CHICAGO: ΕΝΑ "ΚΥΝΙΚΟ" ΜΟΙΥΖΙΚΑΛ

Στις λίγες πλέον ταινίες των τελευταίων δεκαετιών που αναβιώνουν πετυχημένα το κλασικό μιούζικαλ συγκαταλέγεται, κατά τη γνώμη μου, το "Chicago", που γύρισε το 2002 ο Rob Marshall. Βιβλίο, θεατρικό, μεταφέρεται και στην οθόνη και γίνεται ένα ιδιόρυθμα σατιρικό, σέξι και κυνικό μιούζικαλ, με Ρενέ Ζελβέγκερ, Κάθριν Ζέτα Τζόουνς και Ρίτσαρντ Γκιρ στους κύριους ρόλους.
Στη διάρκεια του μεσοπολέμου στο Σικάγο η Βέλμα είναι μια διάσημη φόνισα, που έχει γίνει πρωτοσέλιδο και πολλοί την θαυμάζουν. Η Ρόξι σκοτώνει κι αυτή τον απατεώνα εραστή της (με τον οποίο απατιούσε τον σύζυγό της) και παίρνει σειρά για την ηλεκτρική καρέκλα. Ωστόσο χάρη σε έναν δαιμόνιο και καπάτσο δικηγόρο, που πάντοτε αναλαμβάνει παρόμοιες υποθέσεις, όχι μόνο υποκλέπτει την πρώτη θέση στη διασημότητα από την άσπονδη αντίζηλό της Βέλμα, αλλά και αθωώνεται στη δίκη. Από την αρχή αντιλαμβανόμαστε ότι το μοναδικό κίνητρο των ηρωίδων είναι η φήμη και η μεγάλη ζωή, δίχως να σκέπτονται τίποτα άλλο. Όλα είναι (και γίνονται για) ένα πετυχημένο σόου.
Οι ηρωίδες του σατιρικού αυτού μιούζικαλ (με κάμποση δόση μαύρου χιούμορ) στερούνται οποιασδήποτε ηθικής. Δεν υπάρχει ίχνος τύψεων για τις πράξεις τους. Αντίθετα, θα ξαναέκαναν ευχαρίστως κάποιο έγκλημα αν επρόκειτο χάρη σ' αυτό να κερδίσουν περισσότερη φήμη. Το μοναδικό τους όνειρο και επιθυμία είναι η επιτυχία (εδώ στις show business). Τίποτα άλλο δεν μετρά. Όσο για πίστη και έρωτα... τι είναι αυτά; Το παν είναι να πετύχουμε και όλα τα άλλα αποτελούν εργαλεία για να φτάσουμε σ' αυτό τον στόχο. Φυσικά και το αρσενικό της ιστορίας (ο δικηγόρος) είναι ένα από τα ίδια. Κανένα όραμα, καμιά επιθυμία να "λάμψει η αλήθεια" (επίσης "τι είναι αυτό";) Μόνο να πετύχουμε στη δίκη πάσει θυσία. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, το φιλμ γίνεται ένα είδος σάτιρας του ίδιου του αμερικάνικου όνειρου και του αμοραλιστικού κυνηγιού της επιτυχίας, που συνήθως είναι αλληλένδετο μ' αυτό. Αλλά και μια μελέτη για τη μέθη της δόξας και της επιτυχίας, την λάμψη της show business.
Συγχρόνως τα μουσικοχορευτικά νούμερα νομίζω ότι είναι πετυχημένα, η μουσική απολαυστική, όπως και οι φωτισμοί και τα σκηνικά και μερικές σκηνές σέξι. Οπότε όλη αυτή η βιτριολική σάτιρα "σερβίρεται" με απολυτα ευχάριστο τρόπο, ενώ οι συνήθεις διαμάχες για την επιτυχία στα παλιά κλασικά μιούζικαλ εδώ "ενηλικιώνονται", φτάνουν σε άκρα με φόνους και κατάργηση κάθε έννοιας δικαιοσύνης. Άλλωστε ένα μεγάλο μέρος του φιλμ διαδραματίζεται στις (στυλιζαρισμένες) γυναικείες φυλακές.
Σας προτείνω να το απολάυσετε και, συγχρόνως, να εκτιμήσετε και τη σάτιρα που σπάει κόκκαλα και δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα. Μη ξεχνάτε άλλωστε ότι αμφότερες οι γοητευτικότερες ηρωίδες είναι από τα πιο κακά και αδίστακτα πλάσματα που έχουμε δει στην οθόνη. Και τελικά, σαν κερασάκι στην τούρτα, θριαμβεύουν!