ΒΙΑ, ΦΟΝΟΙ, ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΙ... TRUE ROMANCE

Το "True Romance" γυρίστηκε το 1993 από τον Tony Scott (1944-2012). Είναι όμως από τις λίγες φορές που μια ταινία φέρει τόσο έντονα την πέρα για πέρα αναγνωρίσιμη υπογραφή όχι του σκηνοθέτη, αλλά του σεναριγράφου. Ο οποίος τυγχάνει να είναι ο πολύς σήμερα Κουεντίν Ταραντίνο. Το άστρο του μόλις ανέτειλε τότε, αφού τον προηγούμενο χρόνο είχε γυρίσει την πρώτη του ταινία, το "Reservoir Dogs", οπότε την εποχή αυτή η "σφραγίδα" που προαναφέραμε δεν ήταν τόσο εύκολα αναγνωρίσιμη όσο σήμερα.
 Το "True Romance" έχει όλα όσα έχει κάθε ταραντινικό φιλμ και μάλιστα σε άριστη δοσολογία: Έντονη βία, ναρκωτικά, γκάγκστερς, απίθανους διαλόγους, αυξανόμενο σασπένς, Χόλιγουντ και, μέσα σε όλα αυτά, να κυριαρχεί όντως ο "αληθινός έρωτας". Το ζευγάρι που πρωταγωνιστεί ερωτεύεται κεραυνοβόλα και παντρεύεται σε χρόνο dt. Ο έρωτάς τους δείχνει να είναι αιώνιος. Εκείνη όμως είναι, δυστυχώς, κολ γκερλ και φυσικά έχει νταβατζή, οπότε, από εκεί και πέρα, τίποτα δεν θα πάει όπως θα ήθελε το ερωτευμένο ζεύγος. Όλα αρχίζουν να τρέχουν με όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες.
Νομίζω ότι είναι από τις ταινίες που σε "πιάνουν" από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και ότι βλέπεται με μεγάλη απόλαυση. Ο ρομαντισμός (= τρελός έρωτας) είναι το βασικό μοτίβο γύρω από το οποίο περιπλέκονται όλα τα υπόλοιπα. Αυτό ωστόσο που ξεχωρίζω προσωπικά είναι οι πάμπολλες αναφορές στην ποπ κουλτούρα σε ποικίλες εκδοχές της, αναφορές που ταυτόχρονα αποτελούν και τις βασικές εμμονές του Ταραντίνο: Κόμικς, σουπερηρωικά κυρίως (ο ήρωας δουλεύει σε κομικσάδικο), ασιατικές ταινίες πολεμικών τεχνών, b-movies κάθε είδους, ροκ εντ ρολ, με κυρίαρχο τον Έλβις, Χόλιγουντ και αναφορές στην κινηματογραφική βιομηχανία (από την παραγωγή μέχρι τα Όσκαρ), αναφορές σε υπαρκτές ταινίες (Αποκάλυψη Τώρα κλπ.) και άλλα που, λιγότερο φανερά, μπορεί να ανακαλύψει ο προσεκτικός θεατής. Το στοιχείο αυτό αποτελεί από μόνο του ένα απολαυστικό παιχνίδι - κλείσιμο ματιού. Όσο για τη σκηνοθεσία του Σκοτ, είναι αρκούντως νευρώδης, σπιντάτη και απόλυτα σύμφωνη με το πνεύμα του σεναρίου. Και ένα έξτρα μπόνους: Προσέξτε το απίστευτο καστ. Εκτός από το πρωταγωνιστικό ζεύγος τα υπόλοιπα μεγάλα ονόματα εμφανίζονται σε σύντομους, πέρα για πέρα χαρακτηριστικούς όμως ρόλους. Πάιρνουμε λοιπόν βαθειά ανάσα και ξεκινάμε: Κρίστιαν Σλέιτερ, Πατρίτσια Άρκετ, Ντένις Χόπερ, Κρίστοφερ Γουόκιν, Σάμουελ Τζάκσον, Γκάρι Όλντμαν, Βαλ Κίλμερ, Μπραντ Πιτ, Τζέιμς Γκαντολφίνι... Πολλοί απ' αυτούς στην αρχή της καριέρας τους και, ως εκ τούτου, όχι τόσο άμεσα αναγνωρίσιμοι τότε.
Γενικά βρίσκω την ταινία από τις πλέον απολαυστικές περιπέτειες του είδους. Μια επιτομή της αμερικάνικης (και όχι μόνο) ποπ κουλτούρας και μυθολογίας. Ιδιαίτερα αν είστε φαν του σινεμά του Ταραντίνο, βρισκόμαστε στα καλύτερά του. Κι ας μην τη γύρισε ο ίδιος.