Δευτέρα, Ιουλίου 27, 2020

ΚΑΛΗ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Μακάρι το υπόλοιπο καλαοκαίρι να είναι όμορφο για όλους, με βόλτες, ταινίες, θάλασσες (ή βουνά) και δίχως ιούς. Θα τα πούμε πάλι (εκτός απροόπτου) τέλη Αυγούστου.

Κυριακή, Ιουλίου 26, 2020

Ο ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟΣ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ῾ΚΡΥΦΗΣ ΓΟΗΤΕΙΑΣ ΤΗΣ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑΣ῾

Στα 72 του χρόνια ο μεγάλος Luis Bunuel (1900-1983) ήταν πιο σουρεαλιστής από ποτέ. ῾Ἡ Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας῾῾ του 1972 το αποδεικνύει.
Όπου μια παρέα μεγαλοαστών (ένας πρέσβης λατιονοαμερικάνικης δικτατορικής χώρας, δύο πλούσια ζεύγη, η αδελφή μιας από τις κυρίες και, ενίοτε, ένας επίσκοπος) προσπαθούν, άλλοτε ως προσκεκλημένοι στο απίτι κάποιου απ᾽αυτούς, άλλοτε σε εστιατόρια, να φάνε. Πάντοτε όμως κάτι παράλογο και σουρεαλιστικό συμβαίνει και δεν τα καταφέρνουν. Μερικά από τα περιστατικά αυά αποδεικνύεται ότι είναι όνειρα, άλλα... απλώς σουρεαλιστικά.
Τι κάνει εδώ ο μεγάλος αυτός ανατροπέας; Ξεκινώντας από την πιο ῾ἱερή῾ για κάποιους, επίσημη δραστηριότητα, το φαγητό, και μάλιστα ομαδικό, μιας παρέας δηλαδή, μετά από επίσημη πρόσκληση, σαρκάζει, εξευτελίζει, κοροϊδεύει, προσβάλλει με όποιον τρόπο μπορεί να σκαρφιστει τη μεγαλοαστική τάξη. Άλλος υποστηρίζει τη δικτατορία της χώρας του, άλλοι είναι στα κρυφά έμποροι ναρκωτικών, κάποια είναι αλκοολική, ενώ η υποκρισία, η απιστία και πολλά άλλα ῾῾καλά῾῾ βασιλεύουν. Συγχρόνως όμως ο σκηνοθέτης μιλά για το ανικανοποίητο των ανθρώπων αυτών (ποτέ δεν θα κατορθώσουν να φάνε κανονικά), την κενότητά τους, τη συνεχή αναζήτηση για κάτι άλλο, αφού η ασφυκτική και υποκριτική τους πραγματικότητα - που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει - δεν τους ικιανοποιεί. Φυσικά δεν παραλείπει να στιλιττεύσει πολιτικές καταστάσεις (αιματηρά δικτατορικά καθεστώτα), την εκκλησία (μόνιμος στόχος γελοιποίησης από τον σκηνοθέτη), την αστυνομία και την εξουσία γενικότερα και κάμποσα άλλα.
Μην αναζητήσετε λογική. Αφεθείτε στο σαρδόνιο παιχνίδι του δημιουργού, στην ανελέητη και ασεβή προς όλους και όλα σάτιρά του, το κάποιες φορές ξακαρδιστικό χιούμορ του... και απολάυστε ένα λίβελο ενάντια σε οτιδήποτε φαίνεται σε πρώτη ματιά πολυτελές, ωραίο. ευγενικό, σταθερής αξίας... ακόμα και ιερό. Και σκεφτείτε ότι δεν θα έπρεπε να το σεβόμαστε άκριτα. Ο Μπουνουέλ άλλωστε δεν άφηνε όρθια καμιά από τις αστικές αξίες...

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Ιουλίου 24, 2020

"ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ" ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

