"THE OSTERMAN WEEKEND": Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ PECKINPAH

 Το 1983 ο μεγάλος Sam Peckinpah (1925-1984) γυρίζει το τελευταίο του φιλμ, το "Osterman Weekend" (στην Ελλάδα "Όστερμαν, το 48ωρο των Κατασκόπων") με πολύ δυνατό "αντρικό" καστ: Ρούντγκερ Χάουερ, Τζον Χαρτ, Ντένις Χόπερ, Μπαρτ Λάνκαστερ κ.α. Και, όχι, δεν είναι γουέστερν. Είναι ένα φιλμ κατασκοπείας.

Η CIA πείθει ένα διάσημο και αμφιλεγόμενο τηλεπαρουσιαστή πολιτικών εκπομπών ναι γίνει, για λίγο τουλάχιστον, πράκτοράς της. Όπως όλα δείχνουν οι τρεις καλύτεροί του φίλοι (από τα πανεπιστημιακά χρόνια ήδη) είναι πράκτορες της Σοβιετικής Ένωσης. Οι 4 φίλοι και οι γυναίκες τους θα περάσουν, όπως κάνουν συχνά, ένα σαββατοκύριακο στο σπίτι του ενός απ' αυτούς, όπου έχει στηθεί από την υπηρεσία ένα περίπλοκο δίκτυο παρακολούθησης. Σύντομα η κατάσταση θα εκτροχιαστεί...

Η ταινία διαθέτει πολύπλοκο σενάριο και αρκετές ανατροπές. Οι ρόλοι των "καλών" και των "κακών" συχνά αλλάζουν, οι αποκαλύψεις είναι αρκετές, το προσωπικό στοιχείο και το καθήκον συχνά μπλέκονται και δημιουργούν διλήμματα, ενώ υπάρχει και κάμποση δράση. Γενικά μπορεί να ιδωθεί και ως πολιτική ταινία, αφού καταγγέλλει μεθόδους μυστικών υπηρεσιών που μπορούν να καταστρέψουν τις ζωές πολλών... Τι (πρέπει να) προέχει;

Στα γυρίσματα ο Πέκινπα ήταν στα τελευταία του και εξαρτημένος από αλκοόλ και ναρκωτικά, ωστόσο κατόρθωσε να την ολοκληρώσει εγκαίρως παρά την εξάντληση. Το φιλμ μάλλον δεν άρεσε και πήρε μέτριες κριτικές. Ωστόσο προσωπικά το βρίσκω ενδιαφέρον, δίχως βέβαια να φτάνει παλιότερες δημιουργίες του σκηνοθέτη.

Η "ΑΓΡΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ" ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ

