ΟΙ "ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ" ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ

Οι "Αγώνες Πείνας" του Gary Ross σπάνε κάθε ρεκόρ στα ταμεία και αποτελούν αναμφισβήτητα τη μεγαλύτερη εμπορική έπιτυχία του 2012. Προφανώς αποτελούν το επόμενο τεράστιο νεανικό χιτ μετά τους Χάρι Πότερ και την σάγκα των βρικολάκων του "Twilight". Προσωπικά θεωρώ την ταινία (το πρώτο μέρος τέλος πάντων όσων θα ακολουθήσουν) σοβαρότερη από τις προαναφερθείσες, με αρκετό πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο μάλιστα. ΟΚ, αλλά και πάλι δεν νομίζω ότι το θεωρώ και τίποτα σπουδαίο ή - πολύ περισσότερο - πρωτότυπο. Σε μια μελλοντική δυστοπική κοινωνία οι ταξικές διαφορές έχουν φτάσει στα απόλυτα άκρα τους. Μια σειρά από πολιτείες της Αμερικής, που παλιά είχαν εξεγερθεί ενάντια στην Πρωτεύουσα, τελούν τώρα υπό καθεστώς υποτέλειας. Εκτός της τραγικής φτώχειας και της πρωτόγονης κατάστασης που επικρατεί εκεί - κάτι σαν επιστροφή σε μια εποχή μεταξύ μεσαίωνα και 19ου αιώνα - καλούνται κάθε χρόνο να δίνουν από ένα αγόρι κι ένα κορίτσι σαν εφιαλτικό "φόρο". Οι 24 νέοι οπυ συγκεντρώνονται συνολικά αγωνίζονται μέχρι θανάτου για να αναδειχτεί ένας και μόνο νικητής/τρια, ενώ οι σύγκρουσή τους μεταδίδεται ζωντανά και αποτελεί το μεγαλύτερο υπερθέαμα για τους πλούσιους κάτοιτους της "Κάπιτολ". Κάτι σαν την παρακμή της ρμαϊκής αυτοκρατορίας δηλαδή. Η συγγραφέας των βιβλίων - και η ταινία βεβαίως - έφτιαξε ένα συνονθύλευμα από μύθους ή στοιχεία από άλλα βιβλία και ταινίες. Ο μύθος του Θησέα και του Μινώταυρου, με τον φόρο υποτέλειας των αθηναίων στο Μίνωα, έρχεται αμέσως στο μυαλό. Κυρίως όμως (ανάμεσα σε κάμποσα άλλα) το όλο πράγμα θυμίζει έντονα το γιαπωνέζικο φιλμ "Battle Royale". Ας μη μιλάμε λοιπόν για πρωτοτυπία. Τα θετικά στοιχεία για μένα είναι το σασπένς που υπάρχει και καταφέρνει να κρατήσει σε εγρήγορση το θεατή - όχι και πάλι τίποτα σπουδαίο, έχουμε δει πολύ καλύτερα τέτοια -, η καλή Τζένιφερ Λόρενς στο βασικό ρόλο και τα στοιχεία κριτικής τόσο για τις κατάφωρα άδικες ταξικές ανισότητες όσο και για τα αδίστακτα και παμφάγα media, που εμφανώς περιέχονται στο στόρι. Κάτι είναι κι αυτό σε ένα φιλμ που προορίζεται κυρίως για νεανικό - και δη αμερικάνικο - κοινό. Από την άλλη προσωπικά με ενόχλησαν κυρίως τα σεναριακά λάθη ή παραλείψεις, τα οποία μάλιστα μοιάζουν να γίνονται άνευ λόγου, λες και κανείς δεν έριξε μια δεύτερη ματιά. Συγνώμη, αλλά το φιλμ λέγεται "Αγώνες Πείνας", οι παρουσιαστές του σούπερ σόου (που κρατά μέρες) τονίζουν στην αρχή με όλους τους πιθανούς τρόπους ότι οι περισσότεροι από τους άτυχους νέους πεθαίνουν από την πείνα, τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, την άγρια φύση, και, για παντελώς ακατανόητους λόγους, δεν βλέπουμε τίποτα απολύτως απ' όλα αυτά. Πραγματικά στο τέλος είχα μείνει άναυδος. Από τη άλλη οι χαρακτήρες είναι εντελώς ανολοκλήρωτοι. Τι ανολοκλήρωτοι δηλαδή, μερικοί δεν φαίνονται καν. Εκτός από τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές και δυο - τρεις άλλους, δεν έχουμε δει καν ποιοι είναι οι 24 που αγωνίζονται. Κάθε λίγο εμφανίζεται για να πεθάνει κάποιος απ' αυτούς, τον οποίο βλέπουμε σχεδον για πρώτη φορά. Το μέτρημα χάνεται, οι νεκροί είναι άνευ αξίας, ανύπαρκτοι. Ούτε αυτό το καταλαβαίνω. Αφείστε που οι (προσωρινές) συμμαχίες μεταξύ τους σκάνε μύτη στα καλά καθούμενα. Άγνωστο πώς φτιάχτηκαν, ποιες ήταν οι συμφωνίες, τα ακριβώς έγινε... Ξαφνικά μαθαίνουμε ότι "αυτοί οι 8", που δεν ξέρουμε καλά - καλά ποιοι είναι, "κυνηγούν μαζί". Μπορώ να πω και πολλές άλλες σεναριακές παραλείψεις ή εξώφθαλμα λάθη, που ακριβώς είναι τόσο εξώφθαλμα, που δεν καταλαβαίνω πώς και γιατί έγιναν. Συν το μάλλον "ατσούμπαλο" και καθόλου θριαμβικό τέλος... Όλα αυτά με ενόχλησαν αρκετά, ώστε να μη μπορώ να απολαύσω το σχετικό σασπένς που έλεγα πριν, ούτε να ταυτιστώ με το βασικό χαρακτήρα (που ουσιαστικά ξέρουμε από την πρώτη στιγμή ότι θα κερδίσει), αλλά ούτε και να ευχαριστηθώ την πολιτικοκοινωνική κριτική που, παραδόξως για νεανική σειρά και αντίθετα με τις δύο που ανέφερα στην αρχή, περιέχεται εμφανώς. Μου φάνηκαν όλα αυτά πολύ πρόχειρα, πολύ εύκολα... Οπότε, όπως αντιλαμβάνεστε, δίχως να λέω ότι δεν υπάρχουν και ενδιαφέροντα στοιχεία, αδυνατώ να κατανοήσω ο απίστευτο σουξέ της ταινίας. Αλλά περί ορέξεως...