Είπαμε: Από την εποχή της "Σιωπής των Αμνών" οι ταινίες με σίριαλ κίλερς δεν έφυγαν ποτέ από τη μόδα, με τους δημιουργούς να στύβουν το μυαλό τους για να δημιουργήσουν τον πιο σατανικό, ανατριχιαστικό και πανούργο εκπρόσωπο του είδους. Σ' αυτά τα πλαίσια κινείται και ο "Θανάσιμος Επισκέπτης" (Untraceable) που γύρισε ο Gregory Hoblit το 2008, με τη Νταϊάν Λέιν στον βασικό ρόλο.
Αυτή τη φορά ο δολοφόνος είναι... διαδικτυακός. Θανατώνει με τρόπους φριχτούς τα θύματά του, μεταδίδοντας τη διαδικασία live σε ειδική ιστοσελίδα. Και όντας ιδιοφυία στα ηλεκτρονικά, ουδείς μπορεί να "ρίξει" τη σελίδα του. Η ηρωίδα είναι η ειδικευμένη στο ηλεκτρονικό έγκλημα, αστυνομικός που τον κυνηγά. Αυτά.
Πρωτοτυπίες δεν υπάρχουν. Είναι μια ακόμα τέτοια ταινία. Από το υποείδος των ταινιών αυτών όπου ο δολοφόνος γίνεται γνωστός κάπου στα μισά του φιλμ και, γνωρίζοντας την ταυτότητά του, παρακολουθούμε τι θα γίνει μετά, αν θα συλληφθεί ή θα καταφέρει να διαφεύγει αιωνίως. Απλώς για διασκέδαση λοιπόν και τίποτα παραπάνω,
Δεν μπορώ όμως να μην επισημάνω ένα σημαντικότατο σεναριακό εύρημα: ΟΚ, υπάρχει ο ψυχοπαθής δολοφόνος. Κι όμως: Ο αληθινός δολοφόνος είναι το διαδικτυακό κοινό, δηλαδή εμείς. Βλέπετε, εκείνος έχει κανονίσει έτσι τα διαδικτυακά του κόλπα, ώστε ο θάνατος επιταχύνεται ανάλογα με την θεαματικότητα! Αν πολλοί παρακολουθούν το εφιαλτικό live το θύμα πεθαίνει γρήγορα. Αν το βλέπουν ελάχιστοι ή κανένας η διαδικασία καθυστερεί - έως και παγώνει. Φυσικά η θεαματικότητα εκτινάσσεται στα ύψη! Έτσι, με τον έξυπνο αυτόν τρόπο, σχολιάζονται θέματα όπως η συλλογική ευθύνη / ενοχή για διάφορα εγκλήματα, η αδιαφορία του κοινού για όσα υφίστανται οι άλλοι, ο εθισμός μας σε θεάματα βίας, το θανάσιμο (εδώ κυριολεκτικά) πάθος για (διαδικτυακή και όχι μόνο) φήμη, που εκφράζεται με τα νούμερα της θεαματικότητας - ή των like ή της ακροαματικότητας ή ό,τι άλλο, κλπ. κλπ. Το σημείο αυτό έχει όντως ενδιαφέρον και θα μπορούσε φυσικά να αποτελέσει θέμα έρευνας σοβαρότερων ταινιών.

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Ιουλίου 22, 2020

"Ο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΚΟΠΕΡΦΙΛΝΤ" Ή ΜΑΛΛΟΝ ΕΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΝΤΙΚΕΝΣ

Ο σκοτσέζος Armando Iannucci είναι κυρίως τηλεοπτικός, με σειρές και τηλεταινίες στο ενεργητικό του και με ειδίκευση στην πολιτική σάτιρα. Πού και πού γυρίζει και ταινίες. Προσωπικά τον γνώρισα με τον έξυπνο και παραληρηματικό "Θάνατο του Στάλιν". Το 2019 είχε μια άλλη ιδέα: Να διασκευάσει με τον δικό του τρόπο το κλασικό μυθιστόρημα του Ντίκενς "David Coperfield", οπότε προέκυψε το φιλμ "The Personal History of David Copperfield" ("Ο Διαφορετικός κύριος Κόπερφιλντ" στην Ελλάδα).
Η ταινία, όπως και το βιβλίο, αφηγείται τη δύσκολη ενηλικίωση και τη μετέπειτα ζωή του νεαρού ομώνυμου (και προικισμένου) ήρωα, ενός καλόκαρδου, ταλαντούχου και πεισματάρη τύπου, που περνά από 40 κύματα (κακός πατριός, εξοντωτική - παιδική - εργασία, φτώχεια, διαρκείς αλλαγές περιβάλλοντος κλπ.), αλλά διαθέτει το ταλέντο της γραφής και είναι έτοιμος να προσαρμοστεί οπουδήποτε.
Η ταινία είναι άνιση. Ο Iannucci μεταμορφώνει το έργο του Ντίκενς από βαρύ και συγκινητικό σε διασκεδαστικό, συχνά χιουμοριστικό. Ταυτόχρονα του δίνει κάμποσες (κινηματογραφικές) σουρεαλιστικές και ονειρικές πινελιές - όνειρα και αναμνήσεις που ζωντανεύουν κλπ. Τέλος (ίσως και για λόγους προχωρημένης πολιτικής ορθότητας - το λέω με καλή έννοια) διαλέγει τους ηθοποιούς απ' όλες τις φυλές της γης (ινδικής καταγωγής ο πρωταγωνιστής, μαύρη αριστοκράτισσα μητέρα που διαθέτει κατάξανθη και πάλλευκη κόρη, κινέζικης καταγωγής δικηγόροςμε... μαύρη κόρη κλπ.) κι όλα αυτά στο ταξικότατο και "άγριο" Λονδίνο του 19ου αιώνα. Άλλωστε η κοινωνική / πολιτική ματιά δεν λείπει (αντίθεση πλούτου και εξαθλιωτικής φτώχειας, κοινωνική αδικία κλπ.). Το κλου όμως είναι η παρέλαση πάμπολλων απίστευτων και τρομερά διαφορετικών μεταξύ τους τύπων. Σχεδόν όλοι οι ήρωες του φιλμ είναι... εεε... για να το πούμε κομψά... εκκεντρικοί (μερικοί ένα βήμα πάνω και πέρα από την εκκεντρικότητα). Πρόκειται πραγματικά για "πινακοθήκη" απίθανων χαρακτήρων.
Πρωτότυπο το εγχείρημα. Ενδιαφέρον αρχικά, άλλα, όπως είπα, άνισο. Κάπου όλο αυτό μπορεί να ξενίσει ή να κουράσει ή, πάλι, να αφήσει κενά, αφού τα γεγονότα τρέχουν ταχύτατα. Το βρίσκω ενδιαφέρουσα απόπειρα από έναν ούτως ή άλλως ενδιαφέροντα δημιουργό, όχι όμως και απόλυτα πετυχημένο.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Ιουλίου 20, 2020