Το 1969 ο Sam Peckinpah (1925-1984) γυρίζει την κλασική "Άγρια Συμμορία", που μερικοί την θεωρούν την καλύτερη ταινία του και που κατά τη γνώμη μου παραμένει ένα από τα καλύτερα γουέστερν όλων των εποχών, και μάλιστα σε μια εποχή που το είδος έφθινε.
Μια συμμορία, της οποίας τα δύο βασικά μέλη είναι πλέον μεσήλικες, οργανώνουν ένα τελευταίο κόλπο πριν αποσυρθούν. Όταν αυτό αποτυγχάνει και καταλήγει σε λουτρό αίματος λόγω των κυνηγών επικηρυγμένων που ακολουθούν τη συμμορία, τα μέλη θα πάνε στο Μεξικό - συζητώντας πάντα για οριστική απόσυρση - θα εμπλακούν στην μεξικάνικη επανάσταση και, σε μια κυριολεκτικά αποστολή αυτοκτονίας, θα αποφασίσουν να ελευθερώσουν έναν σύντροφό τους, που έχει αιχμαλωτιστεί από έναν σκληρό μεξικάνο στρατηγό. Ταυτόχρονα ένα παλιό μέλος της συμμορίας έχει (με βαριά καρδιά) αναλάβει το ρόλο του διώκτη τους από τη μεριά του νόμου.
Ελεγειακό γουέστερν, σκληρό, βίαιο και αιματοβαμένο, μιλά για πολλά πράγματα. Για το τέλος μιας εποχής πρώτα - πρώτα και μάλιστα σε δύο επίπεδα: Σε προσωπικό επίπεδο τα βασικά μέλη αρχίζουν να γερνάνε και δεν αντέχουν πια αυτή τη ζωή, που, ωστόσο, τους έχει χαρίσει μεγάλες στιγμές στο παρελθόν. Αυτό που τώρα κυριαρχεί είναι κούραση... Σε κοινωνικό επίπεδο είναι ο κόσμος γύρω τους που αλλάζει, οι παλιοί κώδικες που χάνονται, η τεχνολογία που μπαίνει στις ζωές τους (μας). Μιλά επίσης για συγκεκριμένους κώδικες τιμής, που κρατούνται μέχρι τέλους με οποιοδήποτε τίμημα. Ακόμα κι αν αυτό είναι ο θάνατος. Μιλά για την αντρική φιλία, που μοιάζει να είναι πάνω απ' όλα.Και ίσως και για άλλα, που εσείς μπορεί να νανακαλύψετε. Με όλα αυτά το παλιό Φαρ Ουέστ μυθοποιείται εδώ, και μάλιστα τη στιγμή ακριβώς που αργοπεθαίνει, που χάνεται. Οι παράνομοι είναι πιο ανθρώπινοι, έχουν περισότερη "μπέσα". Ο νόμος- ή μάλλον αυτοί με το μέρος των οποίων είναι ο νόμος - είναι άπληστοι, σκληροί και χυδαίοι. Όπως και να το κάνουμε πάντως λιγότερο συμπαθείς από τους ήρωες του φιλμ.
Φυσικά, όπως συνήθως στα φιλμ του Peckinpa, το αίμα ρέει άφθονο, οι σκηνές βίας σε slow motion διαδέχονται η μία την άλλη (μια τόσο συνηθισμένη σήμερα τεχνική, που αυτός χρησιμοποίησε πρώτος), και η δράση δεν κορυφώνεται μία μόνο φορά... Συγχρόνως όμως με αυτά η έντονη μελαγχολική ατμόσφαιρα, αυτή που υπογραμμίζει το "τέλος εποχής" σε κάθε επίπεδο, που λέγαμε και πριν, είναι πανταχού παρούσα. Στο τέλος, το ξέσπασμα, η λύτρωση θαρρείς μέσω του θανάτου, αυτό το φοβερά απλό και τόσο δυνατό "Γιατί όχι;" που ακούγεται, κάνει το βίαιο φιλμ ακόμα και συγκινητικό. Βλέπετε, κάποιοι δεν μπορούν να χωρέσουν στη νέα εποχή. Κι αν το δεις πολιτικά, τελικά οι μόνοι κερδισμένοι απ' όλο αυτό το μακελειό είναι οι φτωχοί χωρικοί, τα μόνιμα θύματα που καταπιέζονται από παντού.
Νομίζω ότι η ταινία παραμένει μεγάλη όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αν βέβαια αποδεχτούμε την έντονη βία σε όλο το έργο του  Peckinpa.

Ο ΑΠΟΛΥΤΑ ΠΕΣΙΜΙΣΤΙΚΟΣ "ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΓΚΑΡΣΙΑ"

