ΟΛΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ "ΜΕΤΑ ΤΟ ΓΑΜΟ"

Αν με ρωτούσαν αν είναι δυνατόν ένα μελό να είναι καλή ταινία, η ενστικτώδης απάντησή μου (όπως και πολλών από σας, φαντάζομαι) θα ήταν όχι. Και ξέρω κάμποσους που τρέφουν ενστικτώδη απέχθεια για το είδος. Να όμως που ταινίες όπως το δανέζικο Efter brylluppet της Suzanne Bier αποδεικνύουν ότι μελό δεν είναι μόνο ο Φώσκολος και ο Ξανθόπουλος, ούτε και ο καταθλιπτικότατος και τραβηγμένος στα άκρα von Trier του "Χορεύοντας στο σκοτάδι".
Τελικά δύο διαπιστώσεις προκύπτουν: 1. Το σκανδιναβικό (και ιδιαίτερα το δανέζικο σινεμά) εξακολουθούν να παράγουν εξαιρετικά φιλμ και 2. Ας μην απορρίπτουμε κανένα είδος. Όλα, μα όλα, περιέχουν και διαμάντια και σκουπίδια.
Η ταινία καθηλώνει τον θεατή δημιουργώντας ένα πρωτότυπο συναισθηματικό σασπένς, που δεν έχει βέβαια σχέση με αυτό των αστυνομικών ή τρομαχτικών ιστοριών, αλλά με τις ζωές, τις αποφάσεις και τις αποκαλύψεις σχετικά με τους ήρωες. Είναι και πολύ καλογυρισμένη, οπότε τα πράγματα βελτιώνονται κι άλλο. Και μη σας περάσει απ' το μυαλό ότι τα πολλά και πολύπλοκα διλήμματα που αντιμετωπίζουν οι χαρακτήρες είναι του στυλ "σύζυγο ή εραστή/ερωμένη;", "να θυσιαστώ ή όχι" και άλλα τέτοια. Είναι ηθικής κυρίως φύσης, ανατρέποντας συνεχώς τα στερεότυπα του είδους. Όπως καταλάβατε, πρόκειται βασικά για ταινία σεναρίου, που ανάμεσα στα αρκετά θέματα που θίγει, βρίσκεται κι αυτό της εντελώς διαφορετικής φύσης των προβλημάτων Τρίτου Κόσμου και Δύσης. Απολαύστε το. Κι αν, στο τέλος, χρειαστείτε επειγόντως μαντηλάκι για σκούπισμα, δεν πειράζει. Αφεθείτε. Αυτό άλλωστε είναι και η γοητεία του πράγματος.