"QUATERMASS AND THE PIT": Ο ΤΡΟΜΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗ

Είχαμε γράψει για την περίφημη βρετανική τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας "Quatermass" με ήρωα έναν εκκεντρικό επιστήμονα. Το 1955 είχε γυριστεί η πρώτη κινηματογραφική ταινία με τον ήρωα αυτόν. Αργότερα γυρίστηκε μια δεύτερη και το 1967 ο αξιόλογος βρετανός σκηνοθέτης Roy Ward Baker (1916-2010) γυρίζει ένα τρίτο φιλμ, έγχρωμο αυτή τη φορά, το "Quatermass and the Pit" (ο, όπως συνήθως χαζός, ελληνικός τίτλος της εποχής ήταν "Το Τέλος του Κόσμου").
Εργασίες στο μετρό μιας "βεβαρημένης" με παράξενα περιστατικά από τα αρχαία χρόνια  περιοχής του Λονδίνου αποκαλύπτουν θαμμένο ένα μυστηριώδες αντικείμενο. Στην αρχή νομίζουν ότι πρόκειται για βόμβα από τον πόλεμο, στη συνέχεια όμως όλα δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με εξωγήινο αντικείμενο. Οι πιθηκοειδείς σκελετοί που βρίσκονται γύρω πυκνώνουν το μυστήριο. Ο Κουότερμας ερευνά την υπόθεση με έναν σκληροπυρηνικό και "κολλημένο" στρατιωτικό και τα αποτελέσματα είναι συγκλονιστικά, αλλά και άκρως επικίνδυνα...
Καλή ταινία ΕΦ, (όπως πάντα οι βρετανικές ήταν μια κλάση ανώτερες από τον μέσο όρο των αντίστοιχων αμερικάνικων b movies - οι εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα), κρατά και τον σύγχρονο θεατή με την έρευνα που σιγά - σιγά αποκαλύπτει απίστευτα στοιχεία, αλλά και με το ελαφρύό άγγιγμα μεταφυσικού στοιχείου που μοιάζει να αιωρείται στην ατμόσφαιρα - πασπαλισμένο με λίγη ψυχεδέλεια της εποχής. Ο χαρακτήρας του Κουότερμας είναι εδώ πιο ήπιος και λιγότερο στρυφνός και αντιπαθής σε σχέση με τα δύο πρώτα φιλμ. Τα εφέ βεβαίως είναι άτεχνα και ξεπερασμένα σήμερα, αυτό όμως πιστεύω ότι θα ενοχλήσει μόνο όσους νομίζουν ότι η αξία μιας ταινίας έχει οποιαδήποτε σχέση με την τελειότητα και εκθαμβωτικότητα των εφέ και παραμένουν οπαδοί του σύγχρονου Χόλιγουντ, που, εκτός εξαιρέσεων πάντοτε - αυτό ισχύει σε όλα τα πράγματα - διανύει κατά τη γνώμη μου μια από τις χειρότερες εποχές του. Τελειώνοντας θα πω ότι η ταινία διαθέτει και μια πρωτότυπη εξήγηση για το τι συμβαίνει και - ως ένα βαθμό - λειτουργεί και ως ταινία καταστροφής.

Ετικέτες ,

Σάββατο, Ιουλίου 18, 2020

"THE OLD GUARD": Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΥ

Παρα το ότι σε πρώτη φάση φαίνεται ότι το φιλμ της Gina Prince-BythewoodThe Old Guard" του 2020 (με κυρίαρχη φιγούρα αυτή της Σαρλίζ Θερόν) είναι μια ακόμα ταινία δράσης, στην πραγματικότητα (ευτυχώς) πρόκειται για φιλμ του φανταστικού.
Μια ομάδα 4 ατόμων με επικεφαλής την Άντι, αναλαμβάνει αιματηρές αποστολές και, καθώς όλοι τους είναι δεινοί πολεμιστές, τα καταφέρνουν πάντοτε. Πολύ σύντομα (στην αρχή σχεδόν της ταινίας) θα μάθουμε ποιο είναι το επτασφράγιστο μυστικό τους. Επίσης πολύ σύντομα θα αντιληφτούν ότι μία νεαρή πεζοναύτης είναι μία απ᾽αυτούς... Από εκεί και πέρα η δράση θα πυκνώσει.
Καλογυρισμένο φιλμ, εντυπωσιακή Σαρλίζ Θερόν, σχετικά ενδιαφέρουσα ιστορία, τελικά με κράτησε απόλυτα κι ας μην πρόκειται για ῾῾κινηματογραφικό αριστούργημα῾῾. Ευτυχώς αρκετά συχνά η αιματηρή δράση δίνει τη θέση της σε ήσυχες στιγμές περισυλλογής, διερεύνησης των χαρακτήρων και αποκάλυψης των μεταξύ τους σχέσεων, ενώ η αποδοχή της διαφορετικότητας υποβόσκει στο φόντο. Καθώς και μια γενική αίσθηση μελαγχολιας και κούρασης, που δεν αφήνει το φιλμ να γίνει μια ακόμα βαρετή (για μένα τουλάχιστον) ταινία συνεχούς δράσης. Και, είπαμε, το φανταστικό στοιχείο είναι αυτό που κάνει τη διαφορά (φυσικά έχουμε ξαναδεί ταινίες μ᾽αυτό το θέμα, ωστόσο βρήκα τη συγκεκριμένη από τις αξιοπρεπείς). Όλα καλά λοιπόν.