Το 1974 ο Sam Peckinpah (1925-1984) γυρίζει την πλέον "μαύρη" κατά τη γνώμη μου ταινία του : "Φέρτε μου το Κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία".
Ένας πάμπλουτος και πανίσχυρος μεξικάνος ιδιοκτήτης ράντσου επικηρύσσει για "λόγους τιμής" τον πρώην έμπιστό του Αλφρέντο Γκαρσία. Ένας μάλλον παρακμιακός πιανίστας σε μπαρ δέχεται την προσφορά αδίστακτων εκπροσώπων του γαιοκτήμονα να τους παραδώσει, ζωντανό ή νεκρό (το κεφάλι του για την ακρίβεια) τον επικηρυγμένο. Ξεκινά λοιπόν με την πόρνη φίλη του ένα μακρύ οδοιπορικό στο σκονισμένο και καυτό από τον ήλιο Μεξικό για να βρει το θήραμά του. Οι ανατροπές όμως έρχονται η μία μετά την άλλη. Η πρώτη και σημαντική είναι ότι ο Αλφρέντο μάλλον είναι ήδη νεκρός...
Στον Πέκινπα αρέσει η βία, η ενστικτώδης επανάσταση ενάντια σε κάθε καταπίεση και αδικία και η κάθαρση. Μια κάθαρση που πάντοτε στις ταινίες του έρχεται με λουτρά αίματος. Ο "Αλφρέντο Γκαρσία" δεν αποτελεί βεβαίως εξαίρεση. Κάθε άλλο μάλιστα. Η βία είναι μπόλικη και εντυπωσιακά χορογραφημένη, η αντίδραση ενάντια σε όλους και όλα του ήρωα είναι, από ένα σημείο και μετά τουλάχιστον, κάτι περισσότερο εμφανής, προδιαγεγραμμένη θα έλεγα και η κάθαρση με πολύ αίμα αναμενόμενη. Μόνο που εδώ, περισσότερο από ποτέ, ο σκηνοθέτης τονίζει ένα πραγματικά δυσβάστακτο κοινωνικό περιβάλλον. Στον κόσμο της ταινίας δεν υπάρχει πουθενά χώρος για το καλό. Πρόκειται για ένα από τα λίγα φιλμ όπου όλοι οι χαρακτήρες, σημαντικοί ή λιγότερο σημαντικοί, είναι αρνητικοί. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν δύο γυναίκες, η νεαρή κόρη του γαικτήμονα και η καλόκαρδη πόρνη - φίλη του πρωταγωνιστή. Η μοίρα όμως (ή η δομή του κόσμου) ούτε και σ' αυτές επιφυλάσσει κάτι καλό... Υπάρχουν βεβαίως και οι αθώοι, ανώνυμοι και πάμφτωχοι χωρικοί, οι οποίοι δεν έχουν φταίξει σε τίποτα. Ε, λοιπόν κι αυτοί θα σφαγιαστούν δίχως καν να γνωρίζουν γιατί, πληρώνοντας με τη ζωή τους έναν πόλεμο συμφερόντων ανάμεσα σε ξένους. Σε έναν τέτοιο εφιαλτικό κόσμο λοιπόν, το αναπόφευκτο ξέσπασμα της βίας μοιάζει καλοδεχούμενο. Μιας επαναστατικής πλην όμως απόλυτα απελπισμένης και ενστικτώδους βίας, που απλώς σαν στόχο έχει να εξαλείψει οσο περισσότερο κακό μπορεί, δίχως να έχει να κερδίσει τίποτα και που, βέβαια, είναι και απόλυτα αυτοκαταστροφική γι' αυτόν που την εξασκεί.
Πέρα για πέρα πεσιμιστική και απελπισμένη, μακάβρια (με το περιβόητο κεφάλι να σαπίζει αργά στο σακούλι του από τη ζέστη), ασφυκτική, βρώμικη και σκονισμένη, η ταινία κατέχει νομίζω μια εξέχουσα θέση στο πάνθεον των εντελώς σκοτεινών και απαισιόδοξων δημιουργιών του κινηματογράφου. Όχι, δεν υπάρχει φως από πουθενά.
Έχοντας σαφώς υπ' όψιν σας όλα τα παραπάνω, απολαύστε (αν αυτό είναι η σωστή λέξη) μια από τις καλύτερες ταινίες του δημιουργού αυτού.

