία κωμωδία και ξαφνικά και απροειδοποίητα, κάπου στα μισά, μετατρέπεται σε επιστημονική φαντασία, δίχως φυσικά να χάσει τα κωμικά της στοιχεία. Παράλληλα αποτελεί μια σάτιρα της σύγχρονης εποχής, η οποία μοιάζει «πλαστική» και ρομποτοποιημένη σε σχέση με το παρελθόν (εξιδανικευμένο στο μυαλό πολλών ανθρώπων), αλλά και μια ωδή στην αιώνια εφηβεία ή – έστω – στην για μια ζωή νοσταλγία της. Αν θέλετε φυσικά μπορείτε όλα αυτά να τα ονομάσετε και αλλιώς: Πρόκειται για ένα έξυπνο αφιέρωμα στον αντρικό παλιμπαιδισμό και στο πνεύμα της παρέας… έστω και κάπως με το ζόρι.

Σίγουρα το φιλμ διαθέτει πολλά έξυπνα στοιχεία και εγώ τουλάχιστον διασκέδασα αρκετά. Εξ άλλου η βρετανική ομάδα έχει επανειλημμένα αποδείξει ότι διαθέτει πολύ χιούμορ και περιμένω κι άλλα απ' αυτούς. Συνολικά πάντως το βρήκα κάπως κατώτερο από το προηγούμενο, το «Hot Fuzz», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το θεωρώ κακό. Σε καμία περίπτωση. Αν λοιπόν ψάχνετε για διασκέδαση (με κάμποσες ανατροπές και κάποια – πολύ λίγα – στοιχεία σπλάτερ) αναζητείστε το. Δεν νομίζω άλλωστε ότι θα βγει στις αίθουσες.