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Ιουλίου 17, 2020

ΣΤΟΥΣ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΥΣ ΤΗΣ ΑΓΧΩΤΙΚΗΣ "ΔΙΚΗΣ"

Το 1962 ο Orson Welles (1915-1985) γυρίζει μια από τις χαρακτηριστικότερες ταινίες του, τη "Δίκη" (Le Process), βασισμένη στο ομώνυμο συγκλονιστικό βιβλίο του Κάφκα. Και μάλιστα με εντυπωσιακό καστ (Άντονι Πέρκινς, Όρσον Ουέλες, Ρόμι Σνάιντερ, Ζαν Μορό, Έλσα Μαρτινέλι).
Ένα συνηθισμένος άνθρωπος κατηγορείται από το κράτος (;) δίχως ποτέ να του εξηγήσουν για ποιο λόγο κατηγορείται. Από εκεί και μετά θα εμπλακεί στα πλοκάμια ενός τερατώδους συστήματος και μιας εφιαλτικής γραφειοκρατίας, καταστρέφοντας εντελώς τη ζωή και την καθημερινότητά του.
Το φιλμ, με το σουρεαλισμό του και τη άρνηση να απαντήσει σε πλήθος "γιατί" (γιατί κατηγορείται ο Κ; γιατί κανείς δεν του το αποκαλύπτει; γιατί πρέπει να κάνει όσα υποχρεώνεται να κάνει; κλπ.) κατορθώνει ακριβώς να βάλει τον θεατή σε έναν ατελείωτο, εφιαλτικό, αδιέξοδο λαβύρινθο, όπου κάθε πράξη, κάθε λέξη του ήρωα θα δημιουργεί κι άλλες υποψίες για το πρόσωπό του και θα χειροτερεύει κι άλλο την (άγνωστη υπενθυμίζω) κατηγορία που τον βαρύνει. Η όλη εικόνα θυμίζει άνθρωπο που προσπαθεί να ελευθερωθεί από σκοινιά που τον δένουν και, αντ' αυτού, με κάθε του κίνηση μπλέκεται όλο και χειρότερα.
Τα ζητήματα που τίθενται είναι πολλά (και εσείς είμαι σίγουρος ότι μπορείτε να εντοπίσετε και άλλα ακόμα): Η καταπίεση του συστήματος (ενός απάνθρωπου συστήματος) πάνω στο άτομο, η συντριβή κάθε έννοιας ιδιωτικότητας, η τερατώδης γραφειοκρατία, η οποία με το παράλογο και άχρηστο της ύπαρξής της εξαφανίζει κάθε έννοια ουσίας και χρησιμότητας, η κοινωνικής φύση (ταξική;) απόστασης ανάμεσα στους ανθρώπους, η αμφίβολη έννοια του νόμου και της δικαιοσύνης κλπ. κλπ. Πάνω απ' όλα όμως το φιλμ μιλά για το αίσθημα της ενοχής, που, όπως φαίνεται να υποστηρίζει, βρίσκεται μέσα σε κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα αν στην πραγματικότητα είναι ένοχος ή αθώος. Η έννοια της ενοχής τονίζεται εδώ με κάθε τρόπο, με κάθε πράξη του ήρωα, που δρα σα να θέλει να αποσείσει από πάνω του την άγνωστη κατηγορία, παρά το ότι είναι προφανώς αθώος. Γιατί υπάρχει άραγε αυτή η παράδοξη ενοχή; Είναι μήπως απόρροια του ίδιου του συστήματος, που προσπαθεί έτσι να ελέγξει το άτομο; Αλλά, σκέφτομαι, πώς να μην υπάρχει σχεδόν έμφυτη η ενοχή  σε μια κοινωνία της οποίας η κυρίαρχη θρησκεία (ο χριστιανισμός) σε διδάσκει από παιδί ότι γεννήθηκες ένοχος (προπατορικό αμάρτημα) επειδή κάποιοι τύποι έκαναν κάτι κακό (;) πριν μερικές χιλιάδες χρόνια;
Τα φιλοσοφικά ερωτήματα και οι προβληματισμοί που γεννά η ταινία είναι πάμπολλα και, όπως είπα, θα ανακαλύψετε κι άλλα μόνοι σας. Εγώ θα μείνω στην υποβλητική ασπρόμαυρη εικόνα της ταινίας, επηρεασμένη από το γερμανικό εξπρεσιονισμό, πλημμυρισμένη από πελώριες ξύλινες κατασκευές, στενά, ασφυκτικά περάσματα, έρημα, άσχημα αστικά τοπία και φοβερούς χώρους οι οποίοι με μυστηριώδη τρόπο συνδέονται μεταξύ τους, δείχνοντας έτσι ότι το σύστημα βρίσκεται παντού κι ότι, όπου κι αν πας, είναι αδύνατο να ξεφύγεις από τα πλοκάμια του. Άλλωστε ο γιγαντισμός των χώρων, εσωτερικών και εξωτερικών, λειτουργεί άψογα ώστε να δημιουργήσει τη συνεχή αίσθηση της εκμηδένισης του (μικροσκοπικού) ατόμου από κάτι τυφλό και τεράστιο. Τα πάντα στο φιλμ κατορθώνουν να επιβάλλουν ένα κλειστοφοβικό, αγχωτικό, εφιαλτικό κλίμα. Άλλωστε όλη η ταινία μπορεί να ειδωθεί ως ένας δίχως τέλος εφιάλτης, τρομαχτικός όπως όλοι οι εφιάλτες και σουρεαλιστικός όπως όλα τα όνειρα.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Ιουλίου 13, 2020