Ο "ΣΙΔΗΡΟΥΣ ΣΤΑΥΡΟΣ" ΚΑΙ Η ΔΙΦΟΡΟΥΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

To 1977 o Sam Peckinpah (1925-1984) γυρίζει μια από τις πιο εντυπωσιακές πολεμικές ταινίες, τον "Σιδηρούν Σταυρό" (Cross of Iron), με εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών (Τζέιμς Κόμπερν, Τζέιμς Μέισον, Μαξιμίλιαν Σελ, Ντέιβιντ Γουόρνερ, Σέντα Μπέργκερ).
Η ταινία - ασυνήθιστο για αμερικάνικο φιλμ - παρακολουθεί τον πόλεμο από τη μεριά των γερμανών και όχι των συμμάχων, καθώς πρωταγωνιστεί μια ομάδα γερμανών στρατιωτών στο ρωσικό μέτωπο. Ο ήρωας είναι γενναίος και παρασημοφορημένος, όταν όμως έρχεται ο νέος διοικητής, ένας πρώσος αριστοκράτης που το όνειρό τους είναι να τιμηθεί με τον Σιδηρό Σταυρό με οποιοδήποτε τίμημα, οι δύο άντρες αναπόφευκτα θα συγκρουστούν. Ο αξιωματικός θα φτάσει ως τον συνειδητό φόνο συνστρατιωτών του προκειμένου να πάρει το πολύτιμο γι' αυτόν παράσημο, αλλά ο Στάινερ (ο ήρωάς μας σηλαδή) δεν είναι οποιοσδήποτε...
Το φιλμ είναι εξαιρετικά σκηνοθετημένο, με εντυπωσιακές σκηνές μάχης, με τα προσφιλή στον Πέκινπα βίαια slow motion, με το σασπένς να παραμένει αμείωτο. Σίγουρα παρακολουθείται με έντονο ενδιαφέρον (εκτός βεβαίως αν μισείτε τα πολεμικά φιλμ, πράγμα απόλυτα κατανοητό). Δεν είναι τυχαίο ότι κατέχει εξέχουσα θέση ανάμεσα στις ταινίες του είδους. Κινηματογραφικά λοιπόν βρισκόμαστε αναμφισβήτητα μπροστά σε σημαντική ταινία. Ιδεολογικά όμως;
Ο εξαιρετικός σαν σκηνοθέτης Πέκινπα είναι γνωστός για την αγάπη του στη βία και τις macho καταστάσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πολύ δύσκολο να αποφανθεί κανέις αν κάνει μια καθαρά πολεμική ή μια αντιπολεμική ταινία. Ο ηρωισμός υπάρχει στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή Τζέιμς Κόμπερν, ο ξεκαθαρα "κακός" υπάρχει επίσης, η ταύτιση του θεατή με τον πρώτο είναι προφανής. Φυσικά ο πόλεμος είναι αιμοτοβαμένος και φριχτός, τα ηρωικά κατορθώματα όμως και η αυτοθυσία μειώνουν τα αντιπολεμικά αισθήματα. Υπάρχει βεβαίως μια "αναρχική" στάση του ήρωα, με το δηλωμένο μίσος του απέναντι στους αξιωματικούς γενικά (άρα απέναντι στην εξουσία) και αυτό είναι κάπως ανατρεπτικό. Μέχρις εκεί όμως. Βρισκόμαστε πολύ - πολύ μακριά νομίζω από ένα καθαρά αντιπολεμικό φιλμ, οπως οι εκπληκτικοί "Σταυροί στο Μέτωπο" (Paths of Glory) του Κιούμπρικ για παράδειγμα. Άλλωστε ο ήρωας εδώ, εκτός από αναμφισβήτητα γενναίος, μπορεί να θεωρηθεί και εθισμένος στον πόλεμο και τη βία, άρα όχι και τόσο νορμάλ...
Η ταινία αποτελεί αληθινό must για τους φίλους των πολεμικών περιπετειών. Προσωπικά πάντως προτιμώ την οπτική του Κιούμπρικ που προανέφερα. Η οποία, σημειωτέον, καυτηριάζει την εξουσία με πολύ βαθύτερο τρόπο.