῾῾ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ῾῾ΚΑΙ ΟΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΤΩΝ ΣΙΡΙΑΛ ΚΙΛΕΡΣ

Ταινίες με κατά συρροήν δολοφόνους γυρίζονταν ανέκαθεν (θυμηθείτε το ῾῾Ψυχώ῾῾). ῾Ἡ Σιωπή των Αμνών῾῾ όμως του 1991 ήταν αυτή που καθόρισε το είδος και το έκανε αληθινή μόδα. Από τότε δεν έχουν πάψει να γυρίζονται πάμπολλα τέτοια φιλμ, διακαώς επιθυμώντας να επαναλάβουν την επιτυχία του (και μην καταφέρνοντάς το βεβαίως) και όλο και πιο απεχθείς ψυχοπαθείς να παρελαύνουν στις οθόνες μας. ῾῾Τα Φιλιά που Σκοτώνουν῾῾(Kiss the Girls) του μάλλον μέτριου και κυρίως τηλεοπτικού Gary Fleder, με τον Μόργκαν Φρίντμαν και την Άσλι Τζαντ στους κύριους ρόλους είανι ένα απ᾽αυτά.
Κλασικός ψυχοπαθής δολοφόνος απάγει νεαρές και όμορφες κοπέλες, τις οποίες κρατά αιχμάλωτες και από τις οποίες απαιτεί να τον αγαπήσουν! Ενίοτε σκοτώνει και καμιά απ᾽αυτές. Μία μόνο καταφέρνει να ξεφύγει, οι οποία όμως δεν μπορεί να δώσει ουσιαστικές πληροφορίες, αφού εκείνος εμφανιζόταν μόνο με μάσκα. Όταν συνέρχεται συνεργάζεται με έναν ψυχολόγο της αστυνομίας, του οποίου η ανιψιά έχει επίσης απαχθεί, για να εντοπίσουν τον ψυχοπαθή.
Δεν λέω, κρατά τον θεατή και διαθέτει και τις ανατροπές του, την αγωνία του και, όπως πάντα σ᾽αυτές τις περιπτώσεις, την ἁρρώστεια῾῾του (νομίζω ότι όλοι προσπαθούν να επινοήσουν όσο το δυνατόν πιο άρρωστο ψυχοπαθή). Ωστόσο συνολικά κινείται σε προβλέψιμα μοτίβα που, λίγο - πολύ, έχουμε ξαναδεί. Δείτε το λοιπόν για να περάσετε ῾῾ευχάριστα῾῾ - το ῾ἑυχάριστα῾῾ακούγεται αστείο σε τέτοιου είδους ταινίες, το ξέρω - όχι όμως για να δείτε κάτι ιδιαίτερο και πρωτότυπο.

Ετικέτες ,

Σάββατο, Ιουλίου 11, 2020

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΓΙΑ ῾῾ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΘΡΑΝΙΟ῾῾

Το 2012 ο δραστήριος (και άνισος κατά τη γνώμη μου) γάλλος Francois Ozon γυρίζει το φιλόδοξο φιλμ "Dans la Maison" (῾῾Το Αγόρι στο Τελευταίο Θρανίο῾῾ στην Ελλάδα), μια ενδιαφέρουσα ταινία, με έξυπνη ιδέα, που θίγει πλήθος θεμάτων.
Ένας φιλίλογος, αποτυχημένος συγγραφέας κάποτε, ξεχωρίζει από το πλήθος των μετριοτήτων της τάξης του έναν μαθητή ο οποίος γράφει μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση με το κοινότοπο θέμα ῾῾Πώς πέρασα το Σαββατοκύριακο῾῾, η οποία μάλιστα τελειώνει με ένα ῾Συνεχίζεται...῾. Ο μαθητής έχει αρχίσει να παρακολουθεί και να προσπαθεί να εισχωρήσει στη μεσοαστική οικογένεια ενός συμμαθητή του. Από εκεί και πέρα ένα όλο αι πιο επικίνδυνο παιχνίδι θα αρχίσει ανάμεσα στον καθηγητή και το μαθητή, καθώς ο τελευταίος θα του φέρνει γραπτά με τη συνέχεια ττης ιστορίας, ενώ οι ζωές όλων των εμπλεκομένων θα αρχίσουν να εκτροχιάζονται...
Έξυπνη ιδέα, αρκετό ενδιαφέρον στην εξέλιξη της πλοκής, που γίνεται όλο και πιο αγχωτική, συχνά άβολη για το θιεατή, αλλά και ενίοτε χιτσοκικού τύπου ατμόσφαιρα, όλο και περισσότερες περιπλοκές, αναφορές σε κάθε λογής παλιότερα έργα (από λογοτεχνία μέχρι Παζολίνι) και, από ένα σημείο και μετά, μπέρδεμα της πραγματικότητας με την (φανταστική άραγε ή όχι;) αφήγηση, δίχως όμως ποτέ το ῾῾χάσιμο῾῾αυτό να γίνεται χαώδες. Ειλικρινά δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, αλλά, όπως είπα και στην αρχή, η ταινία θίγει έναν τεράστιο αριθμό θεμάτων (για μεριοκούς ίσως αυτό να μπερδεύει): Το ξέσπασμα της εφηβείας, τις ταξικές και κοινωνικές διαφορές, την τελμάτωση του ζευγαριού μετά από χρόνια γάμου, το εύθραυστο του σχήματος της οικογένειας, το ρόλο της - ακατάληπτης για τους περισσότερους - σύγχρονης τέχνης, το αδιέξοδο των διανοούμενων, το ρόλο των σπορ, τη λανθάνουσα ομοφυλοφιλία, την ηδονοβλεψία, τα όρια δημόσιου και ιδιωτικού και, πάνω απ᾽όλα, τη σχέση τέχνης και πραγματικότητας ή, αν θέλετε, φαντασίας και πραγματικότητας και την τεράστια, βαθιά ριζωμένη ανάγκη μας του να ακούμε ιστορίες, να τρεφόμαστε από ιστορίες. Πιστέψτε με, είναι πολύ πιθανό να βρείτε και να εντοπίσετε και άλλα προς συζήτηση θέματα.
Πολυεπίπεδο λοιπόν φιλμ, που προσωπικά με κράτησε, άλλοι όμως θα το κατηγορήσουν για ένα είδος μεγαλομανίας (θέλει να τα πει όλα) και έλλειψης εστίασης σε συγκεκριμένο θέμα. Το ξαναείπα: Αυτό μπορεί να είναι και καλό και κακό. Διαλέγετε και ςαοφασίζετε. Σίγουρα όμως είναι πολύ ενδιαφέρον.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Ιουλίου 09, 2020

ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ "ΧΑΡΤΙΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ"

Δεν νομίζω ότι το "Χάρτινο Φεγγάρι", που γύρισε το 1973 ο Peter Bogdanovich έχει χάσει το παραμικρό από τη γοητεία, τη χάρη και την εξυπνάδα του. Πρόκειται για τον ορισμό αυτού που λέμε πραγματικά (και διαχρονικά) διασκεδαστικό. Και φυσικά την παράσταση κλέβει η εκπληκτική 10χρονη Τάτουμ Ο'Νιλ, κόρη του Ράιαν Ο'Νιλ, με τον οποίο πρωταγωνιστεί στην ταινία.
Η ιστορία διαδραματίζεται κατά την ποτοαπαγόρευση, γι' αυτό και η ταινία είναι ασπρόμαυρη, ώστε να δένει με το κλίμα της εποχής. Ένας γοητευτικός απατεώνας παρευρίσκεται - περαστικός - στην κηδεία μιας πρώην ερωμένης του. Εκεί όμως του "πασάρουν"  (λίγο με το έτσι θέλω) ένα δεκάχρονο κοριτσάκι, κόρη της εκλειπούσας, για να το μεταφέρει σε μια άλλη πόλη, όπου ζει η θεία του, που είναι η μοναδική συγγενής. Και, μεταξύ μας, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είναι κόρη του, αφού η μακαρίτισσα το γλεντούσε και η μικρή είναι αγνώστου πατρός... Αρχικά ο ήρωάς μας εκνευρίζεται όσο δεν παίρνει. Σύντομα όμως θα διαπιστώσει έκπληκτος ότι η μικρή είναι μάλλον πιο έξυπνη από εκείνον και εντελώς πρόθυμη να βοηθήσει καθοριστικά στα κόλπα του...
Έξυπνο σενάριο, πολύ χιούμορ, κάποιες τρυφερές στιγμές (λίγες, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να σας πάρουν τα σιρόπια), σασπένς εκεί όπου χρειάζεται, ατμόσφαιρα εποχής και κυρίως η μικρή Τάτουμ, αδιαφιλονίκητη σταρ της ταινίας (η καριέρα της στη συνέχεια δεν υπήρξε καθόλου ανάλογη του εκθαμβωτικού αυτού ξεκινήματος), συνθέτουν ένα πραγματικά γλυκό φιλμ (μην παρεξηγήσετε παρακαλώ τη λέξη και τη μεταφράσετε ως "ξενέρωτο", κάθε άλλο), που πιστεύω ότι είναι άψογα φτιαγμένο ώστε να το απολαύσουν όλοι. Περιέχει και κάποια κοινωνικά σχόλια για τη διαφθορά της χώρας και την υποκρισία που τη συνόδευε την εποχή εκείνη (την ποτοαπαγόρευση εννοώ), αλλά, προφανώς, και στις μέρες μας. Και, για να γκρινιάξω πάλι, πιστεύω επίσης ότι σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να γυριστεί σήμερα ένα τέτοιο φιλμ στο μέχρι τα μπούνια "πολιτικώς ορθό" (βλέπε καρασυντηρητικό) Χόλιγουντ. Για καμιά εκατοστή λόγους που θα ανακαλύψετε μόνοι σας και, κυρίως, για τους αμερικάνους το "κυρίως", διότι η μικρή... καπνίζει! Μάλιστα!
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Ιουλίου 07, 2020

"ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ QUATERMASS" : ΠΡΩΙΜΟΣ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΥ

Ο καθηγητής Quatermass είναι ένας ιδιόρρυθμος επιστήμονας, που μπλέκει με διάφορα μυστήρια που προέρχονται από "εκεί έξω". Ξεκίνησε ως τηλεοπτικός ήρωας το 1953 στην τότε βρετανική τηλεόραση και η σειρά επιστημονικής φαντασίας όπου πρωταγωνιστούσε γνώρισε τεράστια επιτυχία. Το 1955 λοιπόν, όπως ήταν φυσικό, μεταφέρεται για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη από τον έμπειρο βρεττανό σκηνοθέτη Val Guest (1911-2006) με τίτλο "To Πείραμα του Quatermass". Από τότε θα γυριστούν πολλές ταινίες με αυτόν τον ήρωα.
Ο Quatermass είναι επικεφαλής των επιστημόνων που στέλνουν έναν πύραυλο με τρεις άνδρες για πλήρωμα για πρώτη φορά τόσο μακριά στο διάστημα. Ο πύραυλος θα επιστρέψει, αλλά οι δύο αστροναύτες έχουν εξαφανιστεί, ενώ ο τρίτος μοιάζει να έχει χάσει το μυαλό του και αδυνατεί να μιλήσει. Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή γι' αυτόν (και για πολλούς άλλους), καθώς σύντομα θα αρχίσει να μεταλλάσσεται...
Είπα στην αρχή ότι ο Quatermass είναι "ιδιόρρυθμος". Αυτό ακριβώς είναι και το παράξενο (και ενδιαφέρον) στοιχείο της σειράς και των ταινιών. Ο ήρωας είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, αντιπαθέστατος. Αλαζονικός, απότομος και αγενής, ψυχρός, μοιάζει να πιστεύει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Έξυπνος φυσικά, δραστήριος, συνήθως δικαιώνεται τελικά, αλλά δεν παύει να είναι αντιπαθής. Πόσους τέτοιους δημοφιλείς ήρωες γνωρίζετε; Όσο για το ασπρόμαυρο φιλμ, αν σκεφτείτε τον μικρό προϋπολογισμό και τα ατελή εφέ της εποχής, τα πάει μια χαρά. Και κρατά τον θεατή και διατηρεί το μυστήριο του τι συμβαίνει για μεγάλο μέρος του και δόσεις τρόμου διαθέτει (είναι από την εταιρεία Hammer άλλωστε και φαντάζομαι ότι στην εποχή του θα τρόμαζε περισσότερο), ενώ συχνά γίνεται ατμοσφαιρικό. Γενικά, ως αγγλικό φιλμ, είναι πολύ καλύτερο από τον μέσο όρο των αντίστοιχων αμερικάνικων b-movies επιστημονικής φαντασίας (η ηθοποιία των ταινιών αυτών είναι ένα από τα ατού των άγγλων, σε σχέση με την συνήθως γελοία  αμερικάνικη).
Το προτείνω στους φίλους της παλιάς επιστημονικής φαντασίας ως επιτυχημένο πρώιμο δείγμα και ως εισαγωγή στον ασυνήθιστο χαρακτήρα του πρωταγωνιστή του.
ΥΓ: Όπως βλέπετε από την αφίσα είχε κυκλοφορήσει και με τον εναλλακτικό τίτλο "The Creeping Uknown".

Ετικέτες ,

Κυριακή, Ιουλίου 05, 2020

"BACURAU": ΕΝΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΧΩΡΙΟ

Μια από τις πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες που είδα τελευταία έρχεται από τη Βραζιλία. Το "Bacurau῾῾γυρίστηκε το 2019 από τους Juliano Dornelles και Kleber Mendonca Filho και συνδυάζει πολλά πράγματα. Εκτός από τους πολλούς (εξαιρετικά φυσικούς) βραζιλιάνους ηθοποιούς, παίζουν σ᾽αυτό και οι παλαίμαχοι Σόνια Μπράγκα και Ούντο Κίερ.
Το Bacurau είναι ένα μικρό χωριό χαμένο κάπου στη βραζιλιάνικη ζούγκλα. Μια κοπέλα επιστρέφει σ᾽αυτό για να παρακολουθήσει την κηδεία της γιαγιάς της, που είχε περάσει τα 90 και η οποία ήταν πολύ σημαντική για το χωριό (ένα είδος μητριαρχίας μάλλον). Ωστόσο παράξενα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν στο χωριό. Αρχικά αυτό χάνεται από τον χάρτη, ακόμα και από το Google Map. Στη συνέχεια κάποιοι από πους κατοίκους αρχίζουν να δολοφονούνται...
Είναι δύσκολο να κατατάξεις κάπου την ταινία. Αρχίζει με ντοκιμαντερίστικο τρόπο δείχνοντας το χωριό και τους παράξενους κατοίκους του. Από την αρχή αντιλαμβανόμαστε ότι το Bacurau δεν είναι ένα συνηθισμένο χωριό. Υπάρχουν πολλές... χμμμ... ιδιορυθμίες.σ᾽αυτό.  Στη συνέχεια το φιλμ μετατρέπεται σε μια περιπέτεια με αρκετό σασπένς (και κάποια - λίγα - σπλάτερ στοιχεία θα προειδοποιήσω). Επίσης, από άποψη, δεν θα μας εξηγήσει ποτέ τι ακριβώς (ή μάλλον γιατί) συμβαίνει εκεί. Θα ψυλιαστούμε πολλά, θα πρέπει να αφήσουμε τη φανυτασία μας να δουλέψει και να συμπληρώσει κατά βούληση τα κενά, αλλά θα μείνουν και σκοτεινά σημεία, καθώς το σενάριο είναι ελλειπτικό.