CONVOY: Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ... ΝΤΑΛΙΚΕΡΗΔΕΣ!

Ο Sam Peckinpah (1925–1984) γυρίζει το "Convoy", την τρίτη πριν το τέλος ταινία του, το 1978. Η γνώμη μου είναι ότι πρόκειται για ένα φιλμ που ακροβατεί στα όρια του απροσδόκητα αναρχικού και "πολιτικοποιημένου" και του γελοίου. Ενώ η περιπέτεια και η δράση έχουν, νομίζω, τον πρώτο λόγο, ενώ το τέλος "κλείνει το μάτι" στο θεατή, ο οποίος μάλλον δεν μπορεί να αποφασίσει αν πρόκειται για εμπορική παραχώρηση ή για ένα σχεδόν σουρεαλιστικό παιχνίδι, ενώ δηλαδή όλα δείχνουν μια μάλλον εμπορική περιπέτεια της σειράς, το απροσδόκητο επαναστατικό, αναρχικό σχεδόν, στοιχείο, εισβάλλει από παντού, διαπερνά την ταινία και, τελικά, προσωπικά τουλάχιστον, μάλλον αναποφάσιστο με αφήνει. Ο Κρις Κριστόφερσον είναι ένας νταλικέρης - μύθος, κάτι σαν "αρχηγός" (άτυπα) των αμερικάνων νταλικέρηδων, που διασχίζουν απ' άκρη σ' άκρη τη χώρα. Όταν μια κόντρα με τους διεφθαρμένους μπάτσους που ελέγχουν τους αυτοκινητόδρομους ξεπερνά τα συνηθισμένα όρια και γίνεται πλέον πολύ σοβαρή, όλο και περισσότεροι φορτηγατζήδες συσπειρώνονται γύρω του σχηματίζοντας ένα τεράστιο κονβόι που αψηφά τους πάντες και τα πάντα και… σχεδόν ξεκινά μια επανάσταση ενάντια σε κάθε εξουσία. Σε μπάτσους και σερίφηδες, σε πολιτικούς, κυβερνήτες και υποψήφιους κυβερνήτες, σε όλα. Ανεξέλεγκτη, αυθόρμητη, δίχως ιδιαίτερη οργάνωση, σχεδόν δίχως συγκεκριμένο στόχο και σκοπό. Απλώς, η συσσωρευμένη αγανάκτηση ξεσπά ανεξέλεγκτη. Κάτι σας θυμίζουν όλα αυτά, έτσι; Και, στο μεταξύ, το φιλμ προλαβαίνει να θίξει ξώφαλτσα και το ακανθώδες θέμα του τι συμβαίνει όταν η "επανάσταση" αποκτήσει ισχύ και η εξουσία προσπαθήσει να την αφομοιώσει στο σύστημα, να την κάνει "γραφική" ή "τουριστική". Δεν ξέρω αν ο Peckinpah ήθελε να κάνει μια επαναστατική ταινία που όμως συνδυάζεται και με την mainstream περιπέτεια ή μια mainstream περιπέτεια που λοξοκοιτά προς την επανάσταση. Ό, τι και να επεδίωκε πάντως, κάνει μια ταινία που, λίγο μετά την εμπορική της αποτυχία, γίνεται σχεδόν cult και που, επιπλέον, διαθέτει και αρκετό χιούμορ. Δέστε την και αποφασίστε μόνοι σας. Πάντως στα συν της δεν μπορώ παρά να προσθέσω και την παρουσία της Άλι ΜακΓκρόου, μιας ηθοποιού που η παρουσία της στην οθόνη υπήρξε πολύ σύντομη. Άντε, και καλή επανάσταση! (Μην το πάρετε όμως και πολύ στα σοβαρά. Απλώς διασκεδάστε όσο περισσότερο μπορείτε – αν μπορείτε).

ΠΑΤ ΓΚΑΡΕΤ - ΜΠΙΛΙ ΔΕ ΚΙΝΤ Ή ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΑΝΤΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ

Ο Sam Peckinpah (1925-1984) είναι γνωστός για τις βίαιες ταινίες του, αλλά και για την ανατρεπτική ματιά του τόσο στο γουέστερν όσο και σε άλλα είδη. Το "Pat Garrett and Billy the Kid" του 1973 δεν αποτελεί εξαίρεση. Η ανθρώπινη ζωή είναι φτηνή σ' ένα άγριο Φαρ Ουέστ, τα πτώματα συσσωρεύονται, στον πυρήνα της ιστορίας όμως κρύβεται ο προβληματισμός για το ποιοί είναι οι "καλοί" και ποιοί οι "κακοί".
Η ιστορία αυτή έχει κι άλλες φορές μεταφερθεί στο σινεμά: Ο Billy the Kid ήταν ένας θρυλικός παράνομος της Δύσης και, μετά από πολλούς φόνους και ληστείες, σκοτώνεται από τον σερίφη Πατ Γκάρετ, πρώην φίλο και μέλος της συμμορίας του.
Οι φόνοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον, το πιστολίδι δίνει και παίρνει καθώς ο πρώην παράνομος και νυν σερίφης Γκάρετ καθαρίζει έναν - έναν τους παλιούς του συντρόφους και πλησιάζει όλο και πιο κοντά στον κάποτε καλύτερο φίλο του Μπίλι. Όμως η περιπέτεια από μόνη της δεν φαίνεται να ικανοποιεί τον Peckinpah. Πολύ σύντομα αντιλαμβανόμαστε την αντιστροφή των ρόλων: Ο Μπίλι είναι ο ρομαντικός παράνομος, αγαπητός στους συντρόφους του, θρύλος στους κάτοικους του Ουέστ, που πασχίζει - αν και βλέπει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια επιτυχίας - να κρατήσει ανοιχτές τις αχανείς, σχεδόν παρθένες εκτάσεις της αμερικάνικης δύσης και αγωνίζεται ενάντια στους μεγαλοκτηματίες που αποκτούν τεράστιες ιδιοκτησίες και τις περιχαρακώνουν με συρματοπλέγματα, εμποδίζοντας την πρόσβαση και μετατρέποντας χιλιάδες κάτοικους σε πάμφτωχους υποτακτικούς τους. Ο εκπρόσωπος του νόμου Γκάρετ είναι αυτός που ξεπουλήθηκε στους κτηματίες για να εξασφαλίσει τη βολή του. Ο νόμος φτιάχνεται από και είναι με το μέρος των ισχυρών. Η αρχή του αμερικάνικου κράτους, η επιβολή του νόμου και της ιδιοκτησίας, είναι για τον Πέκινπα συνώνυμες με τη στέρηση της ελευθερίας και το τέλος του ονείρου για μια "κοινόχρηστη" αχανή γη.
Πέρα απ' όλα αυτά όμως το "Πατ Γκάρετ..." μένει στην ιστορία σαν η πρώτη - και μια από τις ελάχιστες - ταινίες στις οποίες έναν χαρακτηριστικό ρόλο παίζει ο Μπομπ Ντίλαν, ο οποίος βέβαια έχει γράψει και την πολύ καλή μουσική. Ανάμεσα στα τραγούδια μάλιστα πρωτοακούγεται εδώ το θρυλικό "Knocking on heaven's door" σε μια πραγματικά πολύ δυνατή στιγμή του φιλμ. Ίσως και για τον Ντίλαν και μόνο θα άξιζε να δει κανείς ένα από τα τελευταία κλασικά γουέστερν, πριν το είδος παρακμάσει οριστικά (με σποραδικές και μόνο αναβιώσεις - εξαιρέσεις).

ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ Ή PECKINPAH ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Δεν έχω εντρυφήσει όσο θα έπρεπε στα γουέστερν. Μερικές βασικές ταινίες έχω δει μόνο. Αυτές όμως και μόνο αρκούν να με πείσουν ότι το σχεδόν ξεχασμένο αυτό είδος είναι και αρκετά παρεξηγημένο. Υπάρχουν περισσότερα φιλμ απ' όσα νομίζουμε που ΔΕΝ εξυμνούν τον ηρωισμό των πιονιέρων, την γενναιότητα της Άγριας Δύσης, τη γέννηση της μεγάλης Αμερικής. Αυτές οι σκέψεις δεν αφορούν μόνο τον μεγάλο Sam Reckinpah (αυτός είναι πασίγνωστος "αιρετικός", που καμία σχέση δεν έχει με τις παραπάνω "αμερικάνικες" αρετές). Αφορούν και άλλα γουέστερν.
Ωστόσο ο Peckinpah και ο "Εκδικητής της Ερήμου" (Ride the high country) του 1962, υπήρξε η αφορμή γι' αυτές. Μια ταινία που ξεκινά χαλαρά, σαν ένα ακόμα γουέστερν, πολύ σύντομα όμως καταλαβαίνουμε ότι τίποτα "παραδοσιακό" και συνηθισμένο δεν κομίζει με την εξέλιξή του. Δύο είναι τα σημεία που με άγγιξαν περισσότερο:
α: Οι χαρακτήρες. Πολύ γρήγορα οποιοσδήποτε σαφής διαχωρισμός ανάμεσα σε "καλούς" και "κακούς" εξαφανίζεται, ανατρέπεται. Πριν παγιώσεις την άποψή σου για τους ήρωες, πριν προλάβεις να τους κατατάξεις, ξύνεις με αμηχανία το κεφάλι παρακολουθώντας την εξέλιξή τους, τις αποφάσεις τους, τους "καλούς" και "κακούς" ρόλους που εναλάσσονται στις συμπεριφορές τους. Τι μας λέει εδώ ο Πέκινπα; Αυτό που όλοι λίγο - πολύ γνωρίζουμε, σπάνια όμως βλέπουμε σε ταινίες - και δη αμερικάνικες: Ότι οι διαχωρισμοί σε καλούς και κακούς στην πραγματική ζωή δεν υφίστανται, ότι όλοι μας κάποιες στιγμές μπορεί να αλλάξουμε ρόλους ή να εξελιχθούμε διαφορετικά απ' ό,τι αρχικά φαίνεται (ή νομίζουμε).
β: Ο χώρος. Η Αμερική των πιονιέρων, του άγριου Γουεστ, καθόλου ειδυλιακή και ηρωική δεν είναι. Κάθε άλλο. Παλιοί φίλοι ετοιμάζονται να ληστέψουν ο ένας τον άλλον, πιτσιρικάδες έχουν σαν όνειρο να σκοτώσουν με την πρώτη αφορμή για τον τσαμπουκά και μόνο, κι όσο για τα απομακρυσμένα χωριά που οι κάτοικοί τους ψάχνουν για χρυσό... μακάρι να μην περάσετε ποτέ από κει. Αποτελούνται από βιαστές, δολοφόνους, χαρτοκλέφτες, μέθυσους και άλλα τέτοια ωραία και - εκτός από εκκλησία - τα μόνα κτίρια για το κοινό που διαθέτουν είναι μπαρ - χαρτοπαικτική λέσχη και πορνείο (ίσως και φυλακή). Από κατοίκους σαν κι αυτούς "κατακτήθηκε η δύση".
Πέραν όλων αυτών όμως των θεωρητικών, η ταινία βλέπεται με αμείωτο ενδιαφέρον, μέχρι την επική της κορύφωση, που, 7-8 χρόνια πριν, προαναγγέλει την αντίστοιχη - και πολύ πιο διάσημη - της αξεπέραστης "Άγριας Συμμορίας".