Στις πάνω από δύο ώρες της διάρκειάς της η ταινία προλαβαίνει να θίξει πολλά θέματα και να λειτουργήσει με πολλούς τρόπους: Πολιτικά θέματα (διαφθορά των πολιτικών,  αυτονομία και απειθαρχία απέναντι στην εξουσία), αλλά και ηθικά (το χωριό μοιάζει με αυτόνομη ελευθεριακή κοινότητα με εντελώς ανοιχτές αποψεις για τον έρωτα, με ένα είδος κοινοκτημοσύνης, με αποδοχή διαφορετικών - όχι μόνο ερωτικών - κατατάσεων  κλπ.), καθώς και ιστορικά στοιχεία (τα οποία ίσως μόνο ένας βραζιλιάνος θα κατανοούσε. Ψάχνοντας σε κριτικές από περιέργεια έμαθα ότι στην περιοχή αυτή της Βραζιλίας είχαν γίνει παλιά πολλές εξεγέρσεις). Επίσης ολόκληρο το φιλμ μπορεί να ειδωθεί σαν μια αλληγορία της αποικιοκρατίας και της εκμετἀλλευσης των φτωχότερων χωρών από πλούσιες - στη συγκεκριμένη ταινία από τις ΗΠΑ. Και, τέλος, υπάρχει μια ψυχδελική πινελιά που δίνει μια παραισθητική διάσταση και κάνει τα πράγματα ακόμα πιο περίεργα. Φαντάζομαι ότι οι θεατές ίσως εντοπίσουν και άλλα στοιχεία.
Παρά το ότι η διάρκεια και το ντοκιμαντερίστικο στιλ κινηματογράφησης ίσως κουράσουν κάποιους, προσωπικά το βρήκα από τις πλέον ενδιαφέρουσες ταινίες του τελευταίου καιρού.

Ετικέτες , ,

Πέμπτη, Ιουλίου 02, 2020

"ΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ" ΠΟΥ ΜΟΧΘΟΎΝ ΓΙΑ ΤΗΝ... ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Το 1967 ο ήδη γνωστός κωμικός σεναριογράφος Mel Brooks γυρίζει την πρώτη του ταινία: "The Producers"  (κλασικός ηλίθιος ελληνικός τίτλος "Αυτοί οι Τρελοί Τρελοί Παραγωγοί"), με τον νεότατο τότε Τζιν Γουάιλντερ, συχνό πρωταγωνιστή των ταινιών του, και τον σπαρταριστό Ζίρο Μόστελ  - δυστυχώς υπήρξαν λίγες οι κινηματογραφικές του εμφανίσεις.
Ένας απένταρος πρώην διάσημος και πλούσιος παραγωγός θεατρικών παραστάσεων του Μπρόντγουέι γνωρίζεται τυχαία με έναν δειλό, γεμάτο φοβίες λογιστή και μαζί καταστρώνουν ένα σατανικό σχέδιο: Ο μόνος τρόπος να γίνουν πλούσιοι είναι να ανεβάσουν ένα άθλιο έργο που θα γίνει παταγώδης αποτυχία ώστε να καρπωθούν τα λεφτά των πάμπολλων χρηματοδοτών τους (που είναι ανίδεες πλούσιες γριούλες, στις οποίες ο παραγωγός μας παριστάνει τον ερωτευμένο). Ξεκινάν λοιπόν σε αναζήτηση του χειρότερου έργου που γράφτηκε ποτέ, του χειρότερου σκηνοθέτη, των χειρότερων ηθοποιών...
Ο Mel Brooks φτιάχνει μια ξεκαρδιστική κωμωδία, που είναι συγχρόνως και σάτιρα του κόσμου του Μπρόντγουέι, των μεγαλομανών ψώνιων που το κατακλύζουν, της αμφίβολης ηθικής του εν γένει. Ταυτόχρονα λειτουργεί και ως παρωδία των ίδιων των μιούζικαλ ως είδος, αλλά και ως απόπειρα πλήρους γελοιοποίησης του... Χίτλερ και των ναζί γενικότερα. Το παίξιμο του Μόστελ ιδιαίτερα είναι κάπως θεατρικό, που εδώ ταιριάζει με το όλο κλίμα του φιλμ, ενώ συναντάμε για πρώτη φορά το γνωστό (μέχρι τα μέσα των 70ς τουλάχιστον, διότι μετά νομίζω ότι παράκμασε θεαματικά), συχνά τραβηγμένο χιούμορ του Μελ Μπρουκς.
Η όλη ιδέα είναι πανέξυπνη και πολλά σημεία του φιλμ ιδιαίτερα αστεία. Αποκορύφωμα θεωρώ το απόλυτα κιτς, σουρεαλιστικό και γελοίο μιούζικαλ "Springtime for Hitler", ενώ όσοι γνωρίζουν την εποχή (1967) θα διασκεδάσουν και με τη σάτιρα του χιπισμού και των "παιδιών των λουλουδιών". Θεωρώ την ταινία απολαυστικότατη - και απείρως καλύτερη βεβαίως από το ηλίθιο ομώνυμο ριμέικ του 2005.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker